Jesmo li poslije svega zadovoljni? Hoćemo li i dalje da se igramo produžetaka, ili ćemo da se žalimo na sudije, publiku, vrijeme, teren...? A možda je najpoštenije da u ovim uslovima odigramo novu utakmicu. Da li se iko pita je li publika zadovoljna. Jesmo li uopšte tu da bismo zadovoljili navijače i naše takmičarske strasti, mjesto na rang listi, ili ćemo konačno da damo prednost onom što publika očekuje od nas. A to je prvenstveno kvalitet u našim opštim političkim interesima, odnosno nove opštedruštvene vrijednosti, koje garantuju napredak društva i države u cjelini.
Frakcionisani i djelimični uspjesi su jedna od najvećih zamki politike, čiju cijenu, kasnije nažalost, plaća cijelo društvo i najveći broj građana. To je istovremeno najpouzdaniji marker, koji razdvaja, provincijalno, primitivno, jalovo političarenje imanentno malim partijama i još manjim političarima od vizionarskog, državničkog, umnog i svima korisnog, dostojanstvenog političkog stava. A takav stav je preduslov kvalitativnih iskoraka, emancipacije, opšteg dobrostanja i generalne inkluzivnosti.
Kako doći do ovih vrijednosti i principa? Dijalogom i kompromisom!
Kad se okanemo filozofije mahale i odreknemo mogućnosti postojanja, u svakom trenutku, barem 300.000 izdajnika u našoj domovini, možda pomognemo samima sebi da shvatimo da je ovo zajednička kuća svih nas podjednako i sa istom količinom prava i obaveza prema njoj. To što neko u njoj smatra da će nam biti bolje ako izaberemo ovaj, ili onaj put do ostvarenja zajedničkog cilja opšteg dobrostanja, jednakih šansi i komfora, pitanje je njegovog političkog stava, koji je dostojan polemike i kritike, ali ne i ekskomunikacije autora kao nepodobnog izdajnika, ‘zalutalog’ na putu do zajedničkog cilja.
Dakle, razgovarajmo.... koliko god je potrebno i odaberimo da to rade oni koji to znaju, umiju i žele... Svi ostali neka malo sačekaju...
Sa kim se ne može razgovarati?
Ne može se razgovarati sa onima koji nose ličnu hipoteku sumnje, dokaza, ili dokazanih činjenica da su se svojim činjenjem, ili nečinjenjem u prethodnom periodu ogriješili o ovu državu i njen narod. Kako? Krađom, pljačkom, otimačinom, mržnjom, ratovima, bratskom krvlju, svađom, podjelama, opštom destrukcijom i devastacijom.... A šta sa njima? Oni moraju redovnim putem u sklopu procesa i institucija, u budućem vremenu, pomenute hipoteke skinuti sa svog imena, ili odgovarati zbog onog što su uradili i Državi i Bogu i Narodu! Neće biti ni prvi ni posljednji... i to je ljudski, za grešku snositi posljedice...
U CIVIS-u smatramo da bi svi ostali, trebalo da razgovaraju - razmijene ideje, vizije, te da pogledaju šta je prvi, a šta krajnji cilj, a koji put je najbolji. Deklarativne podrške tuđeg rada, kao što ih sad dobija SDT, su, po nama, štetni domet provincijalno političke demagogije, koji u želji da neko ‘ušićari’ po koji politički poen, donosi veliku štetu samom SDT-u, jer mu stvara iluziju opšte društvene podrške, zasnovane na partijskim interesima, koja ima snagu otprilike mjehura od sapunice i lako može nestati na prvom iskušenju istih tih političkih subjekata.
Prava podrška se daje snagom monolitne političke volje, stasaloj na harmonizovanim i komlementarnim političkim stavovima političkih elita. Takvu volju smo imali i pokazali izborom pravog čovjeka na pravo mjesto. To je plod snage jedinstvenog, ili većinskog političkog stava. To je bio suštinski zreo politički potez. A imamo li to sada? Ili možda neko šibicarski šićari. Na to prvo pitanje treba da damo zreo, hrabar i dosljedan odgovor. Na pitanju pravde i neselektivnosti. A stali smo na pola, zaglavljeni i bez kompletnog Sudskog savjeta, predsjednika Vrhovnog suda i VDT-a u punom mandatu i sa Ustavnim sudom koji gubi kvorum za nekoliko dana... Dok su nam puna usta priče o borbi protiv organizovanog kriminala i korupcije. Tu borbu, kao prvu u nizu koje nas očekuju, ne može da vodi sam SDT i njegov tim. Tu borbu, kao i sve ostale mora da vodi društvo u cjelini. Kako? Dogovorom (konsezusom ) oko zajedničkog puta naprijed u kvalitetan život. A do dogovora postoji samo jedan put - DIJALOG!
Svaka promjena u životu, a pogotovo u politici, blagorodna je i dobrodošla ako u sebi nosi napredak i veći kvalitet na putu do zacrtanog cilja, koji je jasan i ubjedljiv. U suprotnom, to je obično demagoško varanje, ograničeno uskim vidikom i najčešće širokom sujetom... Evo, da sačekamo, a sve će se 'samo kazati'...
Dakle, bitan je rezultat, koji mora da oslikava pobjedu Države i Naroda, a da li ćemo do njega doći na produžetke, ili novom utakmicom, potpuno je nebitno. I normalno, da na utakmici izmedju Naroda i Države sa jedne strane i svega nenarodnog i nedržavnog sa druge strane, ne izaberemo da navijamo za 'sudiju', po pricipu 'znate kako je, što je sigurno, sigurno ...' Eto i mi smo navijali, ali u strahu od poraza, samo za sebe... a rezultat je: Abazović - Bečić 1:1.
Možda smo zadovoljni, ali vodi li nas to dalje prema cilju i vrhu…?
Autor je predsjednik CIVIS-a
Bonus video:
