U predvečerje Drugog svjetskog rata Francuskoj je dodijeljena organizacija trećeg Svjetskog prvenstva u fudbalu.
Musolini je Mundijal u Italiji 1934. godine iskoristio za promociju nadolazećeg fašizma, isto je uradio Hitler na Olimpijskim igrama u Berlinu dvije godine kasnije. Zato je Fifa odlučila da, koliko je to moguće, razdvoji fudbal i politiku pa je organizacija trećeg Mundijala povjerena zemlji koja se smatrala „neutralnom teritorijom”.
Evropom je, međutim, već vladala ratna psihoza - Njemačka je okupirala Austriju, Španijom je uveliko bjesnio građanski rat, u Italiji je u pripremi za štampu bio “manifest o rasi”, počinjali su atentati na Jevreje... Zato se Mundijal u Francuskoj smatra posljednjim civilizovanim sastankom zemalja koje su se uskoro nadmetale na bojnom polju.
Upravo iz političkih razloga, neke istaknute reprezentacije nisu ni došle do Pariza. Građanski rat u Španiji bio je dovoljan razlog za izostanak „furije”, a Njemačka je aneksijom Austrije eliminisala iz konkurencije tada jednu od najboljih evropskih selekcija.
Čuveni “dunavski vrtlog”, autrijska škola fudbala, igra bez klasične devetke, koju su, mnogo godina kasnije, nazvali pretečom tiki-take, tako je iz političkih razloga otišao u istoriju. Nikad poslije toga Austrijanci nisu imali takvu generaciju fudbalera.
“Dunavski vrtlog” bio je izum Huga Majsla, austrijskog Jevreja, i Džimija Hogana, Engleza koji je živio u Beču.
“Fudbal je, pod Majslovom komandom, bio skoro kao egzibicija, vrsta takmičarskog baleta, u kome golovi dođu kao izvinjenje protivniku za stotine i stotine zamršenih šablonskih akcija, koje podsjećaju na najfinije tkanje”, zapisao je Brajan Glenvil, vodeći britanski fudbalski novinar, u knjizi „Obrnuta piramida” o istoriji fudbalske taktike.
Najveći domet čuvene bečke fudbalske škole bilo je polufinale Svjetskog prvenstva u Italiji 1934.
Pet igrača iz Austrije je, međutim, bilo uvršteno u redove njemačke selekcije na Mundijalu 1938. pa su tako pojačani „panceri” smatrani za glavnog favorita u Francuskoj. Tokom šampionata šepurili su se sa cjelokupnom simbolikom nacističke moći, ali su posrnuli protiv ne baš jake Švajcarske. Mit o nadmoći arijevske rase, zapravo, ozbiljno je uzdrman nekoliko dana ranije, kada je bokser crne puti Džo Luis u njujorškom Medison skver gardenu “izlemao” njemačkog šampiona Maksa Šmelinga.
Italijani su se drugi Mundijal zaredom popeli na svjetski krov, iako su na tom putu imali mnoštvo poteškoća. Već u prvoj utakmici namučili su se protiv Norveške, tako što su slavili tek nakon produžetaka. Najinteresantniji susret odigrali su u četvrtfinalu, protiv domaćina Francuske, koja je imala podršku preko 60 hiljada fanova na stadionu u Kolombesu, gradiću nadomak Pariza.
„Azuri” su pobijedili sa 3:1 i tako prekinuli uspješan niz domaćina svjetskih prvenstava. U polufinalu ih je čekao Brazil, otkrovenje šampionata, predvođen fantastičnim Leonidasom da Silvom, koga su zvali Crni Dijamant - momkom čijim su golovima aplaudirali i protivnički golmani.
Bio je brz, krupan, prvi je u fudbalu uveo dribling „bicikl”, zbog čega je jedan zabezeknuti francuski novinar napisao da ima šest nogu, objasnivši njegove driblinge „crnom magijom”.
Ubrzo je ime Leonidasa da Silve postalo marka cigareta i čokolada.
Ni on, međutim, nije pomogao „kariokama” u polufinalu. Italijani su slavili 2:1 nakon što im je dosuđen sumnjiv penal. Brazilci su se uzalud žalili, sve sudije su, kao i četiri godine ranije, bile iz Evrope.
Trijumf u finalu protiv Mađarske za Musolinija je bilo pitanje od državnog značaja. Italijanski igrači su pred utakmicu primili telegram iz Rima, potpisan od strane svog fašističkog vođe, u kojem su pisale samo tri riječi: Pobjeda ili smrt.
Predvođeni fantastičnim tandemom Meaca - Ferari „azuri” su trijumfovali rezultatom 4:2 i niko nije morao da umre.
Poslije Mundijala u Francuskoj, Evropa se zapalila u ratnom plamenu, pa svjetska prvenstva nijesu održavana do 1950. godine.
Bonus video:
