Južnokorejska komisija pronašla dokaze: Žene bile pod pritiskom da daju bebe na usvajanje u inostranstvo
Hiljade djevojčica i odraslih žena, od kojih su mnoge otete sa ulice, bile su zatočene i često silovane, premlaćene ili ubijane tokom 1970-ih i 1980-ih
Južnokorejska komisija pronašla je dokaze da su žene bile pod pritiskom da daju svoje bebe na usvajanje u inostranstvo, nakon porođaja u ustanovama koje je finansirala vlada i u kojima je hiljade ljudi bilo zatvoreno i držano u ropskim uslovima od 1960-ih do 1980-ih.
Danas objavljen izveštaj Komisije za istinu i pomirenje uslijedio je nakon što su otkrivena usvojenja iz najveće ustanove za takozvane skitnice, koja je slala djecu u inostranstvo, eksploatišući hiljade ljudi zarobljenih unutar imanja, u lučkom gradu Busanu.
Hiljade djevojčica i odraslih žena, od kojih su mnoge otete sa ulice, bile su zatočene u takvim objektima i često silovane, premlaćene ili ubijane tokom 1970-ih i 1980-ih.
Komisija je pokrenuta u decembru 2020. kako bi ispitala kršenja ljudskih prava povezana sa vojnim vladama koje su u prošlosti vladale Južnom Korejom i za koje je utvrđeno da su odgovorne za zločine počinjene u toj instituciji.
Najnoviji izvještaj fokusiran je na četiri slična objekta u gradovima Seul i Daegu i provincijama Južni Čungčeong i Gjeongi.
Evidencija zatvorenika pokazuje najmanje 20 usvojenja iz instituta Huimangvon u Daeguu i iz Čeonseongvona u provinciji Južni Čungčeong 1985. i 1986. godine. Južna Koreja je u te dvije godine poslala više od 17.500 djece preko granice, kada je njen program usvajanja u inostranstvu dostigao vrhunac.
Djeca oduzeta od zatočenica su uglavnom bila novorođenčad, prebačena u dvije agencije za usvajanje koje su ih dale na usvajanje u SAD, Danskoj, Norveškoj i Australiji. Većina odojčadi je prebačena u agencije na dan rođenja ili dan poslije, što ukazuje da su njihova usvojenja dogovorena prije rođenja.
Dok evidencija ustanova kaže da su neke od žena davale saglasnost za usvajanje, drugi dokazi pokazuju da je na žene vršen pritisak da to učine.
U zapisniku iz Huimangvona iz 1985. godine se navodi da je 42-godišnja zatvorenica sa navodnim problemima sa mentalnim zdravljem "izazivala probleme" odbijanjem da se odrekne svog djeteta. Zvaničnici su kasnije napomenuli da je to na kraju ipak učinila.
Teško je tačno utvrditi koliko je usvajanja djece bilo u drugim godinama. Za Huimangvon, komisija je bila u mogućnosti da pregleda samo evidenciju zatvorenika iz 1985. i 1986. godine i pronašla je 14 usvojenja. Još šest usvajanja bilo je povezano sa zatvorenicima u Čeonseongvonu.
Oko 200.000 Južnokorejaca usvojeno je u SAD, Evropi i Australiji u poslednjih šest decenija, stvarajući ono što se vjeruje da je najveća svjetska dijaspora usvojenika.
Većina usvajanja dogodila se tokom 1970-ih i 80-ih, kada su tadašnji vojni vladari Južne Koreje bili fokusirani na ekonomski rast i vidjeli usvajanje kao sredstvo za smanjenje broja usta za hranjenje, brisanje "socijalnog problema" nevjenčanih majki i produbljivanje veze sa demokratskim Zapadom.
Južna Koreja je uvela demokratiju kasnih 1980-ih i tada je prestala sa praksom hvatanja beskućnika, invalida i djece sa ulice i njihovog zatvaranja.
( Beta )