Aleksandra Prelević Palladino za "Vijesti": Uživanje je stvarati neopterećen žanrovskim klasifikacijama

Do drugog izdanja “Rubix festivala” koji počinje u četvrtak 8. avgusta u “Porto Montenegru” organizatori, ljubitelji umjetnosti, ali i sami izvođači broje sitno. Jedna od onih koja je dobila priliku da zasija na ovom festivalu je i crnogorska umjetnica Aleksandra Prelević Palladino aka Dolce Hera koja je za festival u Tivtu pripremila zanimljiv performans koji će izvesti 9. avgusta.

Prva profesionalna bubnjarka u Crnoj Gori - Dolce Hera poznata je po svom dinamičnom pristupu muzici, te na scenu donosi jedinstven spoj korijena pank roka i savremenog plesa, a tako će biti i u petak veče.

Nakon što je sa bendom Shin-ei dala svoj autorski pečat, napravila je pauzu, a prije godinu dana najavila je povratak muzici uz singl “Common Dreams” u kojem je gostovala Nina Žižić. Nekoliko mjeseci kasnije u etar se našao još jedan singl Dolce Here i to “Sveet & Bizarre” u kojem gostuje Vladana Vučinić.

Aleksandra nije samo aktivna na crnogorskoj sceni. Naime, polako, ali sigurno zahvaljujući saradnji sa brojnim umjetnicima na raznim kulturnim projektima ostavlja pečat i na međunarodnoj muzičkoj sceni. Dobitnica je ovogodišnje stipendije Fondacije Miloš Karadaglić za audio-vizuelni projekat u Sinchro studiju 360 u “Porto Montenegru”, a o tome koliko je to važan podsticaj za njen dalji umjetnički rad i šta od nje može očekivati publika na “Rubix festivalu”, priča za “Vijesti”...

Aleksandra, “Rubix” je specifičan festival koji njeguje umjetnost, muziku, tehnologiju i teatar. S obzirom na to da u muzici koju radiš ima svega nabrojanog, kakav će biti koncept tvog nastupa na ovom festivalu?

Raduje me što će moj povratak na scenu u smislu nastupa uživo nakon duže muzičke pauze, sada u okviru mog novog solo projekta, biti upravo u umjetničkom kontekstu “Rubix festivala”, upravo zbog tog načina na koji spaja različite segmente umjetnosti. Moj nastup na festivalu će biti zapravo jedan audio-vizuelni performans u kom se prepliću, ne samo moje dosadašnje uloge kao bubnjarke i autora, već se i uvode neke nove. Predstojeći nastup slavi rezultat dosadašnjeg rada na realizaciji stipendije koju mi je dodijelila Fondacija “Miloš Karadaglić” za audio-vizuelni projekat, koji predstavlja muzički spot za novi singl, ponovo u mojoj režiji i produkciji Synchro studija “Porto Montenegra”, a koji će biti premijerno predstavljen publici te noći.

Do sada publika je imala priliku da čuje dvije numere sa tvog prvenca, ugostila si Ninu Žižić i Vladanu Vučinić.... Znači li to da ćeš imati goste na ovom nastupu na “Rubixu”?

Izuzetno mi je privlačna ideja koncerta koji je jedan zasebni način da publika zaroni u muziku artista, a koji je neizvodljiv kroz slušanje studijskih verzija. Posebnu pažnju sam posvetila osmišljavanju koncepta performansa, kako bi zaista predstavljao poseban doživljaj i iskustvo za publiku. Što se tiče dosadašnjih singlova, vodila sam se idejom da posljednjem i najsvježijem od njih udahnemo život na bini u originalnom izvođenju sa Vladanom Vučinić, koja će biti stoga specijalna gošća performansa, što me posebno raduje. Numera “Common Dreams” sa sjajnom Ninom Žižić ima posebno mjesto u mom srcu, čije note ćete čuti u okviru posebnih muzičkih formata performansa, dok je njeno izvođenje u originalnoj verziji plan za neki naredni performans u koji će se konceptualno uklapati.

Već si pomenula da na festivalu nastupaš kao stipendista Fondacije “Miloš Karadaglić” koja podržava mlade umjetnike. S obzirom na to da se ne baviš klasičnom, već modernom muzikom, šta za tebe znači to što si dobila priliku da budeš stipendista Fondacije iza koje stoji jedan od svjetski najboljih gitarista Miloš Karadaglić?

Podrška Fondacije “Miloš Karadaglić” je mnogo više od dodjele same stipendije u materijalnom smislu, već je od posebnog značaja mentorstvo mladim umjetnicima u ovom izuzetno složenom svijetu kakav je svijet muzike. Tim prije oduševljava plemenita ideja Miloševa da podrži mlade umjetnike i iz oblasti različitih od klasične muzike, jer njegovo iskustvo na svom putu uspjeha inspiriše svakog muzičara koji ima želju da radi na sebi i da se istakne. Prepoznavanje potencijala za podržati u meni kao muzičkom autoru, prije svega iz Crne Gore, od strane takvog umjetnika čini ogromnu čast i istovremeno stvara veliku želju da se ukazano povjerenje opravda.

Upravo kroz svoju muziku koketiraš sa mnogim žanrovima, ali sve je upakovano tako da zvuči komercijalno i moderno, prilagođeno mlađim generacijama. Koliko i sam napredak tehnologije i digitalne produkcije danas pomažu muzičarima da lakše miješaju različite žanrove?

Izuzetno mi je primamljiv svijet mladih, tehnologije, video igara, pa i svega onoga što muzička, ali i video produkcija pruža danas i pritom mislim na sve iskorake koje u tom smislu imamo na raspolaganju u odnosu na period kada sam se ranije aktivno bavila muzikom. Mnogi autori se opredijele za jedan žanr i stvaraju u okviru njega, dok je želja za eksperimentisanjem u muzici rjeđa pojava, često zbog straha da se izgubi identitet u očima publike. Danas je iz ugla napretka digitalne produkcije pravo uživanje stvarati neopterećen žanrovskim klasifikacijama. Kad je u pitanju moje autorsko stvaralaštvo, želim da publika navikne na konstantni element iznenađenja, koji i mene pokreće da istražujem i upravo mi je izazov da uspijem da upravo toliko raznolika muzika kakvu stvaram, ipak, uvijek ima jak identitet autora i stoga jasnu prepoznatljivost.

Iako je to što radiš komercijalno, uspjela si da numerama daš svoj pečat i kroz iste pokažeš svoju kreativnost. Koliko je nekad teško umjetniku da ne ode u krajnost i da zna da izbalansira između svojih i želja publike?

Ne vodim se pravilima tržišta kada stvaram muziku i jedino pravilo koje sebi postavljam je da se muzika koju stvaram meni samoj kroz vrijeme koje prolazi uvijek i dalje dopada i sluša. Autor sam koji privatno voli da posluša sopstvenu muziku u jednoj plejlisti sa svim onim artistima koje inače volim i pratim, što mi na taj način omogućava da postavim standard samoj sebi kao jednu težnju da moja muzika kvalitativno ne zaostaje za svim onim što u muzici lično cijenim. Kako privatno slušam žanrovski najrazličitiju muziku, onda mi i ideje za stvaranje dolaze zavisno od inspiracije i raspoloženja kroz igru i eksperimentisanje sa inovacijama na polju produkcije. Meni se lično dopadaju artisti koji ne podilaze ukusima publike i ne boje se da je izgube, što iako može da djeluje kontradiktorno, publika s druge strane osjeća i zapravo traži kao istinski dokaz njegove autentičnosti. Tada umjetnik stvara slobodno, ne gubi svoj pečat prepoznatljivosti i uspijeva da obezbjeđuje sopstveni umjetnički preporod te da publici pruži iznenađenja zbog kojih će ih navesti da se iznova i iznova zaljubljuju u njegovu umjetnost.

( Marija Vasić )