Kada je nedavno Pari sen Žermen lako i ubjedljivo eliminisan iz Lige šampiona, ubjedljivim i dvostrukim porazom od Reala u osmini finala, jedan od zaključaka svjetske javnosti, i laičke i stručne, bio je da se rezultatski brodolom dogodio zbog toga što u timu nije bilo povrijeđenog Nejmara.
Kada je juče Argentina doživjela žestok šamar u Madridu, od Španije (6:1), javnost se zapitala – da li bi bilo drugačije da je igrao Leo Mesi.
I zaključak iz prvog primjera, i pitanje iz drugog, apsolutno su legitimni i opravdani, jer je riječ o najboljim igračima PSŽ-a i Argentine.
Vjerovatno bi se ista pitanja postavljala ili donosili zaključci i da se nešto slično dogodilo Realu, ukoliko bi Ronaldo u nekom važnom meču bio odsutan...
Ali, pitanje je, takođe, i da li je riječ o fenomenu koji bi mogao da se zove – zavisnost od jednog fudbalera. Vještački stvorena ili kao realnost.
U fudbalskoj istoriji samo se jednom dogodilo da je uloga pojedinca bila toliko izražena i tako odlučujuća da je donijela konkretan rezultat. Bez ikakve dileme, Argentina 1986. godine ne bi bila šampion svijeta bez Maradone, kao što ni Napoli bez njega nikada ne bi bio prvak Italije.
Opasnost za svaku ekipu predstavlja to da u njoj igra neko ko je toliko dominantan da se bez njega ne može, ili da je drastično bolji od ostalih.
Nejmar je, bez sumnje, najbolji igrač PSŽ-a, ali tim koji ima Kavanija, Mbapea, Veratija, Di Mariju, Tijaga Silvu, Rabioa… ipak ne bi trebalo da bude toliko inferioran bez obzira što je igrao sa Realom, šampionom Evrope.
Argentina je još drastičniji primjer da i selektor Horhe Sampaoli ističe da to nije njegova, već Mesijeva selekcija, a da istovremeno kaže i da je "Mesiju na glavu prislonjen revolver koji se zove Svjetsko prvenstvo”.
“Ako ga ne osvoji, on je mrtav”, rekao je Sampaoli.
Iluzorno je zamišljati i pitati se kako bi Barselona izgledala bez Mesija, ili koliko bi Argentina bila slabija bez njega, ali zar ekipa, koja ima, recimo, Dibalu, Iguaina i Aguera u napadu, Di Mariju, Banegu, Otamendija…može i smije da bude toliko “opčinjena” vanserijskim sposobnostima jednog igrača da bez njega ne može, ili misli da ne može da uradi, bukvalno ništa.
Prije četiri godine Brazil je, kao domaćin Mundijala, vjerovao u titulu, a Nejmar nosio teret novog Pelea, kao što Mesi godinama nosi teret novog Maradone. Epilog – Nejmar je zbog povrede propustio polufinale sa Njemačkom, Brazil doživio taktički i emotivni kolaps, izgubivši utakmicu 7:1.
Prije dva dana, istina u prijateljskom meču, Brazil je, bez Nejmara, savladao Njemačku u gostima 1:0.
Argentina je iste večeri, bez Mesija, izgubila od Španije 6:1, djelujući izgubljeno na terenu.
Taj meč je samo potvrdio da je zavisnost jednog od najboljih nacionalnih timova od najboljeg igrača toliko velika da je mogućnost da Leo Mesi ostane upamćen i kao najbolji fudbaler svih vremena koji nikada nije bio šampion svijeta – sasvim realna.
Ovo je 2018, godina, sa toliko velikih, snažnih i opasnih nacionalnih selekcija, da je nemoguće da jedan igrač sam pobijedi sedam protivnika u 30-ak dana...
Bonus video:
