Otvaranja 29. Festivala za djecu u Kotoru pod motom „Sve što raste htjelo bi da raste” prilika je da se spomenem da sam bila u Organizacionom odboru Prvog festivala djeteta, od godine sunovrata koji traje. Nisam naročito ponosna tim podatkom, ali sjećajući se konstatujem da tada Kotor ni približno nije disao mučninom kao sada. Duh Kotora (mirnog gradskog života) je trajao. Sada, tinja. Dugo trajanje sunovrata ga je sabilo u kulise za kafane i suvenire.
Kakvo je ljeto u Kotoru gradu? „Apa di foša“- miris kanalizacije! Kotor je ovog ljeta umiven smradom kanalizacije kao stanjem a ne slučajnom neugodom u zalivu. Eminentni investitori i ostali biznismeni su izgleda uspješno nasiljem nad prostorom i nelegalnim radnjama prekinuli dotoke bistrih voda i uputili u zaliv svoje otpatke ili su samo povećali pritisak na slabu infrastrukturu? Ko bi ga znao? Koga li briga!
Dobri ljudi bi rekli „ima mngo više stanovnika nego ranije“ želeći da potisnu uzroke i posljedice velikog smrada. Veća količina ljudi ne rezultira većim smradom nego blagodetima tamo gdje sistem funcioniše. Zaista je poražavajuće da je gradski bazen nedostupan građanstvu! Bilo je to mjesto treninga i razvoja plivača i vaterpolista, mjesto okupljanja mladih i starih iz Grada koji ne dosežu do „eltinih“ turističkih destinacija u okruženju. Nema u Kotoru nikoga iz Opštine i iz sporta da se javnosti obrati ili da se npr. predsjednik opštine izvini roditeljima i djeci na otvaranju 29. festivala zbog izostanka treninga ove sezone. Mnogi su tu stvarali vrhunsku sportsku karijeru, a onda zalegli na leđa države i Grada da bi iskamčili koju paru za lične interese (političke, finansijske) a o propadanju i smradu bazena dostojanstveno ćute godinama i čepe nos. A možda im je toliko visoko da lebde iznad smrada koji se širi Kotorom.
Trebalo je davno dići ruke od očekivanja razvoja. Trebalo je razumjeti da se razvoj svodi na urušavanje normalnog života, uskraćivanje prilaza (puta) domovima, održavanje šporkih ljudi, smrada i izgona. Prevedeno na politički jezik to znači - neobezbjeđivanje putne infrastrukture, nesnabdijevanje vodom okolnih mjesta, nebezbjedni životi sa ciljem da se sve proda (ako imaš vezu) ili preda (ne možeš izdržati nasilje) „kredibilnim“ investitorima. Opština Kotor ima obavezu(!) obezbjeđivanja puta i vode stranim investitorima, a prema žiteljima nema nikakvu obavezu, ni plan, ni program, ni put, ni vodu, ni kanalizaciju… Knjiški primjer devastacije svake vrste i opasne gradnje je selo Kavač, na ulazu u Kotor. Neka bude javno rečeno - opasne gradnje i urbanističkog kriminala! Na klizištu na kom je za nekoliko godina put tri puta renoviran nasložene su tri višespratnice sa bazenom! Biće još smrada. Pripisaće to žiteljima koji trpe i ćute uz okupaciju divljim kravama.
Da, krave neidentifikovanog vlasnika krase Opštinu Kotor kao i opštine u okruženju (Tivat, Budva ) ali za razliku od tih opština koje se trude da zaštite žitelje od ovih štetočina, u Kotoru podržavaju krave. Sabijene krave, sada na manjem prostoru, svake noći gaze, lome, jedu sve što im je dostupno - sijeno, voće, okućnice... Opštinsko rukovodstvo, nesposobno da pohvata krave, donira sajtove preduzetnicima koji su „stradali“ zbog korone, a ne pada im na pamet da tamo nekim „šporkim seljacima“ (van puta, vode i telefona) doniraju bodljikavu žicu i angažuju komunalne službe da zaštite usjeve i olakšaju život. U tako „kulturnoj“ Opštini kakav je postao Kotor, razvoj seoskog turizma, malih porodičnih biznisa zdrave hrane je svetogrđe naspram uspješnog kriminala koji sa kravama gaje po selima. I da ne zaboravim, nekad tradicionalna zabava danas podjela hrane - uspješno podijeljeno 800 krempita.
Tako je to u Kotoru gradu - smrad kanalizacije, urušavanje institucija, uskraćivanje elementarnih uslova za život, zadovoljavanje stomaka, za razvoj okoline i elitnog turizma, divlje krave kao pomoćno i besplatno sredstvo izgona! Tako se nastavlja kontinuitet izgona građanstva iz Grada i uspješnih biznisa započetih u vremenu prethodne vlasti (droga, prostitucija, kriminal). Nastavlja se do duboko u noć rad kafića i bučna muzika kako bi se obnovilo ono što je koronom zaustavljeno. I vapi se za kruzerima koji obezbjeđuju lagodan život rukovodstvu grada bez potrebe da se misli, planira i gradi budućnost Grada Kotora.
Onima koji Kotor pamte ostaje da trpe, tuguju ili se ljute jer „Sve što raste htjelo bi da raste“ i raste! I tako nema Kotora u Kotoru gradu.
Autorka je aktivistkinja Anime
Bonus video:
