Specijalni izaslanik SAD za dijalog između Beograda i Prištine Ričard Grenel izjavio je da je američka diplomatija zainteresovana da se na sastanaku 27. juna, koji bi trebalo da bude održan između srpske i albanske strane u Bijeloj kući, razgovara o rješavanju ekonomskih pitanja.
On je u intervjuu televiziji “Newsmax”, rekao da su “neki takozvani stručnjaci” pritisnuli dvije strane da razgovaraju samo o političkim pitanjima, prenosi portal Nova.rs.
“Odlučili smo da se uključimo jer postoji duga istorija sa toliko stručnjaka, takozvanih stručnjaka, koji su ih samo gurnuli u političke probleme, zanemarujući ekonomske”, rekao je Grenel.
On je dodao da su mladima na Kosovu i u Srbiji potrebni rad i nada.
“Kada sam razgovarao o problemima mladih na Kosovu i poslovnoj zajednici, kao i u Srbiji, bilo je jasno da žele ekonomski razvoj, žele nova radna mjesta, žele nadu”, rekao je on.
“To još uvijek nije primijenjeno, ali imamo sporazum i radimo na tome. Isto važi i za željeznički sporazum, koji bi otvorio granice za trgovinu, kao i veliki granični sporazum o motornom saobraćaju. Ono što moramo sada da uradimo jeste da se koncentrišemo na ekonomska pitanja kako bismo stvorili mini Šenžen zonu“, rekao je Grenel, misleći na prvu specijalnu ekonomsku zonu u Kini.
Grenel je sporazumu postignutim u aviosaobraćaju nazvao istorijskim, rekavši da je potpisan prvi put poslije 21 godinu.
Kako se navodi, Prištinu će u Vašingonu zastupati Hašim Tači i Avdulah Hoti, a Beograd predsjednik Srbije Aleksandar Vučić i premijerka Ana Brnabić.
Šta je Šenžen zona
Kineska Šenžen zona jedna je od najmoćnijih takvih ekonomskih zona u svijetu, podsjeća Nova.rs.
Mada je Kina prvu specijalnu ekonomsku zonu otvorila tek 1980, kineske zone su najpoznatije u svijetu. Danas u Kini u specijalnim ekonomskim zonama radi 40 miliona radnika – gotovo dvije trećine njihovog ukupnog broja u svijetu. SEZ Šenžen na jugu Kine, uz granicu sa Hong Kongom, bila je prva takva zona u Kini. Otvorio ju je lider Komunističke partije Deng Sjaoping 1980. godine, u okviru sveobuhvatnih ekonomskih reformi koje je Kina tada započela.
Ekonomija je prosto eksplodirala, i postao je jedan od centara cijele Azije.
Populacija tadašnjeg ribarskog sela iznosila je 30.000 ljudi, a do danas je broj stanovnika porastao na preko 12 miliona, dok je selo postalo grad sa jednom od najjačih ekonomija istočne Azije, piše srpski portal.
Današnji grad praktično je napravljen za jednu generaciju, ali se na istom mjestu nalazilo naselje hiljadama godina. Njegovo ime znači “duboki kanal”, zbog velikog broja rijeka koje su se iz Azije ovde ulivale u more, zbog čega je zemljište često bilo potopljeno. Najprije je selo postalo mala luka, čija ekonomija se zasnivala uglavnom na soli, čaju, začinima i pirinču.
Međutim, sve je počelo da se mijenja kada je tadašnji lider Kine Deng Sjaoping, cijelu oblast proglasio socijalnom laboratorijom, gdje će nacija graditi novu, hibridnu formu kapitalizma. U avgustu 1980. godine je Šenžen postao prvi od pet specijalnih ekonomskih zona, i mjesto je počelo da privlači proizvođače, najviše iz Hong Konga, sa brojnim poreskim olakšicama za sirovine, mašine i industrijske proizvode za izvoznike, pisao je kineski medij South China Morning Post.
Šenžen se danas naziva “kineskom Silicijumskom dolinom” i puni državnu kasu. Najpoznatiji je po proizvodnji tehnoloških komponenti, ali je posljednjih godina počeo da privlači i mnogo dizajnera, dok mnoge kompanije žele da svoje proizvode naprave brzo i jeftino.
Ogromna promjena rezultat je velike akumulacije bogatstva tokom posljednjih decenija. Šenžen je danas dom brojnih gigantskih kompanija, od kojih se mnoge bave proizvodnjom najmodernije tehnologije. Tako je postao treći najsnažniji ekonomski centar u Kini, iza Pekinga i Šangaja.
Korporativne utopije
U poslednjih 50 godina, više od polovine zemalja svijeta izdvojilo je djelove sopstvene teritorije i predalo ih na upravljanje stranim investitorima pod firmom specijalnih ekonomskih zona. Međunarodna organizacija rada (ILO) procjenjuje da više od 66 miliona ljudi – od kojih većinu čine mlade migrantkinje – radi u više od 3.000 takvih zona.
Poslije Drugog svjetskog rata, od Irske do Južne Koreje zemlje su osnivale specijalne ekonomske zone da bi privukle strani kapital i obezbijedile nova radna mjesta, prenio je Peščanik. Osamdesetih i devedesetih godina pridružile su im se mnoge države svijeta. Danas taj model doživljava novi procvat, a zemlje od Burme do Kube se utrkuju u otvaranju novih zona.
Bonus video:
