U utorak 19. januara u Podgorici je, tiho i pomalo zaboravljen, životnu scenu napustio, po mnogima (i po autoru ovih redova), najbolji igrač malog fudbala kojeg je Crna Gora ikada imala.
Na vrhuncu svog fudbalskog umijeća 1980-ih i početkom 1990-ih godina, Željko Gašić je dva puta (Visoko, BiH i Kutina, Hrvatska) proglašavan za najboljeg igrača nezvaničnog prvenstva bivše velike Jugoslavije u malom fudbalu.
Jedinstvenim fudbalskim autoritetom plijenio je na najznačajnijim turnirima i prvenstvima širom bivše domovine, od Kutije šibica u Zagrebu, preko Spensa u Novom Sadu, Hale sportova i Tašmajdana u Beogradu, do Čaira u Nišu i mnogih drugih.
Bio je čudo od igrača, termin “igrač-tim” najbolje ga je opisivao, sposoban da sam, od gola do gola, prođe sve prepreke i zabije gol i protiv najjačih protivnika. Talenat koji je imao niko mu nikada nije mogao poreći, oduzeti ili umanjiti.
Divile su mu se generacije Podgoričana i drugi koji su, kao neki od nas, imali privilegiju sa njim da rastu i igraju ili, jednostavno, da ga gledaju. U Crnoj Gori dominirao je na mnogobrojnim turnirima koji su nekada okupljali hiljade zaljubljenika u loptu u Nikšiću, na Cetinju, u Budvi, Danilovgradu, Podgorici i drugim gradovima. Predvodio je neke od najboljih i najpoznatijih crnogorskih ekipa malog fudbala tog vremena, poput Tehnohemije, Transporta, Restorana Park.
Kratko je igrao i veliki fudbal za ekipu Ribnice.
Iza sebe ostavio je sina i kćer, brata i dvije sestre, brojne prijatelje i poštovaoce njegovog neponovljivog i neprevaziđenog fudbalskog talenta.
Kao što je igrao fudbal, furiozno i nezaustavljivo, tako je i živio. Bio je svoj. I - prebrzo potrošio svoj životni vijek.
Uprkos svemu, ostaće upamćen, za sva vremena. Kapa dolje, Majstore!
Bonus video:
