Kamerni gudački ansambl Zagrebački solisti, u jubilarnoj 70. godini svog postojanja, održali su koncert na KotorArt Don Brankovim danima muzike juče u Bogorodičinoj crkvi na Prčanju. Pored nastupa na KotorArtu, u svojoj slavljeničkoj sezoni Zagrebački solisti otvoriće danas festival Wild Beauty Art na Žabljaku, u autentičnom ambijentu Ribljeg jezera u 20 časova, na manifestaciji koja spaja tri važne oblasti za Crnu Goru: kulturu, ekologiju i turizam.
U istoriju ansambla Zagrebačkih solista upisali su se njegovi koncert-majstori Dragutin Hrdjok, Tonko Ninić, Anđelko Krpan i Borivoje Martinić Jerčić... Od 2012. godine istoriju ispisuje koncert majstor, proslavljeni violinista i višedecenijski koncert-majstor Minhenske filharmonije, Sreten Krstić koji je sa Zagrebačkim solistima prvi put nastupao još sedamdesetih godina kao solista.
Generacije sjajnih umjetnika ansambla osnovanog 1953. godine u okviru Radio Zagreba pod umjetničkim rukovodstvom violončeliste Antonija Janigra, ostvarile su više od 4000 koncerata na svim kontinentima. Već sedam decenija grade tradiciju i nižu uspjehe u najslavnijim koncertnim dvoranama kao što su Muzikferajn u Beču, Koncertgebau u Amsterdamu, sala Berlinske filharmonije, sala Čajkovski u Moskvi, Karnegi hol u Njujorku.
Kakvo mjesto Zagrebački solisti zauzimaju u Vašoj karijeri?
Očigledno izuzetno veliko i značajno. Još od tog prvog susreta s ansamblom i njihovim tadašnjim koncert-majstorom Tonkom Ninićem stvorila se jedna posebna privrženost i povezanost koja nas je evo, i poslije nekih pedesetak godina, ponovo spojila.
Ove godine Zagrebački solisti obilježavaju veliki jubilej, 70 godina postojanja. U čemu je tajna uspješnog trajanja i opstanka?
Znate, ako ovaj naš “posao” radite s iskrenom ljubavlju, ne gledajući na materijalne i egoistične potvrde, onda stvarno imate veću šansu da preživite sva iskušenja kroz koja svi mi već mnogo decenija unazad prolazimo, i da opstanete i održite ne samo lični nivo već i nivo ovog izuzetnog ansambla. Postojati 70 godina je zaista nešto što izaziva duboko poštovanje ne samo prema članovima ansambla nego prije svega i prema sredini koja ga je podržala i omogućila mu uspješno djelovanje i opstanak, čak i u veoma teškim uslovima.
Kako je koncipiran program na KotorArtu? Pored standardnog repertoara za kamerne ansamble, poput Serenade Čajkovskog, na programu se nalazi se i manje poznat i rjeđe izvođen mađarski kompozitor Leo Vajner, kao i veoma zahtjevne za izvođenje, a istovremeno vrlo popularne kompozicije u Vašem aranžmanu.
Mislim da ste u ovom pitanju na neki način čak i sami dali odgovor. Ovim programom ne samo da smo donekle odgovorili na želje organizatora, nego smo, naravno, uvrstivši poznatije kompozicije u program, poput Malerovog Adagietta i Šubertovog Vilinskog kralja, izašli u susret i očekivanjima ljetnje publike, ali i nivou jednog ovako poznatog i renomiranog festivala.
Na otvaranju festivala Wild Beauty Art nastupićete na jedinstvenom Ribljem jezeru Nacionalnog parka Durmitor, ambijentu potpuno drugačijem od Bogorodičine crkve na Prčanju. Da li su netipična scena i okruženje nužno inspiracija za drugačiji program?
U svakom slučaju vodimo računa o tome gdje sviramo i koja vrsta publike se očekuje, pa bi u tom smislu bilo definitivno pogrešno, recimo, na Žabljaku ponuditi neku Bruknerovu simfoniju ili Šenbergovu dvanaesttonsku muziku, zar ne? Da se ne razumijemo pogrešno, to nema nikakve veze s obrazovanjem publike nego jednostavno s okolinom, momentom, prirodom, osjećanjima. Uvijek želimo da, prije svega publici, bude prijatno i da poslije koncerta odu kući ili u restoran pjevušeći neku od melodija koje su čuli na koncertu! To je onda bio pravi izbor programa.
Rekli ste da je kamerna muzika od početka nezamjenljiva i najvažniji dio Vašeg umjetničkog života. Da li je još uvijek tako? Da li Vam nedostaje orkestarsko muziciranje i mjesto koncert-majstora Minhenske filharmonije?
Da, što se kamerne muzike tiče definitivno je tako i uvijek će tako i biti. Oduvijek sam bio veliki poklonik kamernog muziciranja smatrajući da ono jednostavno pravi od nas ne samo bolje muzičare nego i bolje ličnosti. S druge strane, raditi 40 godina u simfonijskom orkestru, i to još na mjestu koncert-majstora, je zaista koliko fantastično toliko i stresno, pa su u tom smislu moja osjećanja poprilično izmiješana. Ipak, moram da priznam da mi ovih posljednjih pet godina, koliko sam u penziji, simfonijski orkestar ne nedostaje baš mnogo, jer mi je vrijeme u potpunosti ispunjeno radom sa Zagrebačkim solistima.
Violinu počeo da svira sa sedam godina
Sreten Krstić je rođen 1953. godine u Beogradu. Počeo je da svira violinu u sedmoj godini. Od 1980. godine je koncert-majstor Minhenske filharmonije, gdje je sarađivao s legendarnim šefom - dirigentom Serđuom Čelibidakeom. I kao solista je sarađivao sa slavnim dirigentima, među kojima su Serđu Čelibidake, Džejms Livajn, Zubin Mehta, Hiroši Vakasugi, Horst Stajn, Vaclav Nojman, Dmitrij Kitajenko, a karijera ga vodi u gotovo sve evropske zemlje, Japan, SAD i Rusiju. Snimao je za sve radijske i televizijske kuće bivše Jugoslavije, Bavarski radio, Zapadnonemački radio, BBC, Grčki radio, te za diskografske kuće PGP, Thorofon, Arte Nova Classics i dr.
Godine 1985. utemeljio je Gasteig-Trio München, 1996. Filharmonijski gudački sekstet, a 1999. Kamerni orkestar Filharmonijski solisti, čiji je i umetnički vođa. Iste godine postaje i član Klavirskog trija Gelius. Od 2012. godine je koncert-majstor Zagrebačkih solista. Zajedno s ovim renomiranim ansamblom snimio je kompakt disk s kompozicijama Borisa Papandopula za njemačku diskografsku kuću CPO (2014), koji je dobio izvanredne kritike, a koncertno je predstavljen na turneji po Njemačkoj, aprila 2015. godine.
Sreten Krstić svira na violini koju je 1760. izgradio Nikolo Galjano.
Bonus video:
