Island je sinoć kompletirao još jedno fudbalsko čudo, prvi put u istoriji izborio plasman na Svjetsko prvenstvo.
Drugi put zaredom Islanđani će igrati na velikom takmičenju, nakon što su prošle godine stigli do četvrtfinala šampionata Evrope.
Lagodnom pobjedom 2:0 nad Kosovom obezbijedili su Mundijal, u konkurenciji Hrvatske i Ukrajine.
“Bićemo težak rival svima, ali bićemo skromni. To je karakteristika Islanđana. Nismo najbolji na svijetu, ali stekl smo pravo da budemo među najboljima. Mi predstavljamo ne samo našu zemlju, već i Evropu. Ponosni smo na to”, kazao je Heimir Halgrimson, selektor Islanda.
Trener Budućnosti Dragan Kažić sa Halgrimsonom je sarađivao dvije godine u islandskom klubu Vestmanji. Njih dvojica su od saradnika u stručnom štabu postali prijatelji.
Kažić je sedam godina proveo na Islandu i u islandskom fudbalu. Senzacionalni uspjeh male nacije je plod njihove urođene upornosti i sistemskog rada.
“Oni jesu talentovani, ali su mnogo toga postigli zato što su jako uporni. Njihovi rezultati su više plod upornosti i rada, nego suvog talenta”, ističe Kažić.
Ono što su Islanđani shvatili razvijajući fudbal je to da nijednog mlaog igrača jednostavno ne smiju da ispuste. Toliko ih je malo da su im svi važni, ističe Kažić.
“Veliki su radnici, željni dokazivanja, ali najbitnije je da vode računa o svakom dječaku ili djevojčici koji se bave, ne samo fudbalom, već sportom uopšte. Taj sistem praćenja i razvoja mladih fudbalera i sportista veoma je važan i sjajno postavljen”, kazao je Kažić.
Sistem takmičenja u mlađim selekcijama je, takođe, specifičan i podređen tome.
“Oni u mlađim timovima imaju A, B i C selekcije istog godišta. Zašto? Da bi svi dobili šansu. Kod nas, recimo, u timovima ima otprilike 18 igrača, od kojih 14-15 ima značajniju minutažu. Na Islandu svi dobiju istu šansu, imaju satisfakciju za to što treniraju i trude se”, kaže Kažić.
Oni najtalentovaniji, ipak, imaju specijalan program, ali ne na Islandu...
“Dječaci, između 12 i 16 godina, koji su talentovaniji od drugih i pokazuju smisao za igru, odlaze u inostranstvo, gdje se usavršavaju, nadograđuje se njihov tehnički i taktički potencijal. U posljednje vrijeme to je, najčešće, Holandija. Takođe, u prvim timovima islandskih klubova igrači od 17-18 godina dobijaju šansu”, napominje Kažić.
Islandski fudbalski uspon traje već pet-šest godina. Plasmanom na EURO 2016. i Mundijal 2018, zaboravilo se da su Islanđani igrali u plej-ofu i za Svjetsko prvenstvo u Brazilu 2014.
“Sve je krenulo uzlaznom putanjom kada je selekciju preuzeo Lars Lagerbek, koji je posložio stvari. Imao sam priliku da razgovaram sa njim, on je imao dugoročniji plan, bio je spreman i da 'žrtvuje' jedan ciklus da bi spremio tim za naredne. Island je sa njim odmah stigao do baraža za Brazil, a zatim nastavio da raste...”.
Uspjeh Islanda nije došao slučajno, ni preko noći. Mlađe selekcije sve češće su u završnici velikih takmičenja, a selekcije ispod 21 godine, koje su baza za seniorski tim, imale su zapaženje nastupe na šampionatima Evrope.
“U prvoj generaciji bili su Gilfi Sigurđson i Kolbejn Sigtorson, kao vođe, zatim je uslijedila još jedna talentovana ekipa, i sada je seniorski tim naslonjen upravo na te igrače. Da li je to sticaj okolnosti, ili plod kvalitetnog rada, prije svega u inostranim klubovima – vidjećemo, ali Island, definitivno, nije priča za jedno ljeto”, rekao je Kažić.
Islanđani u Rusiju idu kao debitanti, ali i kao atrakcija – svi jedva čekaju da ponovo čuju huk sa tribina i navijanje koje je opčinilo svijet...
“Prati ih 30 hiljada ljudi, dakle, 10 odsto populacije, što je dokaz i njhove ljubavi prema fudbalu, ali i finansijske moći stanovništva. Cijela zemlja uživa u ovim trenucima, prija im pažnja svjetske javnosti, biće ih vrlo zanimljivo gledati na Mundijalu – i na terenu, i na tribinama”, zaključio je Kažić.
Bonus video:
