Stiven Presfild, slavni autor knjiga “Ognjena kapija” i “Plime rata” u svom najnovijem romanu “Ratnik” ponovo se vraća u antički svijet osvajanja i pobune, krvoprolića i vjere. “Ratnik” je zadivljujuća saga o nevoljnom heroju Rimskog carstva i usponu nove vjere. Presfildov uvid u vojevanje i život ratnika govori o vječnim vrijednostima koje ni era tehnološkog ratovanja neće promijeniti. “Ratnika” je objavila Laguna u prevodu Tatjane Bižić.
Radnja romana “Ratnik” odvija se u Sinajskoj pustinji u Jerusalimu 55. godine naše ere. Rimsko carstvo je u tihom previranju nakon Isusovog raspeća. Oficiri rimske vojske dobijaju obavještajne podatke o hodočasniku koji nosi pismo religioznog fanatika pobunjenicima u Korintu. Sadržaj tog pisma mogao bi srušiti carstvo.
Da bi spriječili katastrofu, Rimljani unajmljuju usamljenog ratnika Telamona iz Arkadije, bivšeg legionara, da presretne kurira i spriječi ga da prenese poruku. Unajmljuje ga komandant Desete legije da pronađe hodočasnika i vrati pismo. Hodočasnik je Mihailo Nazarećanin (tj. hrišćanin), a pismo apostola Pavla prva je poslanica Korinćanima. Telamon se rukovodi sopstvenim mračnim principima koji ne podrazumijevaju plemenite ciljeve ili moralne vrijednosti. Ali kad uhvati hodočasnika, uslijediće niz događaja koje ni Telamon ni carstvo nijesu mogli da predvide.
Presfild se smatra majstorom žanra istorijske fantastike, zasnovane na njegovim prethodnim romanima (o Spartancima kod Termopila i o Alkibijadu). Njegovo istorijsko opredjeljenje može se vidjeti u njegovim opisima rimskog oružja, borilačke obuke i taktike borbe. Jasno je da je istraživao te teme, kao i nekoliko drugih koji su u sastavu priče. “Ratnik” je istorijski roman satkan od akcije, lojalnosti, hrabrosti i krvi u kome se miješa odanost i vjera.
U minulim godinama Stiven Presfild je bio čest sagovornik Art Vijesti i govorio je o svojim romanima “Lov na Romela”, “Ognjena kapija”, “Plime rata”, i kao bivši marinac, o raznim aspektima rata. O tome koliko se suština ratovanja izmijenila od antike do danas i šta je to ostalo isto, i šta jednog vojnika čini vojnikom i koje su to vrline od Homera do danas ostale iste Presfild je 2013, za Art rekao: - Ratovi se mijenjaju, ali ratnici ne. Ljubav između braće po oružju ostaje. Užasi ostaju, ostaje strah, isti ludi “razlozi” za odlazak u rat ostaju. Moglo bi se reći da je ekstremizam postao češći u naše vrijeme, u samoubilačkim bombaškim napadima koji i dalje dolaze do izražaja. Na mnogo načina, mislim da su današnji ratovi ograničeniji i “nježniji”, ako je moguće u datom kontekstu koristiti takvu riječ. Pogledajte drevne ratove. Ti momci su kasapili jedni druge bez milosti. Dr Stiven Pinker je vodeći zagovornik ovog stava, sa kojim se slažem. On sugeriše da je saosjećanje u porastu, zbog TV, filmova, interneta, itd. Postalo je sve teže da se demonizuje neprijatelj, da se misli o njemu kao o nekome drugom, a ne o ljudskom biću i na taj način se oslobađamo od činjenja djela stravičnog mučenja nad njim. Amerikanac koji pogleda veliki iranski film “Odvajanje”, pomisliće: “Ovi ljudi su kao i ja. Mogu da se identifikujem s njihovim borbama. Dopadaju mi se i želim im dobro.” To nas vraća na Čapmanovom (Hjuzovom) poštovanju za medij romana. On je smatrao da roman može da uradi istu stvar - da nam omogući da vidimo stranu onog drugog i da ne idemo tako brzo u rat protiv njega.
Homerovi dani su se nazivali “herojsko doba” i to s pravom jer u toj borbi su prije svih među šampionima bili Ahil i Hektor, a stajali su dalje od mase ljudi i borili se pod strogim kodeksom časti jedan protiv drugog. U naše vrijeme, ratove vodi ta “masa ljudi”. Možda postoje pojedinačni prvaci i junaci na terenu, ali oni se pojave sami i sami se povlače. Ratovanje nije sazdano oko njih. Većina vojnika se bori uz kod časti, čak i danas. Na žalost ti kodovi često nijesu viteški kodovi oličeni u vojnicima poput Romela. Često kod časti zahtjeva bezobzirnu brutalnost prema neprijatelju, a jedina “čast” je ostati vjeran svojoj strani.
Stiven Presfild je rođen 1943. u Porto Spejnu na Trinidadu. Pošto je 1965. diplomirao na Univerzitetu Djuk, stupio je u marince. Pripadnik ovih elitnih vojnih trupa bio je sve do 1971. godine, kada se oženio, preselio u Njujork i zaposlio se kao pisac reklamnih tekstova za jednu firmu. U želji da uradi nešto kreativnije i značajnije, dao je otkaz i počeo da piše roman. Ta odluka se umalo pretvorila u njegovu životnu katastrofu. Tri godine kasnije, razveden i bez prebijene pare, živio je u jednoj prikolici pokraj rijeke, od niza privremenih poslova kao što su branje voća i vožnja taksija i traktora.
U međuvremenu je napisao tri romana, od kojih nijedan nije objavljen. Tada je Presfild shvatio da je vrijeme za novu veliku promjenu i odselio se u Grad snova, gdje je u narednih petnaest godina napisao, ili sarađivao na pisanju trideset i četiri scenarija. Od filmova snimljenih prema njima neki su zaboravljeni vrlo brzo, i ni sam Presfild ne želi da ih se sjeća. Tih godina, omiljena knjiga mu je postala Bhagavad-Gita, i u njoj je pronašao i inspiraciju za prvi svoj roman koji je ne samo objavljen nego i dospio na bestseler liste, pod naslovom Legenda o Bageru Vensu.
Nakon ove knjige usledila su tri istorijska romana čija se radnja odigrava u antičkoj Grčkoj i koji su, jedan za drugim, postigli zavidan uspjeh, prije svega u Sjedinjenim Državama i u Grčkoj: Ognjena kapija, Plime rata i Posljednje Amazonke. Ognjena kapija zvanično je uvrštena u obaveznu literaturu za studente Vojne akademije Sjedinjenih Država i pripadnike specijalnih pomorsko-pješadijskih jedinica. U septembru 2003. Sparta (danas sasvim malo naselje na mjestu nekadašnje Leonidine kraljevine) proglašava Stivena Presfilda svojim počasnim građaninom.
Bonus video:
