U nedavnom intervjuu beogradskoj “Politici”, novoizabrani premijer Igor Lukšić izrekao je frazu koja će, po mom mišljenju, predstavljati lajtmotiv “njegove” vlade. Upitan da prokomentariše ocjene međunarodnih posmatrača o visokom stepenu korupcije i organizovanog kriminala u Crnoj Gori, Lukšić je iznenada zaplovio metafizičkim vodama, izjavljujući “percepcija je jedno, a realnost drugo”.
Kao svetionik u moru retoričkih klišea, neoliberalnih floskula i euroatlantskog novogovora kojim inače obiluje svako Lukšićevo obraćanje javnosti, ova rečenica će nam pomoći da istražimo nijanse mraka kojim ova lutkarska vlada namjerava da prikrije ratno i kriminalno profiterstvo onih koji su je oformili.
U fundamentalnoj ravni, izgleda da se kroz ovu rečenicu Lukšić razotkrio kao pobornik negativne teologije koja u prvi plan ističe slabost ljudskog čulnog aparata da ikada spozna pravu prirodu realnosti.
To bi značilo da smo, kao ljudska bića, osuđeni da zauvijek tumaramo kroz predjele iluzija i zabluda, nikada ne saznajući koliko smo daleko ili blizu istine. U tom slučaju, najbolje upakovane iluzije, one koje najprijatnije i najslađe zavaravaju ljudske potrebe, se uzimaju za istinu i stvarno stanje stvari.
Takve iluzije ne nastaju spontano, već su rezultat djelovanja onih koji monopolišu političku moć nad ekonomskim i ideološkim aparatom. Time se od manjine politički valorizovana “percepcija” pretvara u “realnost” za veliku većinu.
Subjektivna volja za moć određene privilegovane grupice ljudi postaje temelj političke zajednice koja se zatim deklarativno predstavlja kao demokratska, slobodna i otvorena za sve.
To je ujedno i metafizička suština Lukšićeve vlade. U konkretnom slučaju, iza mladog lica i vedrog čela, stoje kao karijatide ili stroge buržujske guvernante, tri stara i nevesela obavještajna operativca i jedan nešto veseliji osvjedočeni diskriminator.
Varaju se stoga oni koji se od Lukšićeve vlade nadaju utvrđivanju činjenica oko geneze i razvoja dvodecenijskih društvenih patologija, kao i pozivanju na odgovornost i zasluženu kaznu onih koji su kreatori nevolja, nesreća, bolesti i smrti hiljada nedužnih, a koji i danas, direktno ili indirektno, brode zagađenim vodama crnogorske politike.
Jer, deportacije, Morinj, Bukovica, bjelopoljski kazamat, šverc nafte, cigareta, oružja, heroina, kokaina i ostalih droga – sve osnovane sumnje i snažne indicije, te sudski procesi u susjednim državama, biće za Lukšića&Co. “percepcije” ostrašćenih kritizera, “neostvarenih” balkanskih zaludnjaka, domaćih neprijatelja, a stranih plaćenika.
Jedina moguća crnogorska “realnost” će biti ta, lukšićevska, mjerilo svih stvari, i pravde, i demokratije, i prosperiteta. Teško onome ko u nju ne bude vjerovao kao u sveto pismo, ko ne bude prihvatio bez zrnca sumnje Jevanđelje po Igoru.
I negdašnji saborci tzv. opozicionari toj će principijelnoj duši u vudu-repliku zabijati igle. Kontralustracija će držati užad od giljotine. Cvjetaće hiljadu cvjetova ljubavi između onih koji su zajednički mrčili ruke u ratu ili u pljački.
Uostalom, kao što reče Lukšić u intervjuu, nova vlada će “dijeliti prioritete prethodne vlade”.
Zbog toga nema mjesta za edipovsko neznanje. Ko živi u “percepciji” da je neznanje (još uvijek) dozvoljeno, neka se već spremi za strašnu cijenu. Treba hladnokrvno pogledati realnosti u oči: crnogorska politička alternativa se mora graditi u političkom suprostavljanju i oponiranju Lukšiću&Co., a ne u saradnji sa njima.
Samo za ono što je dozvolio da se uradi povodom vraćanja duga Prve banke kada se jedan te isti milion eura vrtio jedanaest puta, u svakoj zemlji sa demokratskom političkom kulturom, bio bi lustriran iz politike za sva vremena. Jedino boravak u opozicionim klupama može kurativno djelovati na u autoritarnosti odgajani i u aroganciji okupani režim koji se odaziva na DPSDP.
Paradoksalno je da je upravo u trenutku kada je bila najpotrebnija udružena snaga političke opozicije i autonomnog civilnog sektora u vidu osmišljenih zajedničkih aktivnosti na demokratizaciji države, “Bolja Crna Gora” otputovala u vječna lovišta.
Posljednjih dana decembra u momentu pozorišne predstave “Kud se đede politička moć?”, kada je palica stvaranja privida prešla iz ruke režisera u ruke glumca, i kada se hapšenjima u Budvi otvorila najveća raspuklina u DPS-u od 1997. godine, većina parlamentarne opozicije je ukočeno, sa klupe, posmatrala rasplet događaja, kao da se to njih ne tiče.
Umjesto da je proglasila politički nelegitimnim dvorski feudalni vodvilj i izašla iz Skupštine. I ostala u bojkotu sve do formiranja koncentracione vlade građanskog spasa ograničenog jednogodišnjeg trajanja koja bi otvorila put prvim slobodnim izborima u istoriji Crne Gore.
Jedino tako su se mogli izboriti za poziciju aktera koji postavljaju uslove demokratske promjene sistema vrijednosti i u Podgorici i u Briselu i u Vašingtonu. A sada izgleda da će neki od njih tražiti ulaznicu više za Lukšićeve “Dane pjesme i vina” da sviraju treću violinu onome koji je i sam daleko od dirigenta.
Istu, treću violinu zadužuje i svako drugi ko, bez jakih sredstava detoksifikacije, učestvuje u tom političkom karnevalu.
Kako stvari stoje, dolazi vrijeme ružnih metamorfoza. Biće fragmenata ljudskih duša na sve strane. Postoji, međutim, jednostavna metoda zaštite od koruptivno-kooptacionih uticaja: Lukšić&Co., no pasaran!
Bonus video:
