Vlast DPS-a u Crnoj Gori, na čelu sa trijumviratom Momir Bulatović, Milo Đukanović i Svetozar Marović, plus njihov poklisar u krnjem Predsjedništvu SFRJ Branko Kostić, u cjelini, bila je odana cezarističkom svevlašću Slobodana Miloševića i ratnom, agresorskom i zločinačkom velikosrpskom projektu. Ta vlast sve je uradila da degradira Crnu Goru, njen subjektivitet i pravo na identitet; učinila je sve, u najgorem značenju, da je depersonalizuje i emanirala je vazalom i čivčijom na feudu beogradskih sizerena, centara vlasti i moći. Režim uniformnog DPS-a, sve je preduzeo, te 1992, kao i ranije i potom, a pored ostalog, monopolom fizičke prinude i kontrolom nad državnim resursima i sredstvima javnog informisanja (TVCG i Pobjede) promptno se trudio da njegova antievropska i anticivilizacijska, odnosno, barbarska politika, u javnosti Crne Gore, manipulativnim sredstvima i njihovim (DPS-a) obmanjivačkim diskursum, pridobije pobjednički ogrtač. Režim DPS i njegovi servisi, pod smjerom i uzdom Bulatovića, Đukanovića, Marovića i Kostića, a na krilima velikosrpskog belicističkog klero-nacionalizma i agresije, bili su nemilosrdni u progonu izvornih crnogorskih suverenista i antiratnih aktivista, protagonista, manjinske, ali prave i druge, časne i pobunjene protiv zla - Crne Gore.
U prvom redu, tokom 1991. i 1992, target DPS- režima i njegovih mentora, saveznika i satelita, bili su bastadurni korifeji crnogorske državotvorne, nacionalne, demokratske i građanske antiratne emancipacije: Slavko Perović, lider LSCG, Jevrem Brković, proganjani i prognani iz domovine književnik i jedan od ključnih ideologa crnogorskog pokreta otpora i duhovnog preporoda Crne Gore i prof. dr Miodrag Perović, slobodni i nezavisni inteletualac i opozicionar, suosnivač i urednik nezavisnog nedljenika „Monitor“, lista koji je tada, ranije i kasnije, dakako, dugo vremena, bio jedini prozor kroz koji je dolazila svjetlost, u medijskom i uopšte društvenom mraku Crne Gore, a svo to zlo zbivalo se pod egidom DPS moćnika, vlastelina i njihovih sizerena, ali i čauša i čivčija. Uoči, tokom i nakon farsičnog, prevarnog, referenduma o državno-pravnom statusu Crne Gore (održanom 1. marta 1992), progon izvornih crnogorskih suverenista doživljavao je svoj krešendo i kulminaciju. Da bi se oni demonizovali i politički i ideološki porazili, u tu svrhu, sinhrono i kontinuirano, preko režimskog lista Pobjede targetirani su učesnici kako cetinjskog (1. II 1992), tako i titogradskog mitinga za suverenu Crnu Goru Udružene opozicije (23. II 1992). DPS Pobjeda bila je simbol velikosrpstva, anticrnogorstva, antieuropejstva i antidemokratije i paradigma flagrantnog gaženja ljudskih prava, kao i medijskih sloboda. Titogradska Pobjeda nastavila je sa bjesomučnom hajkom, poslije titogradskog mitinga za suverenu Crnu Goru Udružene opozicije, protiv njegovih organizatora i sudionika, nazivajući taj skup „antisrpskim“, te netačno tvrdeći da je isti bio obilježen govorom „mržnje, netolerancije, primitivizma i cinizma“. (Vidi više o tome: „Naši ‘plavi šljemovi’-nakon mitinga opozicije“, Pobjeda, Titograd, broj 9425, od 27. II 1992, str. 2.). Žučno i bezobzirno, eklatantno kršeći opštepoznate i obavezujuće novinarske kodekse, ondašnja Pobjeda, klevetala je i vrijeđala posebno vođu LSCG Slavka Perovića, za kojega je plasirala neistinu kada, na svojim stranicama, objavljuje da Slavka Perovića „Špegelj pominje da će mu dovesti deset hiljada Crnogoraca u pomoć“ (Ibidem). Pobjeda tada objavljuje, između ostalog, i tekst, u kojemu veli, da nasuprot opoziciji, stoje „otadžbinski i patriotski orijentisani“ subjekti, koje čine „pripadnici srpskog bloka i članovi DPS-a“ (Ibidem). Repertoar optužbi i govor mržnje, lijepljenje političkih i drugih etiketa na račun udružene suverenističke crnogorske opozicije i njeno medijsko linčovanje i poganjanje - stalno su se širili tokom kratkotrajne referendumske kampanje, navlastito preko stranica titogradske Pobjede. Atakovalo se na političare i istaknute druge javne aktiviste, te pripadnike albanskog i muslimanskog (bošnjačkog) naroda u Crnoj Gori, a naročito je harangirano na lidera crnogorskih liberala Slavka Perovića i crnogorskog književnika u egzilu Jevrema Brkovića, te Vlada Dapčevića, i, nadasve, javno je sprovođena bezprizorna hajka na uređivačku politiku nezavisnog nedjeljnika Monitor i autore tekstova objavljenih u istom. Predmetom uvredljivih napada, preko Pobjede, dnevnog lista pod kontrolom DPS-a, bio je i narodni heroj Jugoslavije general Boško Đuričković, koji se na mitingu udružene opozicije u Titogradu 23. februara 1992. založio za suverenu i nezavisnu Crnu Goru, kao i drugi prepoznatljivi crnogorski suverenisti. Pobjeda je objavila, pored ostale ujdurme, i pismo potpisano - „Borci Četvrte crnogorske proleterske brigade-sekcija za Bar i Ulcinj“- u kome se, između ostalog, navodi: „Ne čudi dakle Vlado Dapčević, iznenađuje i čudi Boško Đuričković, u kakvoj se družini nađe. Kako popusti da mu idejni vođa bude Slavko Perović, koji redovno ide na poklanjanja Tuđmanu i udružuje se sa onima u Srbiji i drugdje koji obavljaju slične poslove. Kako zaboraviti da je to isto, tj. separatnu Crnu Goru, u jednom istorijskom vremenu tražio Pavelićev štićenik i saborac Sekula Drljević?“ („Zdrava pamet ne pomaže“, Pobjeda (tribina), Titograd, br. 9429, od 2. marta 1992, str. 2). Besprizoru i harangi kraj se nazirao nije, a sve to pod pokroviteljstvom Bulatovićevog i Đukanovićevog DPS-a.
(O napadima režimske Pobjede na Slavka Perovića i funkcionera LSCG Miodraga Vlahovića, te Vlada Dapčevića, Boška Đuričkovića vidi tekstove objavljene u Pobjedi u istom broju na strani 2 pod naslovima: „Demokratija nije šalter“, „E, neće tako moći“ i „A, prokleto Krnovo?“). Predmetom napada u „Pobjedi“ bili su i mr Žarko Rakčević, Rade Bojović, prof. Sreten Zeković i Slobodan Franović, zbog njihovog zalaganja za suverenu i demokatsku i građansku Crnu Goru. (Vidi o tome: Pobjeda (tribina), Titograd, br. 9429, od 2. marta 1992, str. 2. Vidi o kritici javnih nastupa i stavova Slavka Perovića i: prof. dr Marko Davidović, „Riječ preko praznine“, (tribina), Pobjeda od 3. marta 1992, str. 2).
Vlado Dapčević je posebno napadan zbog njegovog govora na mitingu za nezavisnu Crnu Goru u Titogradu 23, II 1992. (Vidi o tome tekstove: „Nikoga nije pitao“, „Gladan vuk čuva jagnje“ i „Vlado je naša zabluda“ objavljenim u rubrici tribina u Pobjedi od 3. marta 1992, str. 2). Oštrica prljavih i osionih napada na Slavka Perovića, Jevrema Brkovića (koji je tada bio u egzilu u Hrvatskoj), Miodraga Vukmanovića, Vlada Dapčevića, Žarka Rakčevića, Jova Kapičića, Boška Đuričkovića, Sretena Zekovića, Velizara Brajovića itd, te politički, ideološki i drugi ostrakizam vođen protiv njih, zbog njihove privrženosti crnogorskom državnom i nacionalnom identitetu i njihovog javnog zalaganja za nezavisnu i građansku Crnu Goru i protiv rata, nastavila se preko stranica režimske Pobjede i nakon završetka referendumskog procesa. U prljavim klevetama, naručenih članaka tekstopisaca Pobjede, posebno je i duže vrijeme, u kontinuitetu, fokusiran književnik i jedan od glavnih vođa i ideologa otpora zlu I zločinima velikosrpske ratne mašinerije i eskadronima smrti njenih falagni - Jevrem Brković (Vidi više o tome: „O, spisatelju dukljanski“, „Svi iz iste škole“, Pobjeda, od 4. marta 1992, (tribina), str. 2; „Nakon referenduma: Jugoslavija je u Srcu“, Pobjeda od 7. marta 1992, str. 2). Pored navedenih, preko stranica „Pobjede“, atakovalo se i na istaknute albanske političke lidere u Crnoj Gori koji su se zalagali za suverenu Crnu Goru, poput Đerđa Đokaja i drugih.
Preko stranica režimske Pobjede žustro se osuđivalo zalaganje za nezavisnu i suverenu Crnu Goru, a te napade su, politički i ideološki determinisane, forsirali partijski i drugi protagonisti, koji su deklamovali i vodili propagandu i agitaciju u cilju uspjeha referenduma (zakazanog za 1. mart 1992) za stvaranje zajedničke države Crne Gore i Srbije. (Vidi o tome i: Miodrag Tripković, “Tanka zelena linija”, Pobjeda, Titograd, broj 9425, od 27. februara 1992, str. 3.).
Taj projekat je od strane crnogorskih suverenista smatran ne Jugoslavijom, već „Srboslavijom“ i „Srbogorom“. Kampanja protiv zagovornika državne suverenosti i samostalnosti Crne Gore, nacionalne samosvojnosti crnogorskog naroda i zasebnog povijesnog, identiteta Crnogoraca, te otvorenog, građanskog, viševjerskog i višenacionalnog društva i oponenata rata, koji se već vodio na prostoru SFRJ, bjesomučno je i dugo sprovođena preko dnevnog lista Pobjeda, jedinog tadašnjeg dnevnog glasila u Crnoj Gori. Ona je promovisala stavove vladajuće partije u Crnoj Gori (SKCG/preimenovanog u drugoj polovini 1991. u DPS), te režima Slobodana Miloševića u Srbiji, vrha, beogradskom režimu dominantno potčinjene, JNA i protagonista agresivne velikosrpske politike. Promovisala je i stavove izrečene iz Srpske akademije nauka i umjetnosti (SANU), kao i velikodostojnika (episkopa i drugih klirika) Srpske pravoslavne crkve, te njima bliskih političkih i ideoloških struktura, skupina i pojedinaca. Konstantno je, neposredno i posredno, napadala i žigosala, stigmatizirala crnogorske suvereniste i antiratne javne djelatnike. Prevashodno čelnike nekoliko procrnogorskih opozicionih partija, kao i književno-kulturnih, novinarskih i drugih udruženja i pojedinaca, koji su istupali protiv vladajuće ratnohuškačke i ratne politike i opirali se negaciji Crne Gore i nacionalne samosvojnosti Crnogoraca. (Vidi više o intelektualnom otporu negaciji crnogorskog državnog, istorijskog, nacionalnog, kulturnog, jezičkog, književnog i drugog identiteta: Prof. dr Pavle Mijović, akademik CANU, „Njegoševe tužne ‘armonije’“, Cetinje, 1992).
Udružena opozicija, pogotovo LSCG, preko stranica Pobjede optuživani su za „separatizam“ i „secesionizam“, za slijeđenje stavova Slovenije i Hrvatske u „razbijanju Jugoslavije“. Tako je, pored ostalog i ostalih, kolumnista Pobjede književnik i novinar Miodrag Tripković pisao da su se iz Udružene opozicije u Crnoj Gori (one suverenističke) iznjihali, kao predvodnici, ličnosti koje su prešle put „od bivših Brozovih komunista“ do sadašnjih, „antikomunista“, te da su oni, navodno, po njegovoj tvrdnji, „falsifikat drezdenskog originala“ i da se isti, u osnovi, nalaze na istom poslu kao nekad učesnici Petrovdanskog sabora, održanog „12 jula 1941. na Cetinju“. Prema ocjeni Miodraga Tripkovića, zagovornika „ujedinjenja srpstva“ i jedinstvene države Srbije i Crne Gore i oponenta vaspostave suverene i nezavisne Crne Gore, „Crnogorska udružena opozicija na sva zvona ‘u ime srećnije budućnosti’, dakako, nudi Crnoj Gori da se i ona sama uhvati u isto kolo i u svojoj suverenoj crnogorskoj kafani zaigra suvereno crnogorsko kolo. Uz ‘liberalni’ pjesmuljak ‘Oprosti nam Dubrovniče’. Protivno crnogorskoj istoriji, etici i etnikumu. E, ta muzika ovoga puta neće proći, gospodo ‘udruženi’“ (Miodrag Tripković, „Crnogorsko jodlovanje“, Pobjeda, Titograd, broj 9419, od 21. II 1992, str. 5).
Napadi na crnogorsku indipendentističku opoziciju bili su učestali na stranicama Pobjede od strane protivnika crnogorske nezavisnosti. Atakovalo se na LSCG, predstavnike NOK-a (Nezavisne organizacije komunista iz Bara, članice Reformske koalicije i Udružene opozicje), te političke i druge predstavnike Muslimama/Bošnjaka i Albanaca u Crnoj Gori, koji su preferirali uspostavu suverene Crne Gore. Vođstvo udružene opozicije optuživano je, po ustaljenoj ideološkoj i propagandnoj matrici, za „separatizam“ i „antisrpstvo“ i kritikovano je zbog podrške opoziciji u Beogradu na čelu sa liderom SPO-a Vukom Draškovićem, u borbi protiv vlasti Slobodana Miloševića. (Vidi o tome: Želidrag Nikčević, „Vuk kao baka“, Pobjeda, broj 9224, od 26. februara 1992, str. 3).
Na stranicama „Pobjede“ naročito je tada napadan revolucionar i komunista, učesnik NOB-a i bivši komunistički jugoslovenski disident, golootočanin, Vlado Dapčević, posebno zbog govora na mitingu Udružene opozicije u Titogradu 23. II 1992., ali i zbog njegovog eksplicitnog zalaganja za suverenu Crnu Goru i kritike režima Slobodana Miloševića i njegovih saveznika iz vlasti Republike Crne Gore. (Vidi detaljno o tome: „Udruženje ‘Goli Otok’-Jasni stavovi“, Pobjeda, br. 9423, od 25. II 1992, str.4; te tekstove pod naslovima: „Znaš li Vlado?!“, „Glasaće i na noslima“, „Gnušamo se“, „U svoje ime“, Pobjeda, Titograd, br. 9424, od 26. II 1992, str. 4; „Ne damo Jugoslaviju“, Pobjeda (direktor i glavni i odgovorni urednik Vidoje Konatar), broj 9425, Titograd, od 27. II 1992. str. 2). Protiv Vladimira-Vlada Dapčevića vodila se dugotrajna i besprizorna hajka na stranicama „Pobjede“. Učestala je ujdurma i haranga vođena protiv lidera LSCG Slavka Perovića. Tako je u Barama Kraljskim 25. februara 1992. godine, održan javni zbor članova i pristalica vladajućeg DPS-a i drugih zagovornika, „bratskog državnog jedinstva“ Crne Gore i Srbije (iz Bara Kraljskih i Mateševa), te su učesnici tog skupa poručili da će na referendumu glasati za zajednčku državu, čak „i na nosilima“ stići na birališta samo da zaokruže „da“. Naveli su, tada oni, „da je svaki izgubljeni glas podrška Slavku Peroviću i Vladu Dapčeviću, koji je stigao da po treći put bude izdajnik Jugoslavije“. Na tome skupu rečeno je i to da je Udružena opozicija Crne Gore u stvari opozicija pod korifejstvom Slavka Perovića, samo „Tuđmanovo područno odjeljenje“, te se poziva vlast u Crnoj Gori da „zaštite građane od zle krvi koju nude opozicione partije“. Tada je poručeno i to da će „svaki stanovnik od Mateševa do Bara Kraljskih izaći na referendum i glasati za zajedničku državu“. („Glasaće i na noslima“, Pobjeda, Titograd, br. 9424, od 26. II 1992, str. 4.).
Djelovanje vlasti u Crnoj Gori prof. dr Miodrag Perović, jedan od ideologa i vođa pokreta otpora za slobodnu i nezavisnu Crnu Goru, ocjenjivao je, sasvim pouzdano i inherentno činjenicama i argumentima, kao posve štetno po Crnu Goru. On je tvrdio da je Crnoj Gori potrebno otrežnjenje i da je ona „treba da shvati ono što je od nje uspješno skrivala njena vlast. Da Jugoslavija više ne postoji. Da je krnja Jugoslavija istorijska kataklizma za sve ‘koji žele da žive zajedno’, a najviše za Crnu Goru. Da shvati da je ratovala za tuđi račun i sopstvenu sramotu. Da je njena mladost bila topovsko meso za ciljeve režima u Srbiji i armije. Da je njena marionetska vlast bila jezičak na vazi koji je mogao spriječiti nastanak rata, a i nestanak Jugoslavije. Da ova vlast danas nema drugih ciljeva osim da tu vlast zadrži. Da je režim u Crnoj Gori spreman na svaku žrtvu koja će mu to omogućiti... Da je spremna da nadživi i Crnu Goru. Da je gotova da odigra ulogu servisa u održavanju refereneduma za pripajanje Crne Gore Srbiji. Da organizuje prividno demokratsko izjašnjavanje u uslovima indoktrinacije koju je sama sprovela“ (Prof. dr Miodrag Perović, „Otrežnjenje ili krnja Jugoslavija“, Monitor, Podgorica, 3. januar 1992, str. 7). Prema dr M. Peroviću „Jugoslavija ‘onakva kakva je bila’ više ne postoji“ i crnogorska vlast, koju je činio monolitni DPS „pokazala je da je aktivni učesnik stvaranja surogata za Jugoslaviju“ (Ibidem).
Vlast u Crnoj Gori, pod žezlom DPS-a je, svojim dugovremenim metanisanjem režimu Slobodana Miloševića i saučesništvom u njegovoj velikosrpskoj politici i ratnoj osvajačkoj doktrini i praksi, enormno bila odgovorna za sankcije, koje su uvedene, međunarodno nepriznatoj “SRJ” (1992), odnosno, njenim članicama Srbiji i Crnoj Gori, zbog njene odgovornosti i učešća u agresorskom ratu na međunarodno priznate države - Hrvatsku i Bosnu i Hercegovinu. I ne može se, uprkos svemu, abolirati režim jedistvenog DPS-a za zlo i užas koje je snašlo Crnu Goru, naročito od 1991-1997. U tome nanošenju zla Crnoj Gori, uloga vlasti u Crnoj Gori je presudna i povijest je ne može i ne smije zaboraviti.
Bonus video:
