Crna Gora igra prvu takmičarsku utakmicu poslije skoro 12 mjeseci, počela je dobro novi ciklus, osvojila bod u Rumuniji.
Odigrala je na nivou ozbiljnog tima, bez nekoliko važnih igrača, momci su, kao i uvijek (ili skoro uvijek), dali sve što su mogli...
Stefan Savić se nije štedio zbog Atletika, Filip Stojković zbog toga što ga ubrzo čeka meč Lige šampiona, Marko Simić se borio kao lav, Vladimir Jovović takođe, Stefan Mugoša... Ma svi do jednog...
Fatos Bećiraj je prije meča sa Litvanijom rekao je da je za reprezentaciju spreman "više od 100 odsto".
I umjesto da crnogorske fudbalera u duelu sa Litvanijom dočeka pun stadion, koji se često opisuje kao objekat malog kapaciteta - dočekale su ih poluprazne tribine. Tek oko šest hiljada ljudi...
Zašto? Vjerovatno zato što je protivnik Litvanija, koja, po mišljenju očito velikog dijela crnogorske sportsko-navijačke javnosti, ima sjajne košarkaše, ali slabe fudbalere. Pa zašto bi se gledala takva selekcija na stadionu pod Goricom, vjerovatno razmišlja prosječni ljubitelj fudbala, ili navijač po potrebi.
Zašto navijač po potrebi? Zato što će isti oni koji nisu večeras željeli da izdvoje dva, pet, osam ili 10 eura za neku tamo Litvaniju, narednog mjeseca pohitati da obezbijede ulaznice na isti ovaj stadion.
Dolazi Srbija, biće stvar prestiža naći se na stadionu, jasno je i zbog čega, mada i Srbija, poput Litvanije, ima bolje košarkaše nego fudbalere. I to neuporedivo bolje...
Za 12 godina postojanja, ljubitelji fudbala u Crnoj Gori nisu, međutim, naučili osnovnu stvar, jedino nepisano pravilo kada je riječ o navijanju - ne dolaziš na utakmicu zbog drugih, već zbog svog tima.
Protivnik je nevažan, njegov kvalitet, igrači koje ima - bitna je crnogorska selekcija. Fudbalska, košarkaška, rukometna, vaterpolo..., navijači koji su večeras na stadionu to i gledaju na pravi način.
Litvanija, Srbija ili Francuska, trebalo bi da bude svejedno - ovo je Crna Gora, crnogorski stadion, naša kuća...
Bonus video:
