Gospodo profesori, predavači, docenti i asistenti na Katedri za istoriju, nudim vam na uvid prvu verziju moga podužeg rada, možda eseja, možda solilokvija, možda samo dosadnog monologa o stanju duha jedne, usuđujem se reći, neistorijske istoriografije s puno blasfemičnosti, falsifikata, hajki i harangi, laži, polulaži, totalnih laži i krivotvorenja povijesti u cjelini u vremenu prekrivenom crvenim draperijama, stijegovima, bandijerama, maramama, zastavama, barjacima i plaštovima.
Znam da će moj rad biti s interesovanjem pročitan, a potom s gnušanjem, i nekoliko indignacijskih intonacija, odbačen kao nenaučan, neistoričan, nemarksističan, duboko reakcionaran i ekstremno nacionalistički. Biće proglašen opasnim pamfletom, čiji je cilj patološku zlonamjernost i posve iskrivljeno prikazivanje sveukupne južnoslovenske, posebno crnogorsko-srpske povijesti. Niko od vas profesora, pa ni nekadašnji neuspješni sarajevski atentator, akademik Čubrilović, korektni predavač novovjeke istorije, sve dok ne dođe na srpsko-crnogorsko-albanske odnose, neće imati one znanstveničke hrabrosti da u svojoj ideološkoj doktrinarnosti, opskurnom istoricizmu, rigidnoj partijnosti, profesionalnom skepticizmu i akademskoj titularnosti, pronađe makar jednu ohrabrujuću riječ, čak ni poluriječ, ili samo trenutačnu zamišljenost nad jednim, možda naivnim, možda prepotentnim, možda umišljenim viđenjem povijesti svoga naroda, još više povijesti neistorijskog osporavanja jedne istorije.
Gospodo, sva je ta ovovremena, i dalje velikosrpska, zavjerenička šutnja, namijenjena ignorantskom prešućivanju jedne hiljadugodišnje povijesti, da bi se minimizirali i iz evropske povijesti izbacili jedna povijest i narod, čija je to povijest. Veliki narodi imaju i po nekoliko istorijskih škola u izučavanju svoje istorije. Sve te škole tumače istu istoriju, samo s nešto drugačijih polazišta. Nijedno od tih polazišta nije negatorsko prema drugačijim školama, nije falsifikatorsko, neistorijsko i nenaučno. Radi se samo o nijansama iste istorijske epohe, ili vjekovne istorijske drame. Krivotvorenja, montirana kvazi dokumentaristika, nastala u alhemičarskim kabinetima i radionicama obavještajnih službi, primitivni falsifikati grupa i pojedinaca, lažne povelje, ugovori, proglasi, poslanice, diplome i putne isprave, ozbiljna istoriografija dešifruje, tematski razvrstava i arhivira, znajući da će se iste ili slične montaže ponovo pojaviti. To je taj neizbježni tumor, ili korov, koji prati svaku istoriografiju. On ima sva svojstva jednog biološkog degenera, malignitet tumora i otpornost korova. Naiđu periodi kada vladajuće istoriografije, iz režimske oportunosti, uvažavaju sve te “istorijske” tumore i korove. Njihovim odbacivanjem nauka dobija novi kiseonik, a i narod, kojemu je stalo do povijesti. Mali narodi, pogotovo oni što su revolucionarno sjedinjeni u jednu državu, sasvim adekvatno nazvanu Jugoslavija, imaju samo jednu istorijsku školu, a to je ona pobjednička, režimska i u odnosu na objektivitet istorijske nauke - uzurpatorska!
Gospodo profesori, slijedeći revolucionarnu ideologiju mijenjanja svijeta, sažetu u Jedanaestoj tezi o Fojerbahu, vjerujući u besklasno društvo komunističke uzoritosti, podržavajući patetične manifeste o socijalnoj pravdi i ponarođenju nauke, pogotovo istorije, i vi ste postali tumači pobjedničke i vladajuće istorije, zapravo istorije nadgledane iz Crvene Kupole neprikosnovenog komunističkog Politbiroa! Kroz čitavu ljudsku povijest pobjednici se nijesu smatrali pobjednicima sve dok ne potčine društvene nauke, pogotovo istoriju, do čije je interpretacije pobjednicima naročito stalo. Svakako da pobjednici, posebno oni s revolucionarnom ideologijom, i te kako hoće da propisuju pravila ponašanja i u kulturi, najrađe u književnosti, filmskoj i likovnoj umjetnosti, dok arhitektura, balet i klasični pozorišni repertoari ostaju dosta dugo izvan suštinskog interesovanja ideoloških arbitara iz Crvene Kupole. Međutim, zna se da je poznati komunistički pjesnik, tada najpoznatiji, još 1946. godine, napisao ubitačnu kritiku jedne predstave Beogradskog baleta, tvrdeći da u graditeljskoj etapi socijalizma i socrealizma treba izvoditi samo balete Spartak i Labudovo jezero. Svim tim ideološkim nadzorima iz Crvene Kupole istorijska se nauka najsporije opire, dok će se književnost i likovna umjetnost ispod te Kupole brže izvući. Film i pozorište će najduže ostati pod budnim okom ideoloških mentora. Crveni mentori se, još od Oktobarske revolucije, najviše plaše uticaja na mase (masa i masovnost je njihova istorijska opsesija) filmskih slika i poruka koje dolaze sa uske celuloidne vrpce. Plašiće se i pozorišta, ali tek kada tematski uđe u tkivo savremenosti i prikaže je onakvom kakva ona jeste, a kakvu je crveni mentori ne žele vidjeti - narušava njihovu ideološku sliku o svijetu, za koji misle da će ga potčiniti svojim dogmama, začetim u tatarskoj lobanji V.I. Lenjina i odaslatih u svijet Kominterne iz Kupole moskovskog Kremlja, iz gruzijsko-ortodoksne popovsko-enkavedeovske umnosti Kobe Džugašvilija Staljina, koji je Kominternu kultno doživljavao tek kada ju je 1943. godine, kao ustupak Ruzveltu i Čerčilu, dekretom ukinuo!
Gospodo profesori, predavači, docenti i asistenti na jednoj Katedri za povijest, vi znate da su marksizam, pogotovo lenjinizam i Staljinova Pitanja lenjinizma, uz njih i nekoliko austro-marksista, oslonjenih na Prudona, promovisali klasno pitanje: uzdigli ga na pijedestal pitanja svih pitanja nauke, ideologije i umjetnosti! Tako je istorijska nauka, inspirisana Spartakovim ustankom robova, kmetskom bunom Matije Gupca, seljačkim Karađorđevim ustankom, koji Ranke pretenciozno naziva srpskom revolucijom, Francuskom buržoaskom revolucijom, kao i svim onim kasnijim komunističkim revolucijama, čija je kruna Oktobarska revolucija, donekle i naša, to jest Revolucija Josipa Broza - pristala na kultnost klasnog pitanja i sve svoje naučne metode podvela pod neprikosnovenu lozinku klasnog pogleda na sveukupnu istoriju ljudskog roda!
Da su crnogorski komunisti čitali Marksa...
Gospodo, moj istorijski esej, to jest esej o istoriji kao provokativnom tematu svakog intelektualca iz ratničkih društava i porodica (građanski intelektualci su manje istorični a mnogo više egzaktno precizni) iznenadiće vas, naravno i ogorčiti, tezama i zaključcima za koje je najlakše i najoportunije reći da su nenaučne, neistorijske i pamfletske. Jedna od primarno jeretičkih teza, u ovom posve nejeretičkom vremenu sveopšteg materijalizma, jeste i moja dosta oprezna tvrdnja da potičem iz zemlje i naroda gdje klasnih odnosa, distanci, razlika, klasa i klasnosti u društvenom i socijalnom smislu nikada nije bilo. Za Marksa bi to bila sasvim prihvatljiva teza: On o Crnoj Gori i Crnogorcima piše kao o jednom pljačkaškom plemenu na jugu Balkana. Po njemu Crnogorci žive od pljačke okolnih susjeda, pa i onih iste vjere i jezika, što je donekle bilo i tačno. Njihovo pravo na pljačku, kaže Marks, treba rigorozno sankcionisati. Jedino što je Karl Marks Crnogorcima priznao to je da “imaju smisla za poeziju kao Škoti u svojim visijama”. Otuda u Crnoj Gori toliko stihoklepaca, deseteračkih blebetala i osmeračkih brzozbora. Da su crnogorski komunisti, pa i oni iz moje porodice, u predrevolucionarnom periodu čitali Marksa, nikada ne bi bili marksisti, kao što ni Marks to nije bio.
(Nastavak u narednom broju)
Bonus video:
