Od Euzebija do Van Bastena, od Krojfa do „fenomena” Ronalda

Donosimo 10 centralnih napadača koji su u konkurenciji za jedno mjesto u idealnom timu svih vremena “Frans fudbala”.

DENIS BERGKAMP: Neobični napadač, prefinjenjih poteza, vanserijske klase - po bivšem igraču Janu Mulderu, Bergkamp je bio “Holanđanin sa najboljom tehnikom”. Tijeri Anri, Bergkampov saigrač iz Arsenala, izjavio da je njegova igra “san snova”.

U ranoj karijeri bio je vezni fudbaler. Jedini Holanđanin koji je ušao u englesku fudbalsku Kuću slavnih. Zvali su ga i Neleteći Holanđanin - jer je imao strah od letjenja.

KENI DALGLIŠ: Legenda Seltika, Liverpula i reprezentacije Škotske. Magazin “4-4-2” ga je proglasio najboljim britanskim napadačem nakon Drugog svjetskog rata. Sa “redsima” osvojio tri Kupa šampiona i šest titula prvaka Engleske.

EUZEBIO: Slavni Urugvajski pisac Eduaro Galeano je zapisao da je Euzebio rođenjem bio predodređen da postane lokalni prodavac kikirikija. Fudbal mu je bio jedina alternativa - i postao je jedan od najvećih svih vremena. Rođen u Mozambiku, proslavio je portugalskih fudbal 60-ih i 70-ih godina prošlog vijeka.

Sa nadimkom “crni panter”, golove je davao na sve načine - a postigao ih je 424 na 436 utakmica! Najbolji igrač Evrope 1965, najbolji strijelac Mundijala u Engleskoj 1966. Kada je umro, 5. januara 2014, Portugalci su proglasili trodnevnu žalost.

JOHAN KROJF: Fudbaler i fudbalski revolucionar. Niko prije njega nije koristio prostor kao tako moćno oružje. Bio je pravo otjelotvorenje “totalnog fudbala”, koji su izumili Holanđani - svi su bili odbrambeni, svi su bili napadači. Krojf je bio poput vihora - jedan od najkreativnijih, najlukavijih napadača koje je fudbal ikada imao. Patentirao je nekoliko driblinga koji su nakon njega imali široku upotrebu. Tri puta biran za najboljeg igrača Evrope. Vodio Holanđane do finala SP 1974. u Njemačkoj - to što njegova generacija nema titulu svjetskog prvaka, smatra se jednom od najvećih fudbalskih nepravdi. Legenda Ajaksa, Barselone i svjetskog fudbala.

ŠANDOR KOČIŠ: Zvali su ga “zlatna glava”, jer je bio nenadmašan u vazduhu - mnoge od svojih 370 golova, igrajući za Ferencvaroš, Honved, švajcarski Jang felovs Cirih, Barselonu i mađarsku reprezentaciju postigao je glavom. Član legendarne “lake konjice” - sa Puškašom, Božikom, Ciborom, Hidekutijem i ostalima činio je vjerovatno najjači nacionalni tim u istoriji koji nije osvojio Svjetsko prvenstvo. Prvi igrač koji je postigao het-trik na nekom mundijalskom meču, najbolji strijelac SP u Švajcarskoj 1954. sa čak 11 golova.

GERD MILER: Kada je počeo karijeru u lokalnom Nordlingenu, jedan trener ga je savjetovao da se “okane fudbala” i da se posveti radu u fabrici tekstila, gdje je zarađivao prvi novac. Ovaj zdepasti, kratkonogi napadač, deceniju kasnije postao je najbolji golgeter kojeg je Njemačka ikada imala. Popularni “torpedo” bio je kralj šesnaesterca, ili još preciznije - kralj peterca. Uvijek na pravom mjestu, sa nevjerovatnim osjećajem za gol.

Igrajući za Bajern, sa kojim je osvojio tri uzastopna Kupa šampiona, postigao je 398 golova na 453 utakmice. U reprezentaciji Njemačke, na 69 mečeva upisao se 62 puta - bilo je poslije njega igrača sa više golova u nekom nacionalnom timu, ali niko nikada nije imao takav prosjek po utakmici.

ROMARIO: Zvali su ga “tigar”, jer je zbog načina na koji je postizao golove, zaista izgledalo da protivnicima zariva kandže. Proslavio se na Mundijalu u Americi 1994, kada je sa pet golova donio “kariokama” četvrtu titulu svjetskih šampiona, a izabran je i za najboljeg igrača turnira.

Neuhvatljiv na malom prostoru - uvijek za pola koraka brži od protivnika, a specijalnost mu je bila da loptu pošalje u mrežu vrhom kopačke (špicom). Za sebe izjavio da je, nakon Pelea, najbolji Brazilac ikada. Briljirao u PSV Ajndhovenu, sa Barselonom osvojio Ligu šampiona 1992.

RONALDO: Još jedan Brazilac koji je išao provjerenom rutom - PSV, pa Barselona. Njega su, doduše, zvali “il fenomeno” - ono što je Ronaldo Luiz Nazario de Lima prikazao 1996. i 1997. u dresu katalonskog kluba ušlo je u sve fudbalske antalogije. Ni u njima, međutim, nisu mogli da se opišu svi njegovi vanserijski driblinzi, genijalni potezi i golovi kojima je oduševljavao planetu.

Prešao je u Inter, dva puta se teško povrijedio, i nastavak karijere je bio doveden u pitanje. Značajno je usporio, ali čarolija nije nestala - odveo je Brazil do titule svjetskog prvaka 2002. i postao najbolji strijelac u istoriju mundijala (kasnije ga je prevazišao Njemac Klose). Igrao potom za Real i Milan.

MARKO VAN BASTEN: Ostavio fudbal sa samo 28 godina zbog hronične povrede članka. Stigao je, ipak, ne samo da ostavi neizbrisiv trag, već i da sebe svrsta među najbolje napadača svih vremena. Autor golova i evrogolova. Jedan koji je dao Sovjetima u finalu EP 1988. - volejom, iz “mrtvog” ugla, u suprotne raklje - smatra se jednim od najljepših ikada.

Tri puta dobio Zlatnu loptu za najboljeg fudbalera Evrope, sa Milanom osvojio tri Kupa/Lige šampiona.

ŽORŽ VEA: Jedini Afrikanac koji je dobio Zlatnu loptu “Frans fudbala” - 1995. Po nekima, najbolji igrač koji nikad nije osvojio Ligu šampiona.

Igrao za Monako, PSŽ, Milan, kasnije u Marseju, Mančester sitiju... Jedini profesionalni fudbaler u istoriji koji je postao predsjednik neke države - Vea se od 2018. nalazi na čelu Liberije.