Imali smo svoj evolucioni put
Anatol Stefanet priča o tome kako se njegov “Trigon” bend razvijao tokom 30 godina karijere u Moldaviji, gdje džez i nije jedan od popularnijih žanrova
Moldavski violista Anatol Stefanet odlučio je prije 30 godina da napravi svoj tada trio “Trigon” da bi nakon nekog vremena ovaj sastav bio proširen i napravljen kvartet.
Na samom početku karijere 1994. osvojili su prestižnu nagradu “Charles Cros” Francuske akademije umjetnosti za debitantski album “Moldavian Weeding in Jazz”, što im je, ne krije dalo vjetar u leđa, a do sada u svoju biografiji upisali brojna druga priznanja i snimili 14 autorskih albuma.
Kroz spoj različitih elemenata narodne, džez, rok i simfonijske muzike, muzičari svojim improvizacijama i virtuozitetom postižu fascinantnu sintezu autohtone muzičke tradicije i kosmopolitskog duha džeza, a sve su to sinoć prezentovali podgoričkoj publici u Velikoj sali KIC-a “Budo Tomović” u sklopu manifestacije “Mjesec poštovanja džeza u Crnoj Gori - JAM 2023”.
Pored Stefaneta, Trigon čine Valentin Boghean - vokal, Gari Tverdohleb - bubnjevi i Dan Brum - gitara.
Trigon označava moldavsko-rumunsko umijeće u svom najboljem izdanju, a Anatol Stefanet ističe da su tokom ove tri decenije na sceni mijenjali svoj zvuk.
”Trideset godina nije malo. To je čitav jedan životni put. Naravno da je tokom svih ovih godina bilo promjena u autorskom izrazu jer ne razmišljate isto sa 20, 40 ili 60 godina. Naravno, baveći se ovim etno-džez projektom koji se zove ‘Trigon’ imali smo svoj evolucioni put. Samim tim što smo u početku bili trio, a danas kvartet uticalo je na zvuk”, otkriva Stefanet koji podsjeća da su za sve ovo vrijeme imali priliku da održe veliki broj koncerata, te su svirali od “Novog Zelanda do Kanade”, i “od Japana do Portugala”.
”Obišli smo pola svijeta i svaki koncert je poznanstvo sa novom kulturom, novim muzičarima, negdje je uticalo na naš muzički izraz. Zato je taj proces neizbježan za nas, za sve ovo vrijeme smo napredovali i mijenjali se”, napominje Stefanet.
Iako su danas Rumunija i Moldavija dvije zemlje, ono što ih veže je isti jezik i kultura, te Stefanet priznaje da je teško napraviti neku veću razliku.
”Moldavski i rumunski je jedan jezik, to je jedan narod, jedna kultura. Bili smo nekad jedna država dok nas komunistički sistem nije razdvojio. Sada prolazimo kroz put objedinjavanja, borimo se da opet postanemo jedna država. Naravno postoje zone kao Rumunski Banat i Nedođa koji imaju svoju posebnu kulturu, ali uglavnom baš smo slični”, ističe Stefanet, te otkriva kako su to druge kulture koje su upoznavali uticale na njihov autorski opus.
”Imamo svoj identitet zahvaljujući muzici koju stvaramo, privrženi smo kulturi Moldavije i Rumunije. Muzika koju stvaramo je slobodne forme, što znači da na svakom putovanju upijamo informacije folklornom identitetu tih država, te naš folklor spajamo sa slobodnim oblikom džeza. Na primjer, latinoamerički džez ili afrokubu akumuliramo kao informaciju, i pojavljuje se u nekim našim kompozicijama taj ritam. Slobodni smo pri muzičkom izrazu toliko da od nas zavisi koji ćemo oblik džeza koristiti za komunikaciju sa publikom”, objašnjava Stefanet.
Iako je džez žanr poznat po improvizaciji, sagovornik “Vijesti” smatra da često muzičari improvizujući ne isprate formu kompozicije.
”Improvizacija može da bude spontana, ali i dobro pripremljena. Meni je bitnija ova druga koja se poklapa sa temom i porukom kompozicije koju sviramo. Mnogi muzičari stavljaju akcenat na slobodnu improvizaciju, ali se ona ne podudara sa temom i porukom koju žele da pošalju publici kroz pjesmu koju sviraju, već često narušava oblik kompozicije. Bilo koja pjesma ili novela ima svoj oblik - uvod, razradu, kulminaciju i zaključak, sve imao određeni oblik, tako da često spontana improvizacija narušava to, pa sam veoma pažljiv sa njima. Koristim improvizacije, ali samo u momentima kada osjetim da to mogu da uradim kako treba”, priznaje Stefanet, te ne krije da u njegovoj zemlji džez kao pravac nije pretjerano popularan.
”I neki drugi pravci kad su se pojavljivali ljudi su bili oprezni, tako je i sa džezom. Ono što smatram da je najbitnije da to što radite nosi jasnu poruku. Ono što mi je bitno da muzičari sa kojima sviram nijesu individue koje će htjeti da se istaknu kroz virtuoznost na instrumentu, već da poštuju formu i da vode računa o toj poruci koju naša muzika prenosi. U našoj državi džez je nova forma. Recimo, klasika i pop su dosta popularni, dok je džez bio ‘zatvorena zona’ za našu komunističku državu. Kako bi se to promijenilo, imali smo ideju da napravimo festival posvećen ovom muzičkom žanru, u čemu smo i uspjeli 2001. godine. Preuzeli smo inicijativu i organizovali festival džeza kako bismo promovisali tu džez kulturu”, otkriva na koji su način pokušali da dodatno popularizuju džez.
Većina muzičara upravo svoje etno motive miješaju sa džezom kako bi ovaj pravac lakše približili publici.
”Nepravilno je govoriti o miješanju folklora i džeza. Na prvi pogled folklor je veoma lako razumjeti, ali u stvari ima toliko duboku poruku koju treba shvatiti. Najčešće se trudimo da kroz muziku koju stvaramo prenesemo tu dubinu folklora, to nam je najbitnije”, objašnjava Stefanet koji ne krije da im je na početku karijere mnogo značila nagrada “Charles Cros” Francuske akademije umjetnosti za debitantski album “Moldavian Weeding in Jazz”.
”Naš put je svih ovih godina bio dosta vijugav, bilo je tu svega. I koncerata na kojima je bilo nedovoljno publike, ali i onih nastupa koje su pratile hiljade i hiljade ljudi. Recimo u Njemačkoj smo imali samo četiri čovjeka u publici, no to nas nije omelo da odradimo koncert iz dva dijela po četrdesetak minuta. Taj kontakt sa publikom nam je najbitniji, kao i želja da prenesemo dubinu naše muzike. Tako da nije nam bitno koliko nas ljudi sluša, bitno je da osjete emociju i poruku koju naša muzika nosi”, zaključuje Stefanet.
( Maja Eraković, Marija Vasić )