Kada se neki patriotski iskušenik Đukanovićevog DPS-a dosjetio da u magnovenju i iznurenosti od božićnog posta neke 2020, ili čak i prije, Mitropoliju crnogorsko-primorsku preimenuju u Crkva Srbije, nije ni slutio koliko će ta komična i frustrirajuća kovanica immediately biti prihvaćena od Dvora, DPS zvaničnika, a onda i šefova “kavačkog klana”. Kako se ni u tim strukturama, čak ni u poodmakloj fazi specifičnog stanja, koje čak zaslužuje adekvatnu šifru, ništa ne dešava slučajno, ili samo zato što su Milo, Roćen i armija plaćenika prolupali, ova umotvorina, Crkva Srbije, imala je u stvari funkciju da opravda sve anticrnogorske, promašene i samoubilačke poteze koje su otac nacije i njegova posluga promovisali posljednjih desetak godina pod firmom „novog identiteta“! Pogubna politika koja je 2012. odbila Amfilohijev predlog Temeljnog ugovora, koji je u suštini bio dokument autonomne MCP pod provizornim krovom SPC-a, sedam godina kasnije, 2019, krunisana je Pažinovim Zakonom o slobodi vjeroispovijesti, što je bilo finale identitetske histerije. I što je dovelo do „osvježenja“ u avgustu 2020. Jer i Roćenu, a posebno Radmili, sada je jasno da nije bilo pokušaja da se otac Milo zavladiči i prigrabi carstvo nebesko nakon što je davno oteo ono zemaljsko - DPS lista bi 2020. lagano počistila opoziciju. Čak i kada bi se ona organizovala na najbolji način! Dakle, u tri kolone, uključujući Isusa Zdravka i 12 apostola.
Da nije bilo tragikomičnog zakona, ne bi bilo litija, čak bi Amfilohije najvjerovatnije još bio živ, opozicija bi se kao minulih decenija samoorganizovala na najgori mogući način, i DPS sa Duškom i satelitima bi odnio najubjedljiviju pobjedu u posljednjih petnaest godina. A onda bi posle toga i DF primio svjetlost “kavčana” i ušao u Vladu, dok bi Temeljni ugovor pisao i potpisao crnogorski Amfilohije a ne neki beogradski Porfirije.
Ali koga to zanima od armije DPS prvaka, spinera i navijača?! Važno je da je kreiran novi target i neprijatelj - Crkva Srbije! I što propaganda DPS-a i Bemaxa bude češće i strastvenije ponavljala Crkva Srbije, ta crkva će ovdje sve više dobijati na uticaju i popularnosti. To se već zove autodestrukcija - kada se sve čini na sopstvenu štetu.
Ali, evo, ako na tren i za merak nekog Perovića, mobing profesora koji čak vodi rahmetli PEN, a istovremeno je i carigradski patrijarh zadužen za kanone i imenovanja u pravoslavnoj crkvi, ako prihvatimo njegov narativ o Crkvi Srbije, onda se postavlja pitanje - a šta je Crnogorska pravoslavna crkva?! Da li je to Crkva Crne Gore, dakle pandan onoj Crkvi Srbije, ili je to crkva DPS-a, pandan onoj Porfirijevoj, crkvi SNS-a?!
Da li je CPC, dakle, samo instant proizvod DPS strukture koja je nakon 2006. sagorela skoro sve čega se dohvatila. Počev od pojedinaca, preko institucija, do NVO i medija. Čak i mafiju nijesu znali da organizuju kako dolikuje zemlji sa tako slavnom istorijom, pa su umjesto jednog regrutovali dva klana, koja su onda krenula oči da vade jedan drugom, nakon čega je bruka pukla ne samo u Crnoj Gori nego i daleko van njenih granica. Nažalost, uz bruku se čulo još dosta pravih detonacija i pucanja, pale su brojne žrtve u domovini i regionu, a umjesto najboljih đaka na Pisa testovima dobili smo najjaču mafiju u EU okvirima. Ako se Ndrangeta ne ljuti zbog tog favorizovanja.
Evo zašto je CPC više crkva DPS-a nego Crne Gore.
Imaju Šefa, poput Partije, koji se teško odriče prestola. Uprkos godinama i problemima koje one nose, od samoljublja i infantilnosti, do demencije i osteoporoze.
I crkva DPS-a, kao i njeno političko krilo, imaju nakon svih turbulencija dva Šefa - jednog formalnog i drugog iz sjenke. Kod političkog DPS-a, neki Živković za koga nikad niste čuli je trenutni lider, dok sve konce u rukama drži, stari, dobri Šef Milo. Kod crkvenog DPS-a nema snage koja bi uspostavila toliki monopol, Bemax ima preča posla, tako da je formalni Šef i dalje Mihailo, ali budućnost je pred Borisom, za koga niste čuli ali, ako bog da, hoćete. Ispada da čak i u crkvenom DPS-u, a crkva nije prepoznata kao demokratska institucija u kojoj se uvažavaju frakcije i različitosti, da je čak kod njih došlo do otvorenog rivaliteta i tuče oko prestola, dok onaj izvorni, politički DPS i dalje spava. Niko, osim Mila, ne zna kad će partijski izbori, iako je davno istekao obećani rok.
I politički i crkveni DPS, i Milo i Mihailo nijesu gadljivi na ilegalno finansiranje svojih organizacija. To nam je Milo otkrio davno, a Mihailo ovih dana. Naime, sjećate se pres konferencije u vili Gorica, bila je zima 2019, nakon Kneževićeve “koverte”, kada nam je lider DPS-a javno skresao u brk kako Di Kej nema šta da se hvali - nije on jedini finansijer stranke! I kako onih 100 hiljada dolara iz Duškovog filma nije ništa spram ukupne sume koju su ilegalno donirali brojni biznismeni, po principu “interesne dobrovoljnosti”! Oni DPS-u cash, a DPS njima tendere i resurse! Ni Katnić, odnosno Stanković, ni Novović, odnosno Begović, nijesu se dosad usudili da pozovu Šefa političkog krila DPS-a i zatraže makar izjavu na tu temu?!
Donacije, njihovo knjiženje i potrošnja, ako je suditi po izjavama zaraćenih struja, glavni su razlog raskola unutar crkve DPS-a? Jer se i Mihailo i Boris pozivaju na neuredne finansije i rasute novce kojima se ne zna puta ni svrhe. Samo se nadam da SDT ili VDT neće greškom za izjavu zvati Mihaila umjesto Mila. A za svjedoka Borisa a ne Di Keja.
Dalje, i crkveni, kao i politički DPS, miljenik je propagande i NVO, tako da nema te gluposti ili autogola koji Mihailo, kao i Milo, mogu da naprave a da im oni, čiji je posao da kritikuju - to ne oproste. I opravdaju. Pod izgovorom - naši su. A svi znamo, ako se udari na svoje onda se brzo zaljuljaju i uruše temeljne vrijednosti - antifašizam, NATO, EU i njemački ambasador. I kada Mihailo ode da gostuje u Bujici, znamenitom ustaškom radio formatu u Hrvatskoj, ili kad Milo saopšti da niko od onih koji su zaokružili NE na referenduma ne treba da dobije posao u državnoj službi, posebno diplomatiji - vojska lelekača i spin patriota nađe način da to prećuti ili zatrpa. Recimo, Šešeljevom ulogom u rastu i razvoju Jakova Milatovića ili nekim parastosom Metodija četničkim rodoljubima. Koje smo nekad u školi zvali pravim imenom - domaći izdajnici.
Još jedan detalj ukazuje da je Mihailova organizacija, koju iz respekta prema vladiki Antoniju teško mogu zvati CPC, u stvari crkva DPS-a. Njihov tipični proizvod. To je neozbiljnost! Što onda otvara pitanje svrsishodnosti. Kao što je DPS regrutovao na desetine propagandista, plaćajući sva njihova neznanja i budalaštine, ili kao što je po istoj matrici osnivao i osniva medije, od kojih sad već ima ozbiljno groblje upokojenih, tako je i sa crkvom DPS-a - drže je u životu iako ni sami ne znaju zašto. Čak nije bez osnova vjerovanje da bi njenim gašenjem nanijeli ozbiljan udarac Crkvi Srbije. Svakako veći nego što se nanosi egzistiranjem CPC-a na dosadašnji način i sa istom ekipom.
Na kraju, politički DPS se po popularnosti i uticaju sve više približava, da ne kažem pada na nivo crkvenog DPS-a. Jasno je bilo od prvog dana da Mihailo nikada neće moći da organizuje litije, ali je novina da je Šef političkog DPS-a, nekad nedodirljivi MĐ, prema posljednjim ispitivanjima javnog mnjenja, u slobodnom padu. Namjeran da ugrozi ne samo rejting vladike Mihaila, nego i apostola Meda. Tako vam je to u životu kad ne čitate ništa i vjerujete da je Roćen - Britanika.
Kao što se svaki ozbiljan čovjek trudi da izbjegne tragičnu situaciju u kojoj ga pogrešni ljudi podržavaju iz pogrešnih razloga, tako i DPS - nastavlja sa odumiranjem jer ga vode pogrešni ljudi sa pogrešnim namjerama.
Bonus video:
