Migranti prelaze u hrišćanstvo zbog bolje šanse za azil?

Njihova imena su Amir, Jakob ili Nesrin i dolaze iz Avganistana. Imaju novu domovinu – Njemačku, i novu vjeru – hrišćanstvo. Da li se oni krste samo zato da bi imali bolje šanse da dobiju azil?

„Veoma me pogađa dok slušam kako izgovaraju simbol vjere, zato što su toliko euforični“, priča Irmgard Konin, direktorka Fidesa, katoličkog savjetovališta za ljude koji se interesuju za religiju u centru Kelna. Ona je ove godine na putu do krštenja pratila petoro izbjeglica. Jedan od njih zove se Jakov. „On je toliko strasno u svemu tome da to prosto obogaćuje zajednicu“, oduševljena je Koninova.

Novi jezik, nova religija

Jakov je iz Avganistana. Stigao je u Keln kako bi se konačno krstio. Ima mnogo razloga zbog kojih se ljudi odlučuju da pređu na drugu religiju, kaže Irmgard Konin. „Neki od njih žele da islam iz zemlje porijekla jednostavno ostave iza sebe. Kažu da je hrišćanstvo prava religija – religija ljubavi.“ Drugi pak, kaže, na taj način žele da se identifikuju s Njemačkom. „Ako već ovdje žive, onda žele da budu hrišćani“, kaže Koninova.

Ali uvijek kada se muslimanske izbjeglice krste u Njemačkoj i kada prime hrišćanstvo, javlja se sumnja da to rade kako bi poboljšali šanse za dobijanje azila. Diskusija o toj temi rasplamsala se zbog slučaja jednog Avganistanca koji se krstio tokom zatvorske kazne i na taj način sprečio već donesenu odluku o deportaciji. On je tokom hrišćanskog praznika Duhovi ubio u bavarskom izbjegličkom centru u Arnšvangu jednog dječaka – a to je osjetljiv slučaj i za politiku i za crkvu.

Konsekventno protjerivanje počinilaca krivičnih djela

Političari iz gotovo svih njemačkih stranaka odavno zahtijevaju da se počinioci krivičnih djela konsekventno protjeruju. I ubica iz Arnšvanga trebalo je da bude vraćen u Avganistan, ali je nadležni sud u Minhenu to stopirao. Razlog: sa islama je prešao na hrišćanstvo i u njegovoj domovini mu prijeti mučenje ili čak smrtna kazna.

Politički pritisak međutim raste. Crkvi se prebacuje da slabo provjerava ozbiljnost pokrštenih. Bavarski ministar unutrašnjih poslova Joahim Herman zahtijeva do crkava i sudova da „podrobno preispitaju da li je neko zaista prešao na hrišćanstvo“. Zamjenik predsjedavajućeg Savezu njemačkih kriminalističkih službenika Ulf Kih u osnovi je skeptičan kada se radi o krštenjima muslimanskih izbjeglica. On smatra da je njihov prelazak na drugu vjeru „samo trik“ kako bi ostali u zemlji. „Kada je protjerivanje jednog počinioca krivičnog djela propalo samo zbog toga što je prešao na hrišćanstvo, onda bi trebalo da saberete dva i dva.“

Da li je ubica zaista bio vjerujući hrišćanin? Da li je njegov prelazak ozbiljno provjeren ili je on htio da prelaskom na hrišćanstvo samo da se obezbijedi dozvolu boravka u Njemačkoj? Adminstrativni sud je za DW saopštio da se radi o komplikovanoj odluci i da se „religiozni identitet jednog čovjeka, kao nešto njegovo unutrašnje i lično, može ustanoviti samo na osnovu navoda podnosioca zahtijeva za azil“. Ali možda bi sami članovi vjerske zajednice mogli da obave provjeru i ustanove da li je prelazak na hrišćanstvo bio istinski ili se radilo samo o činu kojim omogućava dobijanje azila.

Kako se dokazuje vjera?

Nadležna Savezna služba za migracije i izbjeglice smatra da krštenica nije dovoljan dokaz o prelasku na drugu vjeru. „Podnosilac zahtjeva za azil mora da dokaže da bi mu po povratku u domovinu, zbog upražnjavanja vjere, prijetio progon, što bi bilo relevantno za dobijanje azila u Njemačkoj“, navodi ta Služba u odgovoru na upit DW. I dalje: „Generalno se prebacuje hrišćanskim zajednicama da predano ne prate osobe koje se pripremaju za krštenje.“

U Njemačkoj biskupskoj konferenciji kažu da krštenju i prijemu u crkvu predstoji priprema i provjera koja traje mjesec dana. I to važi za sve one koji se pripremaju za krštenje, bez obzira na porijeklo i kulturološku pozadinu. Dug i savjestan put praćenja nekog do krštenja takođe predstavlja i određenu vrstu zastrašivanja kako ne bi bilo zloupotreba, smatra Klaus Hagedorn, koordinator pomoći izbjeglicama u kelnskoj nadbiskupiji. On kaže da ga ponekad zovu oni koji pomažu izbjeglicama koji bi krštenjem da spriječe njihovo protjerivanje: „Mi reagujemo tako što ih ne krstimo“.

Biskupska konferencija Njemačke, ali i Evangelistička crkva u toj zemlji, ne vide vezu između priliva izbjeglica i povećanog broja krštenja. Tomas Cimerman iz Evangelističke crkve tvrdi da se u toku protekle godine, u svim priključenim crkvenim zajednicama u diocezi Keln, krstilo manje od deset odraslih osoba.

Strah od progona

Irmgard Konin tokom pripreme za krštenje govori i o temi – azil. Jer, kada konvertiraju, to znači da im u staroj domovini prijeti progon. „U 99 odsto slučajeva u pitanju je istinski interes da prime vjeru koja ih oslobađa, ali to predstavlja i opasnost da dođe do razdora s porodicom“, priča dalje Koninova za DW. „Dvojica muškaraca su ove godine zaista odustala upravo zbog toga što im je prijetilo protjerivanje. Strahovali su od represalija u svojoj domovini“.

( Deutsche Welle )