Ćutanje perjanica takozvane crnogorske građanske opozicije u vezi sa pripremnim radovima za hapšenje predsjednika Pokreta za promjene, Nebojše Medojevića, je zaista zaglušujuće, ali ne predstavlja iznenađenje.
Rijetki glasovi podrške predsjedniku PzP-a su istovremeno i ohrabrujući i zabrinjavajući. Ohrabrujući su jer se pokazuje da Crna Gora ipak nije kaljuga u kojoj su dostojanstvo, moral, poštovanje zakona i osjećaj za pravdu zaklonjeni iza bankovnog računa, donacije za projekat ili ministarske fotelje. Zabrinjavajući su jer ih je - malo.
Koristim priliku da ovoj časnoj manjini dodam svoj glas podrške predsjedniku Pokreta za promjene - partije čijem nastanku sam i ja dao skromni doprinos.
Iako sam odavno pelcovan od političke bolesti zvane vjera u zajedničko opoziciono djelovanje, zatečen sam tišinom koja prati napore crnogorske vladajuće strukture i njenih lokalnih i regionalnih satelita na zabranjivanju Pokreta za promjene i koalicije Demokratski front. Političari (oni u partijama i oni u nevladinim organizacijama) kojima su, gotovo poslovično, usta puna ljudskih prava, poštovanja zakona, borbe protiv korupcije i kriminala, suočavanja s prošlošću i porcesuiranja ratnih zločina i zločinaca, sada mudro ćute.
Pitam se da li je ova neprijatna tišina proizvod straha i želje da se očuva sigurnost njihovih privatnih i ekonomskih situacija, manifestacija spremnosti da se doslovce prate date instrukcije ili se radi posljednjoj fazi procesa kriminalizacije najznačajnijeg opozicionog političkog subjekta u Crnoj Gori? Ili se, možda, radi o tački u kojoj je na površinu prokuljala decenijska lična netrpljeljivost prema jednom od nespornih opozicionih lidera, kakav je Nebojša Medojević?
Šta god da je razlog za opozicionu tišinu povodom ovih značajnih dešavanja, ona ostavlja gorak ukus u ustima i, po ko zna koji put, pokazuje da su svi dosadašnji pozivi Pokreta za promjene i DF-a na opoziciono jedinstvo predstavljali uzaludni napor. Poslovična crnogorska pizma, oportunizam, pretvornost, umišljenost i personalizovani bajkoliki snovi o sopstvenoj genijalnosti i harizmi partijskih lidera i nevladinih administratora bili su i ostali glavne karakterne osobine društveno-političke klime u Crnoj Gori. Oni se, svih ovih godina, grčevito drže stereotipa da ne postoji ‘drugi’, već samo ‘prvi’ i onaj ‘do njega’. Ta laž, ali i lični interesi, već decenijama onemogućavaju funkcionalno i smisleno opoziciono jedinstvo, a strukturi na vlasti daruju municiju za političko desetkovanje opozicionih aktivnosti.
Ćutanje tzv. građanskih opozicionara povodom vjerovatnog hapšenja Nebojše Medojevića pokazuje i značajnu dozu naivnosti. Uvjereni su da eliminisanje (zabranjivanje rada) najsnažnije opozicione strukture u Crnoj Gori može njima biti od koristi i da će oni tek tada biti u prilici da kroz učešće u vlasti, magično, iznutra, demokratizuju crnogorsko društvo. Jasno je da su oni potpuno prihvatili tezu koju su za račun DPS-a formulisali izvanjci: Pokret za promjene i DF su prijetnja budućnosti nezavisne i suverene Crne Gore. To je osnova koja racionalizuje najsvježije izdanje davnašnjeg političkog diskursa o tzv. mirnoj promjeni vlasti. Osim što se radi o tezi koja je ankerisana u nacionalističku percepciju crnogorske budućnosti, tzv. građanski orijentisani opozicionari zaboravljaju da ulazak u DPS orbitu uništava svaku šansu za bilo kakvu reformu, a kamoli mirnu promjenu vlasti. Postavlja se legitimno pitanje - da li tzv. građanski opozicionari samo žele da dobiju još veći dio kolača vlasti i da li je njihovo dosadašnje opoziciono koketiranje, u stvari, bilo pregovaračka taktika?
Montirani procesi koji se vode protiv Pokreta za promjene i DF-a predstavljaju vrhunac političke i ustavne krize u Crnoj Gori. Ćutanje tzv. građanske opozicije u ovoj situaciji predstavlja njen direktan doprinos produbljivanju te krize. Ono samo ojačava autoritarnu vlast, a slabi ionako tanušne šanse za strukturnu promjenu u Crnoj Gori. Njihovo ćutanje nije “zlatno” već olovno i ono neminovno na dno DPS-dizajnirane kaljuge odvlači nekada ugledne političke prvake.
Bonus video:
