Mrš Mandiću, bedniče i ustašo

Pošto Mandić tvrdi da je Borba, a to znači i Informer, “jedan ugledan medij”, koji uz to “ima i veliki uticaj”, a gazda Vučić smatra da je Vučićević “mnogo bolji novinar od onih koji se najčešće sprdaju s njim”, onda je logičan zaključak da vlasnik Informera iznosi zvaničan stav srpskog sveta, odavde do Banjaluke, kad kaže: “Picula je bednik i ustaša smrdljivi”! Sa čim se slaže i narodni guslar Milan Knežević, dok poje: “Tonino, Tonino, nit si voda, nit si vino. Ja razumijem pavelićku krizu, Beograd daleko a Blajburg blizu”.

Ovolika količina primitivizma, govora mržnje i prljavih strasti, koja je zapljusnula Srbiju posljednjih desetak godina, prevazišla je čak i vrijeme zla, rane devedesete, kada je prostački i vulgarni narativ usvojen kao zvanični jezik srpskog društva i države. Bilo da neprijatelje nalazi u redovima opozicije ili nezavisnih medija, bilo kod regionalnih prvaka, ili evropskih parlamentaraca - komentar beogradskih zvaničnika i njihovih marioneta je isti: mrš Picula, bedniče i ustašo, dalje ruke od našeg vođe, odnosno Srbije. Nije ni čudo onda što predsjednik AV za istog (Vučićevića) kaže: “Mislim da je častan čovek, mislim da je pristojan čovek”.

A u toj trci da se u očima gospodara ispadne još pristojniji i časniji od Vučićevića, često pobijedi Ana Brnabić, predsjednica Skupštine. U najčasnijim uzletima znala je da kaže kako je austrijski socijaldemokrata i posmatrač izbora Andreas Šider “veći lažov od Dragana Đilasa”! Ili da pristojno i damski upozori šefa AV, ne popuštaj opoziciji jer, “ne bacaju se biseri pred svinje”!

Iako se penzionisani vođa Montenegra Đukanović dugo trudio da istovjetan vokabular i dijaloški diskurs uveze kod nas, iako je u tu svrhu Beba (za Mila) angažovao i pomenutog Vučićevića, a onda i armiju lokalnih informera, od Marka Vešovića do Andreja Nikolaidisa, taj pelcer se ipak ovdje nije primio. Zato danas niko ne kaže: mrš Mandiću, četniče bijedni, dalje ruke od Crne Gore. A nije da AM ne provocira. Mnogo više nego Picula Srbiju.

Otuda je u Montenegru nezamislivo da, recimo, Boris Raonić ili neki Otašević sa Gradske, kažu kako su nezavisni novinari i opozicioni političari najobičniji strvinari i bijednici koji ruše Crnu Goru plasirajući laži o našoj državi i našem premijeru. Parafrazirajući tako pomenutog Vučićevića: “Ustaši Piculi je do novosadskih žrtava stalo taman koliko i Đilasu i njegovoj žutoj ološ-eliti. To su sve najobičniji strvinari, ljudski bednici koji pokušavaju da ruše Srbiju plasirajući strašne laži o našoj državi i našem predsedniku”.

To što Mandić (a tek Knežević) dijeli stil i običaje uglednih i pristojnih vučićevića, ne bi bilo toliko tragično za Crnu Goru da je Andrija ostao marginalni opozicionar, decenijski gubitnik, antievropejac i polaznik Sedmog bataljona. Da ga Spajić i Bečić nijesu uzdigli na nivo ne samo poželjnog partnera i šefa parlamenta, već i ideološkog vođe njihove većine. Čiji beogradski komandant Aleksandar Vučić garantuje da je Vučićević častan i pristojan čovek a Picula ustaša i bednik, dabogda nikad ne došao u Srbiju. Ili što bi Dario Vraneš rekao - dabogda Piculi crkla krava. Jer je Tonino prvi komšija Vučića, Vučićevića i Mandića.

Ni to ne bi bilo toliko tragično za Srbiju i Srbe, da Aleksandar Vučić nije predsjednik države. A njegova zemlja - zemlja kandidat za punopravno članstvo u EU. Da je Vučić ostao vječiti gubitnik, radikalski opozicionar, sto njihovih za jednog našeg, onda čitav ovaj izliv mržnje, prostakluka i nesreće, ne bi bio toliko opasan po mentalno zdravlje društva. Ovako, svjedočimo stanju nacije koje 186 profesora i saradnika Filozofskog fakulteta u Beogradu jasno definiše: “Živimo mračna vremena vlasti koja je izrazito korumpirana i u raljama organizovanog kriminala… vlasti koja nastavlja da seje mržnju a rijaliti programi nasilje i prostakluk”.

I eto zašto je srpski svet propao. Davno. Još kada je osmišljen negdje krajem 80-ih prošlog vijeka. Tada su, nažalost, Srbi većinski između Evrope i SSSR-a, između pristojnosti i primitivizma, poštenja i korupcije - izabrali ovo drugo. Zato im je danas Putin nesporni lider, a Tramp posljednja nada. Da će propasti i Amerika i mrski Zapad.

Kada bi Crna Gora postala 27. izborna jedinica srpskog sveta, a Mandić premijer, onda bi opisani standard u javnoj komunikaciji i službeni jezik elite bio upravo taj - mrš Picula, ustašo smrdljivi. Ili još bolje - Tonino, Tonino, nit si voda nit si vino. Što bi SPC nagrađivala ordenjem a predsednik sveta, komplimentima o časnom i pristojnom držanju.

Možda je Vučićeva Srbija ekonomski tigar regiona, ali je još više vrijednosni kancer ovog prostora. Što je tragično, u prvom redu za srpski narod, koji i nakon tri i po decenije, plaća cijenu pogrešnog izbora i olako obećane brzine. Kada je tadašnja srpska elita, nakon pada komunizma i Berlinskog zida, umjesto Anta Markovića izabrala Slobodana Miloševića. Strašno je da Srbija ništa nije naučila iz tih pogrešnih izbora i najveće greške u njenoj istoriji, već pokušava i dalje da učvrsti, ojača i izveze propali model. Anticivilizacijski. Definisan tom starom srpskom mudrošću - da Piculi crkne krava. Zavist, pakost, mržnja, umjesto pristojnosti, empatije, solidarnosti. Zato je umjesto Bogdana Bogdanovića gradonačelnik Aleksandar Šapić. A umjesto Bogdana Tirnanića vodeći novinar D. J. Vučićević. A umjesto Vladislava Ribnikara glavni izdavač Željko Mitrović. A umjesto Vlade Divljana najveći roker Aca Lukas. A vodeća političarka, umjesto Latinke Perović, neka Ana Brnabić. Kojoj bi isti ovaj Vučićević rado napisao ustaška bednice, dalje ruke od Srbije, mrš nazad na Krk, da naša draga Ana nije tvrdolinijaš, i posljednja odbrana predsjednika Vučića, odnosno države.

Rezime za maleni Montenegro bi bio: Crna Gora nikad neće ući u EU sa Mandićem na vlasti, a bez evropskog kišobrana na naše glave bi se sručile tone fekalija koje su decenijama vladajući diskurs srpskog sveta, odnosno političke elite, koja je umjesto ChatGPT 4.0 izabrala zlatne viljuške 0.0. Sve pod motom: ako ne volimo da radimo, volimo da se bijemo.

( Željko Ivanović )