Prije 16 godina Lilijan Tiram, fudbaler rođen u Gvadelupeu (ostrvo, francuska teritorija na Karibima) donio je Francuskoj plasman u finale Svjetskog prvenstva, sa dva gola protiv Hrvatske. Bio je to, u tom trenutku, najveći uspjeh „trikolora“ na Mundijalima.
Prije dvije noći, Romelo Lukaku, momak rođen u Antverpenu, ali čiji su roditelji iz Konga (belgijska kolonija od 1908. do 1960. godine), u produžecima je vodio Belgiju do četvrtfinala. To je rezultat na koji „crveni đavoli“ čekaju od 1986.
Reprezentacija Belgije u Brazilu zaista podsjeća na francuski tim iz 1998. - ako ne po čemu drugom, s obzirom na to da se fudbal i za ovih 16 godina prilično promijenio i unaprijedio, onda bar po (inter)nacionalnoj strukturi igračkog sastava.
Te 1998. godine francusku fudbalsku reprezentaciju do titule prvaka svijeta nosili su fudbaleri, koje jedan dio javnosti uopšte nije doživljavao kao Francuze - zbog boje kože i porijekla.
Zemlju je u to vrijeme (kao i sada) „dijelio“ Nacionalni front Žan Mari Lepena, partija koju je na izborima godinu ranije podržalo skoro 16 odsto birača (treća po snazi u parlamentu).
Samo je, međutim, takva francuska selekcija - ujedinjena u svojim različitostima, baš kao i država, bila sposobna da prvi put postane šampion svijeta...
Tiram je bio junak, sa dva gola, jedina u reprezentaciji, za preokret protiv Hrvatske u polufinalu. Bio je to, ipak, Mundijal koji je obilježio nenadmašni as alžirskog porijekla Zinedin Zidan. Ogroman posao obavili su neprikosnoveni ratnik rođen u Gani - Marsel Desaji, njegov nasljednik iz Senegala Patrik Vijeira, nova zvijezda svjetskog fudbala Tijeri Anri (otac iz Gvadelupea, majka sa Martinika), kao i Kristijan Karembu (rođen na Novoj Kaledoniji), Juri Đorkaef (otac Poljak, majka Jermenka)...
Didije Dešam, Loran Blan, Fabijen Bartez, Kristof Dugari... - to su, po Le Penu i njegovim sljedbenicima, bili pravi predstavnici Francuske...
I „crvene đavole“ 2014. poput „trikolora“ 1998. godine predvode momci, koji su igrom slučaja, te globalnim političkim i demografskim okolnostima, dobili šansu da žive i igraju fudbal u toj zemlji.
Lukaku je okrenuo tok utakmice sa SAD, dok je Divok Origi, čiji su roditelji Kenijci, pogotkom protiv Rusije obezbijedio prolaz u drugu fazu...
Kapiten Vensan Kompani je, poput Lukakua, porijekom iz Konga, roditelji Maruana Felainija i Nasera Čadlija su iz Maroka, Adnan Januzaj je sa Kosova, otac Aksela Vitsela sa Martinika, a Muse Dembela iz Malija...
Belgija je, zapravo, „čudna“ zemlja - mala, jedinstvena, a, ipak, podijeljena. Tako će, recimo, Tomas Vermalen na pres-konferenciji govoriti flamanskim jezikom, dok će Tibo Kurtoa pričati francuski.
Ali, razlike se, bar kada je fudbal u pitanju, i završavaju podjelama na Valonce i Flamance, na čiste Belgijance i Belgijance arapskog i afričkog porijekla. Na terenu, pod vođstvom Marka Vilmotsa, nekadašnjeg reprezentativca i političara, koji se zalagao za Belgiju bez podjela, „crveni đavoli“ djeluju ujedinjeno kao nikad. Možda i zbog toga što su svjesni da su mnogo jaki i da mogu i dalje od četvrtfinala.
Svaka sličnost sa reprezentacijom Francuske, šampionom svijeta 1998. godine, potpuno je - namjerna.
Alžirci sa francuskim pasošima
Reprezentacija Alžira jedna je od senzacija Mundijala, ali i primjer „novog fudbalskog poretka“. Samo su, naime, petorica fudbalera kojima je Vahid Halilhodžić ukazivao šansu na četiri utakmice u Brazilu rođena u zemlji čiji dres nose - Đabu, Slimani, Mezba, Sudani i Hališ.
Svi ostali su rođeni u Francuskoj, a mnogi od njih prošli kroz mlađe selekcije „trikolora“, zaključno sa mladom reprezentacijom - Feguli, Brahimi, Gulam, Taider, Jebda... Nakon plasmana Alžira u osminu finala i slavlja emigranata na ulicama Pariza, koji su završili sukobima sa policijom, oglasila se Marin le Pen, kćerka Žan Marija le Pena, njegova nasljednica na čelu Nacionalnog fronta.
"Ovo je krah državne emigracione politike. Ovo je prešlo sve granice - ti ljudi moraju da odluče da li su Francuzi ili Alžirci, da li su Francuzi ili Marokanci. Ne mogu biti oboje", rekla je Le Pen.
Bonus video:
