Inscenaciju kultnog scenarija “Zaljubljeni Šekspir” Marka Normana i Toma Stoparda, u režiji Ane Tomović, “Zaljubljeni Šekspir” budvanska publika će biti u prilici da pogleda dvije večeri tokom ovogodišnjeg festivala Grad teatar i to večeras i sjutra, na sceni iza osnovne škole “Stefan Mitrov Ljubiša”, u 21 čas.
Filmska verzija ove romantične komedije o genijalnom engleskom dramatičaru, sa rediteljskim potpisom Džona Madena osvojila je 1998. čak sedam “Oskara”, a u svom pozorišnom izdanju dolazi kao koprodukcija Beogradskog dramskog pozorišta i slovenačke kompanije Jurija Franka “Prostop” koji je licencu za ovaj projekat dobio od kompanije “Dizni”.
U predstaviu igraju: Luka Grbić, Aleksandar Vučković, Andrej Šepetkovski, Miloš Petrović Trojpec, Stanislava Nikolić, Paulina Manov, Dragana Varagić, Marko Gvero, Aleksandar Radojičić, Aleksandar Alač, Marko Todorović, Ljubomir Bulajić, Amar Ćorović, Zoran Đorđević, Aleksandar Jovanović, Stefan Radonjić, Nikola Malbaša, Miloš Lazarov.
Predstavu u intervjuu za “Vijesti” najavljuje rediteljka Ana Tomović i otkriva da narednu predstavu radi za Crnogorsko narodno pozorište.
Da li je i u ovoj pozorišnoj verziji riječ o duhovitoj melodrami ili nečemu drugom?
U središtu naše verzije “Zaljubljenog Šekspira” je priča o pozorištu, o nastanku ljubavne tragedije “Romeo i Julija” kao i o pozorišnoj magiji koja se dešava na sceni, pred publikom u trenutku “rađanja” jedne značajne predstave, posle koje više ništa neće biti isto. Romantična ljubavna priča između Šekspira i Viole, njegove muze i istovremeno njegovog glavnog glumca (jer glavni zaplet je upravo oko toga što je ženama Šekspirovog vremena bilo zabranjeno da igraju na sceni), je neizostavni dio toga jer Šekspir, u brzini pisanja i života onog vremena svoju glavnu ispiraciju vuče iz života i iz onoga što mu se neposredno događa. Nemogućnost realizacije njihove ljubavi u realnom životu inspirisala je nemoguću ljubavnu priču “Romea i Julije”. Ali to nije samo duhovita melodrama već prije svega priča o fenomenu pozorišta i fenomenu stvaralaštva.
U čemu je bio izazov u radu na ovom komadu, posebno imajući u vidu to što je nastala po filmu tj. licenci?
Licenca znači da je tekst morao da bude ispoštovan u svojoj strukturi, bez prevelikih štrihova ili mijenjanja. Ali sve druge kreativne odluke su bile na nama, kreativnom timu i glumcima. Trudili smo se da stvorimo uzbudljivu, dinamičnu, duhovitu, emotivnu i ljekovitu predstavu koja će biti melem za dušu u ovim izazovnim i teškim vremenima za sve nas. Šekspir je stvarao u vrijeme i neposredno posle velike epidemije kuge u Londonu, što je povezano i sa našim “kužnim” vremenima, te pozorišta koja su dugo bila zatvorena opet počinju da bujaju i rade…
Većina nas je gledala čuveni film. Da li strepite da će publika na Grad teatru očekivati da vidi ono što je vidjela na filmu ili će pozorišni jezik donijeti nešto novo?
Publika koja je gledala i voljela film će vjerovatno očekivati da vidi film na sceni, ali ova predstava donosi pozorišno iskustvo, pozorišni jezik i jednu drugačiju prespektivu u odnosu na film. Ipak, vjerujem da će publika biti jako zadovoljna ovom verzijom...
Premijera predstave bila je u martu ove godine. Kakve su reakcije publike i kritike? Znamo da je predstava dobila ovacije na premijeri, a šta je Vaš utisak sada, par mjeseci nakon premijere?
Mislim da je divno što se ova predstava dogodila Beogradu, što u njoj igra veliki broj mladih glumaca BDP-a, na čelu sa Lukom Grbićem u ulozi Šekspira i Stašom Nikolić u ulozi Viole, koji su praktično tek svršeni studenti glume. Ona je već privukla značanu mlađu publiku u pozorište, a pošto govori o fenomenu pozorišta i o stvaralačkim mukama najznačajnijeg dramskog pisca, to je divna prilika da se ta mnogobrojna mlada publika istinski zaljubi u pozorište. Predstava se već igra na kartu više.
Koji je Vaš odnos prema Šekspiru?
Ja sam već imala prilike da u Njemačkoj režiram “Romea i Juliju”, pa mi je i s te strane bilo interesantno da sada radim priču o nastanku “Romea i Julije”. U Šekspira sam se zaljubila preko njegovih soneta, koji tako pjesnički snažno i emotivno govore o ljubavi, stvaralaštvu, prolaznosti i smrti, što su i moje intimno najznačajnije teme. U budućnosti planiram da se još više upuštam u Šekspirove svjetove i dramske tekstove.
Koliko je bilo izazovno raditi sa tako velikim glumačkim ansamblom?
Bilo je veoma izazovno, ali više u tehničko-organizacionom smislu gdje je zbog raznih snimanja jako izazovno okupiti puno glumaca na jednom mjestu za bilo koji projekat. Ali taj dio smo savladavali svi zajedno sa velikim entuzijazmom jer smo jako voljeli predstavu koju radimo. S druge strane je bilo jako lako jer u ovom komadu svaki glumac ima svoje mjesto, svoju jako lijepu ulogu, a s druge strane stalno mora da radi za cjelinu i da podržava u igri druge kolege i da bude svjestan scenskog ritma i svog doprinosa u stvaranju velike scenske “simfonije”.
Kako vi vidite današnji teatar, izazove sa kojima se suočio tokom pandemije, ulogu teatra u današnjem vremenu?
Pozorište je tokom pandemije žilavo opstajalo uglavnom putem interneta, gdje su najznačajnija svjetska i domaća pozorišta puštala snimke svojih kultnih predstava. Tako su se mogle pogledati i starije i novije predstave koje inače ne bi bile dostupne običnom gledaocu. Ali pozorište nije video, pozorište je prije svega iskustvo sada, u ovom trenutku, u susretu sa uvek drugačijom publikom. Kada su pozorišta ponovo otvorena primijetilo se ono što je mozda jedno duže vrijeme dovođeno u pitanje: i profesionalci i publika su pohrlili u pozorište jače i više nego ikada. Pozorište je opet “procvjetalo”, bar što se tiče sredine u kojoj sam to mogla da vidim, tj. Beograda. Ispostavilo se da je ono nasušna potreba jedne kulturne sredine kao i ljudi koji rade u njemu. I da nam je pandemija, između ostalog, omogućila da to jasno vidimo. Pozorište u životu svakog društva i kulture ima nezamenjivu ulogu.
Šta je sljedeće na redu? Da li radite na novoj predstavi?
Upravo sljedeću predstavu radim u Crnoj Gori, u CNP-u i to savremenu verziju “Jerme”, za šta se s uzbuđenjem pripremam.
Bonus video:
