Fudbal i imigracija

Fifa je tokom Mundijala u Kataru objavila ideju o Svjetskom klupskom prvenstvu sa 32 kluba, ali...

Uefa kao najbogatija i najmoćnija konfederacija svakako da ima svoje interese, koji su daleko od takve ideje, mada fudbalsku globalizaciju ništa neće moći da zaustavi, a to potvrđuje i tek završeni Mundijal u Kataru.

Naime, samo pet reprezentacija od 32 učesnice nastupile su sa svim igračima rođenim u toj zemlji.

Primjera radi, Francusku je od 23 fudbalera prijavljenih za Mundijal u Rusiji prije četiri godine do titule svjetskih prvaka vodilo 20 igrača sa pravom nastupa i za druge selekcije, dok je u Kataru bilo moguće prijaviti 26 fudbalera, a čak 22 u timu “trikolora” je imalo ponude da zaigra i za druge selekcije.

Sličan put upjeha sa imigracionom ekipom ima i Švajcarska, a decenijama unazad i fudbalska velesila Holandija ima sve više imigranata u redovima “lala”.

Imigrantima je fudbal bio najbrži socijalni lift, preko fudbalskih akademija do profesionalnih klubova.

Zemlje tih akademija su uglavnom najbolje ostavljale za sebe, neki su put ka ostvarenju snova i igranju na Mundijalu tražili kroz zemlju roditelja.

"Svi najveći uspjesi francuske selekcije vezani su za imigraciju, ako izuzmemo Mišela Platinija i Erika Kantonu", govorio je 12-godišnji Kilijan Mbape, nakon prijema u nacionalnu akademiju kao jedan do 22 najtalentovanija igrača u generaciji.

Nije bio u pravu.

Jer, Platini, Kantona ali i Žiru i Žinola, djeca su italijanskih imigranata.

A podatak da je fudbal u Fancuskoj uvijek bio sport imigracije potvrđuje činjenica da su u prvom šampionatu Francuske 1932. godine, 113 od 387 fudbalera bili imigranti. I da, u Francuskoj su biciklizam, boks, ragbi pa i džudo bili decenijama popularniji od fudbala.

Čak je i čuveni Rajmon Kopa (Kopaševski) bio Poljak, a najbolji strijelac sa 13 golova na jednom Mundijalu, Žist Fonten, rođen je u Marakešu (Maroko), od majke Španjolke i oca Francuza.

I Švajcarska uspjehe duguje imigrantima, a zlato na Svjetskom prvenstvu do 17 godina u Nigeriji 2009. osvojili su Granit Džaka, Haris Seferović, Rikardo Rodriges., koji su tada dobili Brazil sa Nejmarom, Kutinjom i Alisonom.

Švajcarska je redovni učesnik Mundijala još od 2006. sada je bila u grupi s Kamerunom, a jedini gol dao je Bril Embolo, rođen u Kamerunu!

No, ima i drugačijih primjera, a jedan do njih je Maroko.

Najbolji igrači “lavova sa Atlasa” u prvom istorijskom polufinalu za afričke selekcije nisu rođeni u Maroku.

Ašraf Hakimi je rođen u Madridu, prošao je fudbalsku školu Real Madrida, Hakim Ziješ u Holandiji i tek sa 22 godine je prvi put obukao “zeleno-crveni” dres, a Jasin Bonu, fantastični golman, rođen je u Montrealu.

Samo 12 od 26 igrača selektora Maroka Valida Regragija rođeno je u Maroku, a i sam selektor je rođen i fudbalsku karijeru počeo i završio u Francuskoj.

Bufal, kao i kapiten Romen Sais, rođen je i odrastao u Francuskoj, a fudbal ga je izbavio od posla pranja suđa.

Upravo je podjela na domaće i igrače sa strane bila godinama kamen spoticanja, ali je Regragi uspio da ujedini selekciju.

Njemu je pomoglo to što govori nekoliko svjetskih jezika, a neki od fudbalera ne znaju jezik svojih predaka.

Da bi svi Marokanci u svijetu selekciju doživljavali ako svoju, Regragi je donio važnu odluku da porodice budu uz igrače, i tokom Mundijala došlo je do prave kohezije, dok su navijači bili su 12 igrač svojoj selekciji u Kataru.

( S. Ž. )