“Jedan od razloga zašto svi mrze političare jeste to da je istina rijetko cilj političarima. Ali zato jesu moć i izbori!” (Cal Thomas, američki kolumnista)
Građani Crne Gore, umorni od izbora, jedva su dočekali kraj osmomjesečnog izbornog ciklusa. Bio je to dugi izluđujući i zbunjujući period, u kome je sve bilo podređeno politici, u kome je vlast Crnu Goru branila od sopstvenih građana, koji, prema riječima državnih zvaničnika, “predstavljaju opasnost po njenu nezavisnost i evropsku budućnost..”Javnost je slušala lekcije iz napisane i nenapisane istorije, upravo od grešnika koji žele da se “po dobru pamte”.
Lokalni izbori su sustizali jedni druge, a predsjednički su održani kratko prije lokalnih u Podgorici i još 11 opština, kako bi predsjednički kandidat i predsjednik vladajuće DPS predvodio sopstvenu i lokalne kampanje, koristeći “institucionalnu prednost”, kako se moderno naziva korišćenje državnih resursa u predizborne svrhe.
Rezultat predsjedničkih izbora, manje-više, bio je unaprijed poznat, ne samo zbog snage vladajućeg DPS-a i razrađenih višedecenijskih metoda za mobilisanje sopstvenih članova i simpatizera, nego zbog nesloge među opozicionim partijama, koju u kontinuitetu podstiče upravo DPS, koristeći vidljive i nevidljive mehanizme za stvaranje raskola unutar samih opozicionih partija i mržnje između različitih opozicionih subjekata. Sve u ime one narodne: “Ne daj bože da se slože!”
I nijesu se složili! Opozicione partije i nakon višemjesečnih pregovora, nijesu uspjele da kandidatu vlasti suprostave jednog zajedničkog opozicionog kandidata, ne samo zbog različitih ideologija, na koje je “opominjao” DPS, nego i zbog liderskih sujeta, koje krase stare i mlade partijske vođe.
Lokalni izbori održani 27. maja, rezultirali su dominacijom DPS-a, uglavnom iz istih razloga. Kako je u Podgorici, za koju se vodila glavna bitka, izlaznost birača bila 64 % (7% niža nego 2014, a 13% niža nego 2016.), u opoziciji smatraju da su za loš rezultat pojedinih partija krivi apstinenti, zanemarujući D’Onta.
Većina opozicionih lidera, nakon neuspješne višedecenijske borbe za smjenu vlasti, treba da se zabrinu za sopstvene neuspjehe i preuzmu odgovornost po ugledu na njihove kolege u Mađarskoj. Njihova samovolja, u okviru ili izvan statutarnih ovlašćenja, rađa frakcije, prebjege i apstinente. Mnogi opozicioni birači, prevashodno članovi i simpatizeri partija, svoje izabrane predstavnike radije bi vidjeli u parlamentu, a tok događaja daje im za pravo. Lideri sa dugim partijskim stažom su, možda, umorni od izbora, a njihovo članstvo od njih samih, što pokazuje apstinencija od svih vidova borbe koju zagovaraju.
Na hiljade građana žive toliko daleko od političke arene da ih izbori ne interesuju. Desetine hiljada onih koji tavore u beznađu, ne smatraju da će izlaskom na izbore popraviti svoj status, jer nikome ne vjeruju. Apstinirati od izbora nije grijeh, dok prema onima koji na birališta izlaze pod pritiskom i ucjenama, griješe ne samo oni što im ugožavaju dostojanstvo, nego i oni koji im zamjeraju na “poslušnosti”. “Sit gladnome ne vjeruje”, stara je izreka.
Ko može očekivati glasove onih čija djeca odlaze u svijet trbuhom za kruhom, makar se taj dio svijeta nazivao EU?!
Bonus video:
