Iako u drugom planu, organizaciono ali i u planovima i ambicijama sportske politike, koja je zbog nasljeđa iz velike zemlje nastavila sa akcentom na kolektivnim sportovima, crnogorski takmičari ostvarili su sjajne rezultate u pojedinačnim nastupima na najvećoj sceni.
Nedostaje samo olimpijska medalja, mada su neki od uspjeha i iznad podijuma najveće svjetske sportske smotre.
U posljednjih 15 godina, dostignuti su neki uspjesi na kojima bi pozavidjela i sportska scena bivše, velike Jugoslavije.
To se prvenstveno odnosi na profesionalnog boksera Dejana Zlatičanina koji je uspio da osvoji šampionski pojas prvaka svijeta lake kategroje u najprestižnijoj, WBC verziji.
To je u istoriji jugoslovenskog sporta, ali i prostora nakon njenog raspada uspjelo samo Mati Parlovu.
Zato će 11. jun 2016. godine biti zlatnim slovima upisan u analima crnogorskog sporta.
I inače, sopstveni sportski sistem Crna Gora je baštinila na nasljeđu, pošto su svi seniorski uspjesi ostvareni u sportovima sa jakom i bogatom rezultatskom tradicijom iz vremena zajedničkih država, ma kako se one zvale.
Svjetla tradicija nastavljena je u boksu, džudou i karateu, koji je olimpijski sport postao 2016. godine, ali ga već poslije Tokija ovog ljeta neće biti na programu naredenih OI u Parizu 2024.
U olimpijskom sportu najveći uspjeh vezan je za ime džudiste Srđana Mrvaljevića, koji je zablistao je 2011. godine u Bersiju u Parizu i osvojio srebrnu svjetsku medalju u kategoriji do 81 kilograma, izborivši nastup na OI u Londonu 2012. godine.
On je izborio vizu i za OI i četiri godine ranije, u Pekingu, gdje je uprkos teškoj povredi stigao do četvrtfinala, a do vize je uspio da stigne i 2016. u Rio de Žaneiru.
Najviše medalja, mada ne tako blistavog sjaja osvojeno je u olimpijskom karateu.
Marina Raković iz podgoričkog Omladinca predvodnica je sjajnog talasa.
Ona jedina ima svjetsku medalju u olimpjskom karateu u istoriji našeg sporta - bronzu u borbama na SP u Lincu 2016, a jedina je osvojila medalju za crnogorski sport na 1. Evropskim olimpijskim igrama u Bakuu.
Njen klupski drug Mario Hodžić ima evropsko srebro (Gvadalahara, 2017) i bronzu dvije godine ranije, a na 2. Evropskim igrama u Minsku, bio je jedini naš sportista sa medaljom - srebrnom!
Borac Onogošta Nikola Malović osvajač je bronze sa EP u Gvadalahari.
Na EP u Poreču, koje je u toku, crnogorski karatisti su osigurali 10. seniorsku evropsku medalju od nezavisnosti, a najviše ih ima Rakovićeva - tri bronze!
Niska uspjeha karatista sa najvećih takmičenja u mlađim uzrasnim kategorijama je impozantna, pošto su osvajali medalje na svakom takmičenju od sticanja nezavisnosti!
Bokseri tek treba da zablistaju u seniorskoj konkurenciji, jer je juniorska bronza Milovana Sekulovića 2016. došla nakon pune 32 godine u mlađim uzrastima, a u međuvremenu je osvojeno osam medalja u juniorima i uzrastu mladih - tri vezana evropska zlata Bojane Gojković, te evropsko zlato i prvo u istoriji svjetsko srebro u mladima, njenog klupskog druga iz Budve, Petra Liješevića ove godine u Kjelceu.
Doduše, bokser Budve, zvanično najbolji evropski bokser, drastično je oštećen u finalu SP u Poljskoj.
Džudisti su imali ogromnih uspjeha u mlađim uzrastima, ali dugogodišnji problemi i borbe oko legitimiteta u zastupanju nacionalnog saveza ostavili su traga i ogroman potencijal pokazan evropskom juniorskom titulom Danila Pantića ili svjetskim kadetskim srebrom Ivane Nikolić, još nije valorizovan na najvećoj seniorskoj sceni.
Nije ni u atletici, pa iako crnogorski sport nema istoriju uspjeha u “kraljici sportova” dva su rezultata probudila nadu u svijetlu budućnost.
Prvo skakačica uvis Marija Vuković svjetskim juniorskim zlatom u kanadskom Monktonu 2010. godine, a potom i bacačica diska iz mojovačke Tare, Kristina Rakočević, koja je bila zlatna u Bidgošću na SP do 20 godine, dok je godinu ranije u kolumbijskom Kaliju ušla u atletske anale sa dvije juniorske medalje u bacačkim disciplinama, jer je bila srebrna u disku a bronzana u bacanju kugle.
Ipak, i na njen vrijedan seniorski rezultat još se čeka
U atletici su B norme uspijevali da obezbijede bacač diska iz Mojkovca, Danijel Furtula i maratonka iz Nikšića, Slađana Pejović (tada Perunović).
Ni u tenisu nismo imali tradiciju rezultata, ali je ipak Novljanka Danka Kovinić uspjela da odskoči, izbori se za dva WTA finala, da se plasira na prethodne OI u Riju, a u normi je i za OI Tokiju predstojećeg ljeta. I njen sugrađanin, jedriličar Milivoj Dukić je uspio da izbori dvije OI norme, a onda je dobio i pozivnicu za Tokio.
Osim u olimpijskom, lista uspjeha ogromna je u sportovima koji nisu na programu OI. Crnogorski sportisti nekoliko puta su osvajali svjetska i evropska zlata, najviše u džiu-džicu, kik-boksu i boćanju.
KVALITET U BOKSU I KARATEU ZALOG BUDUĆIH MEDALJA
Podatak da se 15 godina nakon osamostaljenja sjajno organizovanom karateu, pridružio i Bokserski savez, koji je čak pobijedio Istanbul u organizaciji Evropskog prvenstva za mlade, koje će se drugu godinu zaredom održati u Budvi (dva turnira - Jadranski Biser i Montenegro kup već su našli svoje mjesto u kalendaru svjetske federacije) uz sjajne generacije, zalog su budućim uspjesima.
Ceh neorganizovanom radu plaćale su brojne generacije sjajnih sportista, naročito u džudou i boksu.
Ostaće tamna mrlja na crnogorskom sportu odlazak dvije različite džudo selekcije na EP u Beču 2010. godine, dok je iz prethodno višedecenijskog rasula u boksu profitirala Crnogorska profesionalna bokserska federacija.
Predsjednik CPBF-a, bivši bokser Milorad Mijo Martinović, iskoristio je rasulo u BSCG, osjetio potencijal pa je uz svjetsku titulu Zlatičanina, dvojicu boksera vodio do borbi za naslove profi prvaka, s tim da je Nikola Sjekloća izgubio spornim sudijskim odlukama u meču za WBO naslov od domaćeg boksera Artura Abrahama 2014. u Njemačkoj u supersrednjoj, dok dvije godine kasnije u supervelteru Predrag Radošević nije imao šansi protiv Lijama Smita u Liverpulu, u istoj federaciji.
Radošević je ipak 2018. stigao do titule profesionalnog prvaka Evrope u verziji WBO.
Bonus video:
