Autor teksta unaprijed moli čitaoce da mu oproste što ove nedelje nije kao i većina dolivao ulje na vjersku i političku vatru, što se direktno nije bavio raspetljavanjem zakona o slobodi vjeroispovijesti, već se uglavnom bavio jednom divnom rečenicom “najboljeg pisca u Crnoj Gori”, rečenicom koja mu je zapala za oko.
Pojavio se u nedavnom tekstu Mija Popovića na portalu Antena M jedan dragulj. Sasvim je sporedno što se tekst tiče zakona o slobodi vjeroispovijesti i što nosi naslov: “Posljednji Amfilohijev udar”. Između politike, Boga, crkve, nabacanih mudrosti, državnih udara i latinskih izreka, Popović je plasirao jednu maestralnu rečenicu koja zvuči kao da su je danima podno Lovćena zajedno smišljali Servantes i Rable. Rečenica koja bez problema može biti samostalno izgovorena kao uvertira neke komedije u Zetskom domu. Kaže se: “K tome, njegov u velikosprstvu najodaniji i najpritvorniji đak - čiji je zadatak da naivne i socijalno deklasirane Cetinjane zavodi i privodi Amfilohiju - pop Gojko Perović, rodom iz Cuca, izjavio je da je oduzimanje crnogorskih crkava i manastira beogradskoj patrijaršiji svojevrsni državni udar”.
Ko ovo raspetlja, zaslužio je orden. Ovaj tekst kao i većina Mijovih tekstova zvuči kao “prisluškivani WhatsApp razgovori Dubrovačkog dužda, Njegoša i Skadarskog vezira”. Dakle, odrediti grupu ljudi kao “socijalno deklasirane Cetinjane” je briljantno, i tu više nisu bitni ni Amfilohije, ni crkva, ni pop rodom iz Cuca, ni Milo ni Duško, pa ni Ostrog ni Sveti Vasilije. Bitan je diskurs, kontekst i definicija “socijalno deklasirani Cetinjani”. Što li je Mijo Popović mislio pod tim, ostaće misterija, ali ipak se može naslutiti.
Od Njegoša na ovamo, Crna Gora ovakvog pisca nije imala. Garant! On je pečatirao sasvim novu kategoriju ljudi, izmislio je klasu, ovjekovječio je grupaciju. Da ima sreće, pojavio bi se i bend i krstio sebe kao “Socijalno deklasirani Cetinjani”, pa i pokret politički da se pojavi vjerovatno bi prošao bolje od određenih opozicionih velepokreta.
Na strahu histerija, animozitet, brdo latinskih citata, nečitljivost i opšti galimatijas od teksta, dodvoravanje Milu i pljuckanje na Duška zbog jednog koraka ka građanskoj državi, Mijo svaki svoj suludi tekst opravda po jednom briljantnom rečenicom kao što je ova o popu Gojku koji zabludjele Cetinjane privodi Amfilohiju.
Crkveno-politički Lego je sklopljen, jer niko ne može izbaciti iz glave konstrukciju “Socijalno deklasirani Cetinjani” osim Mija. Možda su to Cetinjani koji se više bave drogom nego sportom, ili Cetinjani koji nisu uspjeli u životu pa su dekintirani, za razliku od pisca Mija koji srče državni budžet već godinama dobijajući na desetine hiljada eura godišnje za svoje izdavaštvo i “književni” angažman. Nije lako Socijalno deklasiranim Cetinjanima, ali suština je da ako isti postoje, biće da ih je prvenstveno stvorila vlast i Mijovi, a da ih je pop Gojko samo prigrlio.
Iako je Cetinje dobilo autobusku stanicu, najviše građana Cetinja srešćete na kružnom toku, jer oni stopiraju ka Budvi, Kotoru ili Podgorici. Neko na fakultet, neko na posao. Ali ne autobusom, jer se stvarno nema, već uglavnom stopom. Neka se pisac Popović zapita zašto stopira toliko Cetinjana, da li je to zbog Amfilohija, popa Gojka ili nekog drugog. Možda zbog pisaca koji u 2019. imaju svog ličnog šofera, a takođe su sa Cetinja.
Bonus video:
