Prle

Otišao je jedan od najvećih šmekera Ex-Yu filma, Dragan Nikolić. Bio je glumčina, ali i gradski momak, reprezent onog čudesnog beogradskog, “krstaškog” duha koji ćemo pamtiti po njemu i Preletu. Ponovo će ih, kao zrele ljude, spojiti “Posljednji krug u Monci”, pokušaj da se podigne filmski spomenik upravo toj ekipi “gradskih momaka” koji su pomjerali granice - u umjetnosti, ali i domaćem i evropskom podzemlju. Šarmer nad šarmerima.

Za ljude moje generacije on će vječito ostati legendarni Prle, partizanski ilegalac iz okupiranog Beograda. Borio se Prle protiv Njemaca, domaćih izdajnika, Nedićeve kvislinške vlasti, očito nije imao dileme koje danas potresaju srpsko društvo. Prle je dobro znao ko je izdajnik, a na koga se može osloniti častan čovjek. Nikolićev Prle je značajan kao lik jer je bio kreiran izvan stereotipa. On je stalno u sukobu sa pretpostavljenima, voli da radi na svoju ruku, prezire stege i “partijsku” disciplinu... Njegov lik je napravljen sasvim različito od partijskog/socrealističkog kanona koji je, bez obzira na deklarativno udaljavanje, bio vrlo prisutan u tadašnjem načinu obrade ratnih tema. Draganov Prle je bio antijunak koji bi, takav kakav je, sjajno funkcinisao i u vesternu ili noaru, a presudan impuls u takvoj interpretaciji zasigurno je došao od Nikolićevog talenta, a ne sa neke druge strane.

“Otpisani” su, dobrim dijelom zahvaljujući njemu, bili fenomen koji je obilježio sedamdesete u SFRJ. I ne samo kod nas - ta serija je bila gledana u mnogim zemljama - bio je to dobar tv proizvoid ocvale SFRJ škole - a u Švedskoj je do danas jedna od njagledanijih stranih serija. Opisuje Žika Pavlović, veliki režiser i pisac, kako je mladi Nikolić dobio ulogu Džimija Barke u kultnom filmu “Kad budem mrtav i beo”. Prilikom probe scene sa pjevanjem, Žika je bio zapanjen kako mladi glumac loše pjeva. Kazao mu je - “Pevaj najbolje što umeš.” Mladi Nikolić je odgovorio - “Pa, pevam najbolje što mogu.” Žika se iznervirao, sjeo u kola, i krenuo sa seta. Poslije nekoliko pređenih kilometara, predomislio se i vratio. “OK, onda pevaj najgore što umeš”, kazao mu je Žika, i rođen je - Džimi Barka.

Njegova ljubav sa velikom glumicom bila je negiranje svih mogućih klišea o glumačkim vezama: ljubav velika i nedodirljiva, sačuvana od svih izazova plitkosti u kojoj su se mnogi utopili. Čitav život njih dvoje, obraz uz obraz.

Ovdje kritičari rijetko spominju jedan od istinskih vrhunaca Nikolićeve karijere. Sredinom osamdesetih igrao je u Parizu u postavci “Na dnu” Maksima Gorkog u uglednom pozorištu “Sara Bernar”. Tamošnji kritičari su biranim komplimentima ispratili nastup jugoslovenskog glumca. Nakon toga dobio je i nekoliko uloga u francuskim filmovima. Iz današnje vizure nezamislivo je da on napusti takvu priliku za internacionalnu karijeru. Milena Dravić ovako objašnjava njegovu odluku da se vrate u Jugoslaviju. “Nedostaje mu društvo iz Beograda. Crveni krst. Fali mu Atelje 212. I vratimo se. A jedini je naš glumac koji je je igrao na tako velikoj sceni u Parizu”, kazala je u nedavnom razgovoru za “Nedeljnik”. Kada se Dragan razbolio, bila je dirljiva borba njegove Milene da ga sačuva od tabliodnog lešinarenja...

Odlazak velikih umjetnika ostavlja uvijek zjapeću prazninu, ali istovremeno vas natjera da pretresete po sopstvenim sjećanjima i sjetite se svih onih momenata koje je vredjelo zapamtiti. I siguran sam da sjećanja ne poznaju državne granice - hoću reći, danas se Draganove uloge “vrte” u mnogim glavama diljem svih postjugoslovenskih država.

To je, uostalom, najdostojniji način da se isprate istinski majstori: prizovite sve one scene u kojima vam je Dragan rekao tako mnogo toga, i shvatićete koliko je bio prisutan u vašem životu. To je tako ličan način opraštanja. Za vječitu glumačku magiju: “Žagor stade. Već sam usred bine...”