Život ostalo
Zaro
Predsjednik Opštine je bio u obilasku dječijeg odjeljenja i kad je vidio tu majku da plače, zaplakao je zajedno s njom
Na vijest o smrti Zarije Lekića (84), bivšeg predsjednika Opštine Bar (od 1993. do 1997. godine), prva reakcija Barana bila je: „Dobar čovjek!“ U to „dobar“ staje sve: čestit, plemenit, dostojanstven… i svi znaju da su izrekli pravu riječ, koja oslikava ovog blagog Crmničanina.
Nismo se pobliže znali. Jednom sam, u vrijeme mog dugogodišnjeg studiranja, tražio da me, kao upravnik biblioteke, zaposli da budem bibliotekar. Rekao mi je da mu se čini da su moji afiniteti drugačiji, dinamičniji.
A dobro sam ga upoznao tek na drugoj strani Jadrana, u Bariju.
Sredinom devedesetih, povodom biciklističke trke „Putevima kralja Nikole“, u Bariju je boravila četvroročlana „delegacija“ iz Bara: predsjednik Opštine Zarija Lekić, dvojica direktora u turizmu, Dragan Simović i Vojo Banović i, nezavisno od njih, ja, kao novinar Radio Bara, koji je trebalo da isprati susret gradonačenika Bara i Barija. Ali, od tog susreta nije bilo ništa, jer je dva dana ranije gradonačelnik Barija uhapšen zbog neke pronevjere. Dragan je „peckao“ svog prijatelja Zara da to hapšenje ne sluti na dobro.
Biciklisti su bili smješteni u bungalovima na periferiji Barija, a nas četvorica smo pošli u „Leon d’oro“ – „Zlatni lav“, hotel u centru grada. Kada je recepcioner rekao da noćenje s doručkom košta stotinu maraka, pozdravio sam se sa saputnicima i krenuo da tražim privatni smještaj. Imao sam u džepu 200 maraka i podugački spisak šta da donesem ćerkama. Predsjednik barske Opštine, osnivača Radio Bara, zaustavio me riječima:
„Nećeš ići nikuda, ostaješ s nama.“
Mislio sam da će izvaditi pare koje će mu, po povratku, kako se to kaže, refundirati. Nije mu, međutim, padalo na pamet da na bilo koji način ošteti Opštinu.
„Spavaćemo zajedno u mojoj sobi.“
Prošao sam neopaženo pored recepcije i u luksuznoj, prostranoj sobi, pokupio sve jastuke iz tri „barske“ sobe i na podu napravio relativno udoban ležaj.
Poslije polusatnog razgovora zaspali smo, ali nas je probudio zvuk telefona. Javio se Zarija.
„Alo?“
„Pronto?“
„Pronto.“
„Sindako di Bar?“
„Molim?“
„Sindako di Bar, Zarija Lekic?“
„Jeste, ja sam.“
„Kod vac uno ilegalo?“
„Ko?“
„Ilegalo, uno momento… Vujovic.“
Zarija se sledio, pokrio je rukom slušalicu.
„Milane, otkrili su nas. Uhapsiće i mene kao što su i svog gradonačelnika. Tako mi Boga, izbiće međunarodni skandal. Što da radimo, kukala nam majka?“
„Pronto, pronto, ilegalo Vujovic?“
Tajac.
„Što da odgovorimo, puknuće bruka?“
Dok sam i ja grozničavo razmišljao šta da kažemo Italijanu sa recepcije, iz slušalice se začulo tipično barski: „Zaro, uiiip!“. Dobroćudni predsjednik, srećan što je naš „šverc“ ostao neotkriven, nije se naljutio na Dragana Simovića, iz susjedne sobe, samo se nasmijao i prokomentarisao:
„E, ovih barskih mangupa nema nigdje…“
A Simović mi je ispričao i anegdotu iz Lekićevog stana, koja se zbila nekoliko dana po prestanku Zarijine funkcije. Igrali su betl i trebalo im je papira. Zarija je ustao i iz sredine sveske mlađeg sina otcijepio četiri lista.
„Nije ni ris papira donio kući iz Opštine“ – objasnio je scenu Simović.
Zarija me definitno „kupio“ za vrijeme jedne epidemije u gradskoj bolnici. Žena je, sva izbezumljena, na rukama donijela svoje dehidrirano dijete. Predsjednik opštine je bio u obilasku dječijeg odjeljenja i kad je vidio tu majku da plače, zaplakao je zajedno s njom.
Volio sam da ga sretnem. Uvijek sam se, poslije kraćeg ćaskanja s njim, bolje osjećao. Ranije je šetao s društvom, u posljednje vrijeme sa svojom Slavicom. Njih dvoje imaju dva sina, Mašana i Srđana, vaspitane i uzorne mladiće.
I Zarija je bio jedan od junaka „Barskih priča“.
U četvrtoj knjizi iz ovog serijala, koja je promovisana prije petnaestak dana na „Barskom ljetopisu“, ima i ova zgoda:
Jedan od najomiljenijih predsjednika Opštine, Zarija Lekić, na tu funkciju je došao s mjesta predsjednika Opštinskog sindikata. Dok se još nije „razdužio“ u Sindikatu, a preuzeo je novu dužnost, u njegovu kancelariju je, u dogovoru sa Zdravkom Gvozdenovićem, sekretarom Skupštine opštine, otišao Sabaetin Perazić, starješina Uprave za zajedničke poslove, da ga, kao predsjednika Sindikata, pita da li će podržati inicijativu za povećanje (niskih) plata u Opštini.
„I, što ti je rekao?“ – upita Zdravko, po povratku od Zarije, nekako zamišljenog Sabaetina.
„Rekao mi je da me, kao predsjednik Sindikata, apsolutno podržava, ali da ćemo morati da sačekamo da vidimo šta o tome misli predsjednik Opštine!?“
Bar tuguje za dobrim čovjekom, bivšim predsjednikom Opštine, Zarijom Lekićem, koji je juče sahranjen u Komarnu, svom rodnom selu.
( Milan Vujović )