Pedesetih i šezdesetih godina prošlog vijeka Real Madrid je harao Evropom.
Evropsko prvenstvo koje je 1964. godine održano u Madridu i Barseloni osvojila je, logično, reprezentacija Španije. General Franko, koji je klicao pobjedi iz svečane lože "Santjago Bernabeua", nije bio srećan samo zbog jednog detalja - jedinu titulu koju je "crvena furija" ikada osvojila na velikim takmičenjima Špancima je donio fudbaler Barselone.
Luis Suares Miramontes, skraćeno Luis Suares, bio je jedan od najvećih fudbalera u isroriji španskog fudbala. Rođen je 2. maja 1935. godine u La Korunji (Galicija), ali je umjesto Madrida i Španije, od tinejdžerskog doba bio okrenut Barseloni i Kataloniji. Karijeru je, ipak, počeo u Deportivu iz La Korunje, gdje je odigrao 17 utakmica i postigao tri gola. Talenat se vidio iz "aviona", pa ga je Barselona 1954, kao 19-godišnjaka, dovela da se kali u rezervnom timu (Espanja Industrial), a kasnije da žari i pali u najboljoj ekipi.
Igrajući za Barsu 1955. do 1961. godine Suares je stekao epitet legende katalonskog giganta. On, golman Kubala, Mađari Zoltan Cibor, Šandor Kočiš, te Ramalets i Evaristo, uz dirigentsku palicu čuvenog Elenija Erere, činili su strašan tim koji je dvije godine zaredom osvojio duplu krunu u Španiji. Takav rezultat, za vrijeme generala Franka koji je otvoreno navijao za Real, bio je ravan podvigu.
Godine 1960. Barselona je izgubila finale Kupa šampiona od Benfike, ali je utjeha stigla nekoliko mjeseci kasnije - Luis Suares je i pored poraza dobio Zlatnu loptu "Frans fudbala", pobijedivši u trci Mađara Ferenca Puškaša i Njemca Uvea Zelera.
Bila je to, ujedno, Suaresova oproštajna utakmica od Barselone. Naravno, nije otišao u Real, već u Italiju. Elenio Erera ga je povukao za sobom u Inter za 142 hiljade funti, što je tada bio rekordan transfer svjetskog fudbala tog vremena. Kao i u Kataloniji, Erera i Suares bili su dobitna kombinacija i na "Đuzepe Meaci" - počela je era velikog Intera.
Za devet sezona, koliko je proveo u milanskom klubu, odigrao je 256 utakmica i postigao 42 gola. Osvojio je tri titule Serije A, dva Kupa šampiona i dva Interkontinentalna kupa. Otišajo je 1970. godine u Sampdoriju, gdje je i završio karijeru.
Za "crvenu furiju", Suares je odigrao 32 utakmice i 14 puta pogodio mrežu. Na Evropskom prvenstvu 1964. godine navijači su se gurali da uđu na stadion samo da bi ga gledali. Njegova igra, njegovi driblinzi i dodavanja, bili su praznik za oči - stariji ljubitelji fudbala još prepričavaju njegove igre u polufinalu protiv moćnih Mađara (2:1) i finalu protiv takođe jakog Sovjetskog saveza (2:1).
"Imali smo dobar tim, možda ne najbolji koji je Španija ikada imala, ali smo zaista djelovali kao skladna ekipa. Ispunjeni "Santjago Bernabeu" mi je najsnažnija slika koju ću čuvati u sjećanju. Kapacitet je tada bio mnogo veći nego što je danas", kazao je Suares.
Kada je završio igračku, počeo je trenersku karijeru. Tri puta je vodio Inter, sjedio je i na klupi Deportiva, Sampdorije, Kaljarija... Godine 1988. preuzeo je reprezentaciju Španije, koju je vodio na Mundijalu u Italiji. Oprostio se u osmini finala, u Veroni, kada je Piksi Stojković postigao dva strašna gola za Jugoslaviju.
Tim prvenstva
Najbolji tim Evropskog prvenstva u Španiji 1964. godine činili su: Lav Jašin (Rusija), Felićiano Rivilja (Španija), Dezso Novak (Mađarska), Ignjasio Zoko (Španija), Fernando Olivela Pons (Španija), Amanćo Amaro (Španija), Ferenc Bene (Mađarska), Valentin Ivanov (Rusija), Hesus Marija Pereda (Španija), Luis Suarez (Španija), Florian Albert (Mađarska).
Finalnu utakmicu u Madridu odigrali su Španija i Sovjetski savez. Domaćin je poveo golom Perede u šestom, izjednačio je Kušanov u 8. minutu, ali je pobjedu Špancima donio Martines u finišu.
Bonus video:
