Stariji ljubitelji fudbala pamte Mundijal u Meksiku 1970. godine kao jedan od najboljih u istoriji. Bio je to trijumf napadačkog fudbala, trijumf ljepote u igri i trijumf selekcije koja je igrala za dušu navijača - Brazila.
„Trebalo bi zabraniti tako lijep fudbal”, pisala je engleska štampa nakon što su „karioke” u finalu, čije se sekvence i danas često vrte na televiziji, pregazile Italiju sa 4:1.
Brazilski “jogo bonito” (žogo bonito) - najljepša i najčistija igra, u Meksiku je došla do punog izražaja.
Četiri godine ranije, Pele je najavio oproštaj od reprezentacije. Jedan od najboljih igrača u istoriji fudbala bio je razočaran grubijanima koji su sve više okupirali fudbalska borilišta. I 1962. i 1966. godine šampionate je zbog povreda odgledao sa klupe. Ipak, predomislio se - na sreću fudbala. Došao je u Meksiko i osvojio treću titulu svjetskog šampiona.
Pele je već sa 17 godina bio svjetski prvak i kralj fudbala. Sa nepunih 20 godina, vlada Brazila ga je proglasila državnim blagom i zabranila njegov izvoz. I nakon što je postigao hiljaditi gol, nastavio je da trese mreže. Na kraju je odigrao preko 1.300 utakmica i dao skoro toliko golova. Još se prepričava anegdota da je jednom prilikom zaustavio i rat: Nigerija i Bijafra su sklopile primirje da bi ga gledale kako igra.
“Skočili smo zajedno. Ali, kada sam doskočio na zemlju, vidio sam ga kako još lebdi tamo gore”, pričao je italijanski defanzivac Burgnič koji je u finalu bio zadužen da ga čuva.
Poslije finala, Pele je u suzama, na rukama saigrača, iznesen sa terena. Bio je to njegov posljednji nastup na mundijalima. Slika pobjednika koji odlazi u legendu.
Osim po dopadljivom fudbalu, Mundijal u Meksiku se pamti kao prvi na kojem su treneri imali pravo da izvrše po dvije izmjene. Do tada je samo golman bio taj koji je mogao da bude zamijenjen, i to u slučaju povrede.
U zemlji „sombrerosa” sudije su prvi put u istoriji imale i žute i crvene kartone. Žuti je pokazan već na prvoj utakmici, a crveni nije na cijelom Mundijalu.
Svjetsko prvenstvo 1970. godine je pretvoreno u televizijski spektakl, jer su sve utakmice u mnogim zemljama emitovane u direktnim TV prenosima. Na zahtjev moćnih TV kompanija neki susreti su morali da se igraju u podne, pod vrelim meksičkim suncem. Žalbe igrača i trenera nisu urodile plodom.
Nezaboravne slike sa ovog Mundijala su istrajnost Franca Bekenbauera, koji je veći dio polufinalne utakmice protiv Italije odigrao sa slomljenim ramenom i grčom na licu, kao i hrabrost Brazilca Tostaoa, koji je sve mečeve odigrao do kraja, iako se tek oporavio od operacije oka.
Nakon najmasovnijih kvalifikacija (učestvovalo 75 država) u Meksiko nisu putovale selekcije poput Portugala, Argentine, Španije, Mađarske i Jugoslavije, ali su zato prvi nastup na Mundijalu izborile reprezentacije Perua, Maroka i Izraela.
Tokom šampionata nije bilo senzacionalnih iznenađenja, pa su u polufinalu igrala četiri svjetska šampiona: Brazil, Njemačka, Italija i Urugvaj. Englezi su ispali u četvrtfinalu, izgubivši sa 3:2 od SR Njemačke.
Na kraju, presudio je ubitačan napad „karioka” - uz Pelea više nisu bili Didi, Vava i Garinča, ali jesu novi majstori poput Žairzinja, Tostaoa, Rivelinja, Žersona i Karlosa Alberta... Pehar Žila Rimea tako je trajno ostao u vlasništvu Brazila, koji je treći put postao šampion bez izgubljene utakmice.
Pehar je, međutim, ukraden krajem 1983. godine, a potom, kako se pretpostavlja, pretopljen u skoro dva kilograma čistog zlata.
Na njegovom mjestu u vitrinama sada stoji kopija.
Treće mjesto osvojila je Njemačka, a najbolji strijelac bio je njen „torpedo” Gerd Miler sa devet golova.
Bonus video:
