Obično u posljednjoj nedjelji pred izbore, kad se intezivira kampanja i kad je moguće dočekati selfi sa kandidatom za buduće funkcije, mnogo i premnogo ljudi okači kao profilnu, upravo tu relikvija-sliku sa nekim političarem. To ne mora da bude političar koji će uspjeti, to je političar koji će možda uspjeti. To je političar do kog se moglo doći tog trenutka. Mladi, ali i ne tako mladi ljudi, utrkuju se ko će se slikati sa kojim političarem i okačiti sliku. Ukoliko taj političar dobro prođe, i fotografija će dobro da dođe. Ali što se dešava ako taj političar kiksa, ako ne prođe dobro?
Precizno, baš u trenutku kad se saopšte preliminarni rezultati izbora, ako taj sa kojim neko ima sliku nema dobrih izgleda za pobjedu ili funkcije, briše se slika automatski i vraća se sve na staro, kao da ništa nije bilo. Nema više tog poleta, tog elana, brišu se statusi podrške, akcijanje, sve se sklanja i “vraća na fabrička podešavanja”.
Politika je pecanje prilike. Politika je traženje posla. Nekad se to zvalo uhljebljavanje, ali to više nije odgovarajuća definicija. Nekad su ljudi ulazili u jednu partiju ili prelazili u drugu, ali se znalo za koju cifru, beneficiju, kuću ili stan, fotelju ili opraštanje dugova, a sad se prelazi sezonski, do sljedećih izbora. Kod nas je demokratija samo izbor iz koje ćeš partije u koju da pređeš. Razgovaraju ljudi kao da mijenjaju kompaniju za mobilne telefone. Bio sam kod ovih, sad sam kod ovih drugih.
Mogli smo čuti od analitičara, nešto što djeluje nesvjesno ali nije daleko od istine: “Očekuje se masovni prelazak”. Nije riječ o biračima, govorilo se o članstvu, o onima koji imaju neke članske karte partije. “Očekuje se masovni prelazak”, kao da je riječ o migraciji stanovništva, pticama koje se sele zbog dolaska zime, a ne o ljudima koji izgleda ništa drugo u životu nemaju osim što se laktaju u jednoj, pa drugoj, trećoj partiji ili ko zna kojoj partiji.
Suština je da nema ideoloških promjena, samo se mijenjaju članske karte. Jer što god da govore, u svakoj partiji prođe, jer su partije postale ideološki slične, bljutave i neodređene. Finese i razlika u govorima može se jedva naslutiti samo kod onih glavnih, jer samo oni smiju da imaju malo svog mišljenja. Mogli smo čuti govornike na finalnim debatama lokalnih izbora u Podgorici, sve je to bilo isto, sve ideje i planovi, sve isto. Razlikovali su se samo kad krenu da se napadaju i da se pljuju.
I što da rade ljudi kad se završe izbori? Da vrebaju, kamo dalje, u koju narednu partiju. Ali ovaj sistem ubacivanja zaista radi. Treba samo biti bez obraza, skrupula, beskrajno ambiciozan, ne obazirati se na komentare, podilaziti do granice degutantnog i uspjećete. Znam nekoliko njih koji su dizali u nebo makar tri različita i suprostavljena političara i partije. Suprostavljena lično, partijski i ideološki. Ništa to ne smeta. Bitno je da se preskaču stepenice, da se ide dalje, da se napreduje i da novac legne na račun svakog u mjesecu. Sreća je pa ima izbora, na koja god partijska vrata da pokucate neće vas odbiti. Niko. Samo će reći: “Izvolite u partiju.”
Ako imate neke grijehe, ubjeđenja, to bolje! Bolje prođu konvertiti, nego oni koji stvarno vjeruju u ono što partija propovijeda. Konačno, za ovo stanje nije kriv samo DPS, vremenom oni svoje članove kristališu isključivo u ljude koji su lojalni samo njima i imaju određena ubjeđenja. Problem je u (svim) ostalima, mimo DPS-a, jer u tim partijama su androidi, ljudi koji kao da imaju USB port, pa što im učitaju, oni tako djeluju, sve dok ne nanjuše neku novu partiju, u kojoj misle da će ugrabiti kakvu novu poziciju. Ali sve kreće od selfija, od profilne. Zato, pazite sa kim se slikate.
Bonus video:
