Šamari

Sprdnja sa institucijama je u procvatu. Obično je to sutonski simptom jedne elite. Kad obmana počinje da puca po šavovima. Šamaranje razuma na svakom koraku...

Parlament kao rijaliti, a Univerzitet kao ring za dvorsko-partijsko nadmetanje koje se (lažno) predstavlja kao univerzitetsko pitanje.

To je taj crnogorski besramni lov u mutnom: osoba koja je autonomiju univerziteta zgužvala i bacila kroz prozor kao papirnu maramicu čim je ušla u rektorski kabinet, sada sebe predstavlja kao branitelja autonomije univerziteta.

Ždanovka koja je u jednoj od prekompozicija Moći na crnogorskoj javnoj sceni poslata na Univerzitet da zavede partijski red, da njena partija preuzme univerzitet od druge, nekada savezničke partije, ne može, ni u kakvom veleobrtu postati promoter temeljnih vrijednosti akademske zajednice. Njenim dolaskom na to mjesto, autonomija univerziteta je surovo zbrisana. O autonomiji univerziteta moći će da se priča tek onog dana kada Rektorka ode. Makar i taj odlazak bio predstava, kao što je bio i dolazak na to mjesto.

I inače svuda, na svakom koraku čeka vas kakva demostracija principijelnosti. Oni koji se predstavljaju kao najoštrija opozicija prekršili su bojkot parlamenta. Mada, katkad izgleda da su bojkot prekršili jer im nedostaje akcije, a ne iz razloga neke posebne neprincipijelnosti. To je stvar temperamenta, reklo bi se. A parlament je velika šatra na kakvom narodnom skupu na Goliji ili Bjelasici...

Duh Puniše Račića uselio se u crnogorski parlament... Jednako brzo kao što je duh Ranka Krivokapića ekspresno izbačen iz njega. Na žalost. Jer, ipak su stanoviti lični šarm i nedvosmislen najličniji demokratski osjećaj dobra preporuka za to mjesto. Aktuelni šaf parlamenta čini da sve liči na kakvu svečanu sjednicu u mjesnoj zajednici Mrtvo Duboko, sa čitanjem školskih sastava na temu istorije i izgradnje...

Ipak, u svem tom našem parlamentarnom i okoloparlamentarnom ludilu, istinski biser je izjava ratoborne poslanice da je šamara dijelila po nalogu birača. Zar zaista neko misli da ga građani šalju u parlament da - šamara? Imam osjećaj da jedan dio problema leži u mentalitetskoj nemogućnosti da se dosegne principijelnost. Jer, onaj koji dijeli šamare, priziva šamare, pa i na to mora biti spreman. Ako se šamari instaliraju kao skupštinski manir, onda to više nije skupština. Nego šamarište. Narodno šamarište. Onda - na livadu, gospodo. Pa se tamo pošibajte...

Poređajmo malo stvari. Ovdje se to mora s vremena na vrijeme. Inače ćete biti sluđeni. Sama ideja predstavničke demokratije podrazumijeva da poslanik predstavlja više hiljada ljudi, i da, kao takav, on vrijedi toliko. Logično je da poslanik pruži sve najbolje od sebe u plemenitom poslu predstavljanja ljudi. Budući da simbolički vrijedi mnogo više od bilo koga pojedinačno taj koncept uvodi jednu vrstu obaveze uzoritosti. Ne u nekom malograđanskom smislu, već na način neprekidne demonstracije građanske solidnosti. To je logika parlamenta. Bilo kojeg.

Na jednom drugom mjestu, u jednoj drugoj socijalnoj formi, glasovi se dobijaju šamarima, nasiljem, psovanjem, podmetanjem, uvredama... Što pokažete veći stepen gadosti ljudima ćete više zapasti za oko, imate više šanse da vas zavole... Da u vama zavole sopstvenu gadost koju gledaju kod drugih (jer, jasno je svi su isti), valjda im tada djeluje da je manje njihova. Tamo se zaista dolazi sa nalogom birača da se dijele šamari. To mjesto se zove - rijaliti program. U bilo kojoj varijanti.

Činjenica da ovaj drugi opis više nalikuje crnogorskom parlamentu danas trebalo bi nekoga da zabrine, ali nemam takav utisak.

Šamaranje koje teče...

( Balša Brković )