Sastanak Radne grupe ABA lige, odnosno nedolazak predsjednika Partizana i opoziv predstavnika Crvene zvezde, ponovo je uzburkao košarkašku ex-YU javnost, a izazvao niz saopštenja sa jedne adrese - tradicionalno, iz kancelarija aktuelnog šampiona.
Predsjednik Partizana Ostoja Mijailović obavijestio je još ranije ligu da može da dođe na sastanak Radne grupe 25. novembra, ali da ne može da se pojavi 4. decembra zbog ranije preuzetih obaveza. Naveo je da iz lige “nikada nije dobijen odgovor, već je samo zakazan sastanak za 4. decembar”.
“Poštujući radnu grupu kao tijelo koje je ovlašćeno od strane Skupštine da sprovede selekciju menadžmenta ABA lige, klub nije želio da na sastanak dolazi bilo ko osim predsjednika”, naveo je Partizan u saopštenju.
Nakon toga, Crvena zvezda je povukla svog predstavnika u radnoj grupi, u kojoj su još i predstavnici Budućnosti, Olimpije Cedevite i Cibone.
Apsolutno legitimna odluka beogradskih crveno-bijelih, jer je o važnim pitanjima o funkcionisanju ABA lige potrebno raspravljati onako kako je dogovoreno i uz prisustvo svih relevantnih faktora, iako nije najjasnije zašto bi samo predsjednik Partizana bio jedini pravi predstavnik tako velikog kluba na sjednici radne grupe.
Ali, ako je i kada je već tako, onda je velika greška i veliki propust organizatora sastanka što je sjednicu zakazao u terminu, koji ne odgovara svima.
I dok je Partizan objasnio u čemu je problem, iz Crvene zvezde su stigle znatno opširnije opservacije sa primjesama ”teorije zavjere” i dobro poznatim rukopisom o ugroženosti - ovoga puta ne samo Zvezde, već srpskih klubova u regionalnom takmičenju.
“KK Crvena zvezda mts kao jedan od stubova ABA lige ulagao je napor od početka sezone da na bilo koji način ne doprinosi stvaranju loše atmosfere u regionalnom takmičenju, i pored činjenice da smo kao klub primijetili identične anomalije u delegiranju sudija, gdje se iste sudije redovno pojavljuju na utakmicama srpskih klubova, po pravilu sa identičnim krajnjim ishodom i što je najvažnije sa identičnim tendencijama prema našim klubovima”, navedeno je u prvom saopštenju Crvene zvezde, kao “posljednje upozorenje za sve klubove i ljude koji rade u ABA ligi, da se vratimo dogovorenim principima…”
“U suprotnom, moraćemo da pronađemo drugo rješenje za sve klubove u regionu i rastanemo se u koliko-toliko korektnim odnosima”, navedeno je u saopštenju.
U drugom saopštenju navedeno je da se stekao utisak “da se pojedinci sve očiglednije pribojavaju tako rijetko viđenog jedinstvenog stava srpskih klubova i to oko ključnih pitanja za dalje funkcionisanje ABA lige”.
“Naš interes jeste opstanak prve i druge ABA lige, ali ne po modelu u kome će srpski klubovi biti dekor i meta ‘specijalaca’ već ono što treba da budu - integralni dio ovih liga, bez kojih ABA lige sigurno ne bi bile ono što jesu, a vjerovatno ne bi ni postojale. Dopalo se to nekome ili ne!”, oštro je zaključeno u saopštenju Zvezde.
E sad, šta se to događalo u ABA ligi ovih i prethodnih sezona, te kako se stekao utisak da će srpski klubovi biti samo dekor i meta?
U toj ABA ligi, najboljem sportskom proizvodu ex-Jugoslavije (sviđalo se to nekome ili ne), dekor, a ne meta, bili su, zapravo, svi osim - srpski klubovi, makar tako pokazuju rezultati i trofeji u minulih 16 sezona, od kada su klubovi iz Srbije dio ove priče.
Od mogućih 16 titula, klubovi iz Srbije osvojili su 13 - dakle, 81,25 odsto.
Partizan je šest puta bio najbolji, Crvena zvezda četiri, dva trofeja ima nekadašnji Reflex (preteča FMP-a), a jedan bivši Hemofarm (sada Vršac).
Po jednu titulu imaju Cibona, sa fajnal-fora u Beogradu 2014, Budućnost Voli 2018. i Makabi, koji je bio poseban gost u sezoni 2011/12.
I u tih 13 sezona, u kojima su klubovi iz ostalih zemalja bili takmičarski dekor, nisu se čule, makar ne ovako glasno, priče o teoriji zavjere, o metama, o nekim koalicijama, o ugroženosti…
A u ABA ligi ne igraju, ili nisu igrali, baš “naivni” klubovi, bez tradicije, naprotiv - Cibona, Split (bivša Jugoplastika) i Bosna su bili prvaci Evrope, tu su Zadar, Olimpija… U tom društvu, Budućnost je, može se reći, mali klub, klub sa margina, čija je reputacija neuporediva sa reputacijom nekadašnjih ex-YU giganata.
Niko nikada nije osporio rezultate klubova iz Srbije u ABA ligi, jer su do njih došli zahvaljujući kvalitetu, izuzetnim trenerima, velikom broju sjajnih igrača, dobro popunjenim budžetom za balkanske prilike, navijačima...
Moguće da su se u tim šampionskim pohodima potkrao i neki sudijski previd, neka možda i velika greška (dešavaju se i u Evroligi - Zvezda zna, poništena je nedavno trojka Valensije, povrijeđena su materijalna pravila igre), nekad je i sreća bila saveznik, kao kod nezaboravne Kecmanove trojke u Zagrebu.
Sve je to bio sport i dio je sporta. I biće dio sporta. Ali, priče o ugroženosti, zavjerama i neprincipijelnim koalicijama slušale su se na ovim prostorima prije 30-ak godina i nisu bile sportske, a završile su se, nažalost, tragično.
Šta ako, recimo, Cedevita Olimpija bude prvak ABA lige, a Marko Simonović kao nekada Kecman u Zagrebu pogodi trojku za pobjedu uz zvuk sirene usred Beograda? Da li će se takva titula “priznati”, ili će se tražiti ekspertiza zbog nedosuđenih koraka u ranijoj fazi meča, a koji nisu bili ni približno očigledni kao oni kojima je Beron donio pobjedu Zvezdi nad Partizanom u finalu srpskog šampionata?
Bila bi to četvrta titula “nesrpskog” tima za 17 godina ABA lige i svakako apsolutna potvrda da su klubovi iz Srbije samo “dekor i meta specijalaca”.
Bonus video:
