Mart 1943. godine. Ukrajina, mjesto tadašnjih i sadašnjih stradanja, nasilja i zločina. Njemačke SS trupe u kaznenoj ekspediciji u toku dva dana svirepo ubijaju oko 6.700 mirnih žitelja sela Korjukivka. Ovaj masakr postaje jedno od najstrašnijih zlodjela Drugog svjetskog rata, krvavi simbol nacističkog terora nad civilima na nepokornim okupiranim područjima. Trupama rukovodi general Adolf Hojzinger.
Na kraju rata, Hojzinger biva uhapšen; međutim, u dogovoru sa tužiocima na Nirnberškom suđenju postaje svjedok-saradnik. Zatim, poslije nekoliko godina („kad se slegla prašina“), odlukom vlasti Zapadne Njemačke, Hojzinger se vraća u vojsku sa (opet) činom generala. Iste godine kada bi bebe Korjukivke, da nisu bile ubijene pod njegovom komandnom odgovornošću, postale punoljetne, biva postavljen za predsjednika Vojnog komiteta NATO sa sjedištem u Vašingtonu. Kontinuirani zahtjevi SSSR-a da Hojzinger bude procesuiran za ratne zločine bivaju onemogućeni od strane „demokratskih“ država. Hojzinger umire u dubokoj starosti u Kelnu početkom 80tih.
Kako vrlo precizno i kredibilno elaborira švajcarski istoričar Daniele Ganser u knjizi „NATO tajne armije“, kao i britanski novinar i bivši poslanik Evropskog parlamenta Ričard Kotrel u knjizi „Gladio, NATO bodež u srcu Evrope“, Hojzingerova poslijeratna sudbina uopšte nije bila izuzetak. Naime, organizacione strukture NATO-a, kao i veliki broj zapadnih obavještajnih službi, a posebno CIA, MI6 i BND, aktivno su regrutovale bivše nacističke oficire i naučnike u borbi za dominaciju nad Evropom i šire. Imajući u vidu postupke ovih službi i njihov prezriv i arogantno-sadistički odnos prema javnosti, sasvim je moguće da su ovakvim "transferima" i one same postale „kontaminirane“ nacističkim viđenjem svijeta u kojem ljudski životi običnih građana ne znače ništa. Naime, postoje uvjerljivi dokazi da su upravo tajne grupe bivših nacista i reakcionara, formirane od strane NATO struktura, odgovorne za talase urbanog terorizma koji su zahvatili zapadnu Evropu, posebno Italiju, od kraja 60tih do početka 80-ih godina prošlog vijeka. Isto tako postoje dokazi da su ove strukture, poslije pada SSSR-a i slabljenja ljevičarskih ideja u Evropi, svoje nove pulene pronašle u militantnim islamističkim organizacijama.
To na prvi pogled izgleda paradoksalno, ali zar političke sudbine Osame bin Ladena, avganistanskih mudžahedina, Sadama Huseina, Muslimanske braće, kao i zločinačke organizacije Islamska država Sirije i Iraka (čiji je akronim ISIS ime egipatske boginje zdravlja i ljubavi - morbidni smisao za humor tipičan za CIA) nisu isto tako čudnovate?
Stvoreni i pomagani kao saveznici, svi navedeni naprasno su postali najljući neprijatelji. To je paklena matematika. Sa jedne strane jednačine, hiljade mrtvih vojnika i stotine hiljada civila, a sa druge, profiti angloameričkog vojno-industrijsko-bankarskog kompleksa, posebno proizvođača vojne opreme i energenata, koji nikada nisu bili veći. Zbog toga mnogi analitičari i vide sukobe u Libiji, Siriji i Ukrajini, kao i najnoviju američku vojnu intervenciju u Iraku, isključivo u svijetlu enormne akumulacije profita Volstrita.
Iz istog razloga, raspršen je i moralni kredibilitet lidera NATO država u očima globalne većine. Da li iko ko posmatra svijet širom otvorenih očiju (mada ima i onih koji su ih „širom zatvorili“ zbog materijalnog interesa, a koji preovladavaju u strukturama moći u Crnoj Gori), dakle, da li iko pravdoljubiv može da povjeruje u njihovo zaklinjanje u demokratiju i ljudska prava, u borbu protiv korupcije i organizovanog kriminala, u posvećenost izgradnji institucija i vladavini prava? Može li se na primjer vjerovati u iskrenost američkih zvaničnika prema ukrajinskim građanima, ako se zna da je nedavno sin američkog potpredsjednika Džoa Bajdena Hanter, koji radi u kompaniji čiji je suvlasnik Kristofer Keri, pastorak državnog sekretara Džona Kerija, postao član Upravnog odbora najveće ukrajinske kompanije za proizvodnju plina, a da se najveće zalihe plina nalaze upravo u Donbasu gdje se trenutno vode najžešći sukobi i dešava najstrašnije stradanje civila?
Zar to ne razobličava rat u Ukrajini kao imperijalističku poharu za resursima u kojoj NATO strukture, čiji je Bajden dugogodišnji glavni eksponent u američkoj spoljnoj politici, igraju jednu od glavnih uloga?
Da nije tako, zar bi, prije desetak dana u Kijevu, generalni sekretar NATO Anders Fog Rasmusen bio odlikovan od ukrajinskog predsjednika Petra Porošenka Ordenom za slobodu?
Ali, zapitajmo se, kakvu to „slobodu“ promoviše NATO u Ukrajini ako dozvoljava da se čak i ratnim avionima bombarduju naseljena mjesta, dok, u isto vrijeme, prijeti Rusiji zbog dostavljanja humanitarne pomoći? Gdje su sada NATO zahtjevi za uspostavljanje „zone zabrane letjenja“ koja se tako žustro tražila kada je bila u pitanju zaštita civila u gradovima koje su kontrolisali oponenti Gadafijevog režima u Libiji?
Zar ukrajinski premijer Arsenij Jacenjuk i donedavni v.d. predsjednika Oleksandar Turčinov nisu na vlast došli demokratski nelegitimno, pučem, baš kao, svojevremeno, i Gadafi? Zar oni ne snose najveću odgovornost što su, urušavanjem ionako slabašnih institucija, zemlju pretvorili u igralište ekstremističkih ideologija i plaćeničkih vojski svih vrsta?
Očigledno za Rasmusena, za njegove savjetnike i šaptače iz sjenke, kao i za lidere NATO država koji ga podržavaju, ne važe univerzalni principi. Za njih, po svoj prilici, bol i patnje djeteta u podrumu u Donjecku su drugačiji i manji nego bol i patnje djeteta u podrumu u Bengaziju ili Damasku. Ovakva licemjerna hijerarhizacija patnje i odbacivanje teze da su svi ljudi jednaki je očit znak da se NATO nije izborio sa kompromitujućim vezama iz prošlosti. Jasno je da ako nastavi da se ponaša na isti način i vuče provokativne poteze, NATO može da izazove raspad Evropske unije, a možda i turobni sumrak Zapada. Zbog toga je dobar znak da je njegovo proširivanje zaustavljeno.
Uzaludno se međusobno tješe izjavama ministri crnogorske vlade i njihovi imitatori i amplifikatori u medijima, nevladinom sektoru i akademskoj zajednici. Do kraja 2015. godine, NATO će imati problem da zadrži na okupu i svoje sadašnje članice, a kamoli da primi Crnu Goru.
Bonus video:
