Svaki pokušaj podmićivanja će biti strogo kažnjen“, prvi je natpis sa kojim se sretnete kada sletite na „drugi kraj svijeta“ – Džakarta, Indonezija.
Nakon toga, slijedi jedan ozbiljniji natpis: “Šverc droge se kažnjava smrću“.
Nakon pređenih 12 hiljada kilometara, zapahne vas vlažan, znojav i topao vazduh, pa se 27 stepeni dojmi kao četrdeset u blagoslovenim zemljama kontinentalne klime.
Saobraćaj je poput loše skriptovane video-igre, u kojoj automobili samo ulijeću i izlijeću iz traka, a dodatno zbunjuje što se u Indoneziji vozi po lijevoj strani.
Znajući da je zemlja bila holandska kolonija, potražili smo dodatna pojašnjenja i saznali da je “krivac” Stemford Rafls. Rafls je poznat kao “otac Singapura”, a predvodio je Britaniju u osvajanju ostrva Java i za vrijeme njegove vladavine je ustanovljen sistem vožnje
Pojava motora na ulicama je posebna - enormne količine motora koji djeluju kao “bag” u video-igri i prolaze uz lijevu stranu puta. Nerijetko se na njima vozi i četvoro ljudi. Većina ljudi iz Džakarte sa kojima je reporter “Vijesti nedjeljom” komunicirao kaže da im je potrebno preko 2 sata da dođu na posao i isto toliko da se vrate, iako ne žive na dalje od 10 kilometara od centra.
Kada konačno izađete iz automobila, slijedi još jedan blaži šok. Nešto fali, ali jednostavno toliko ste navikli da postoji da ne možete odmah da shvatite. Nema trotoara! Kao da gledate čovjeka bez pupka, prosto neodvojivo od zamisli bilo kojeg većeg grada.
Ljudi hodaju krajevima ulica i jedino što može da im skrene pažnju jeste “badžej”. To je praktično kosilica na tri točka s obzirom na buku koju proizvodi, a Indonežani tvrde da se to vozilo jedino može i vidjeti u Džakarti, iako se proizvodi u Indiji.
Ples sa Sumatre i magični sitar
Izvođenje tradicionalne indonežanske muzike sa Jave je bilo prilično zanimljivo pratiti jer su se neobično preplitali neka vrsta frule, interesantan ženski vokal i sitar. Da su zapadnjački uticaji i te kako prisutni pokazao je lokalni bend koji je izvodio indonežanske pop hitove, kao da su skinuti sa MTV-ja.
Ako odlučite da malo izađete iz glavnih ulica, nailazite na veliki broj štandova sa uličnom hranom, a ako pogledate preko puta vidjećete veliki broj ljudi koji sjede na mjestima gdje bi trebalo da bude trotoar, i opušteno ćaskaju i uživaju u svojoj ribi ili piletini, dok kraj njih prolaze motori i automobili.
Žene nisu roblje
Površni pogled na Džakartu pokazuje jedan neobičan miks zapadne arhitekture sa tradicionalnom indonežanskom kulturom. Kanali puni otpada, pored njih neboder sa nebrojeno puno spratova i logom multinacionalnog giganta, a ispod nje štand sa kuvanim bananama, ljubičastim krompirom i milion vrsta kikirikija.
Indonezija je najveća muslimanska zemlja na svijetu sa oko 250 miliona stanovnika, ali je prilično liberalna. Demokratski režim je ustanovljen krajem 90-ih. Džakarta je među najvećim gradovima na svijetu, a nekada se zvala Sunda Kalepa. Društveno-politički sistem je sam po sebi komplikovan, jer je upotrebi oko 80 jezika. Zemlja se prostire na 17 hiljada ostrva.
“Ovdje su bacilli bombu”, pokazuje indonežanski novinar Tedi mjesto na kom je jedan policajac ostao bez ruke u pokušaju da demontira napravu.
Tedi radi u mediju pod imenom KBR68H koji je na meti islamskih fundamentalista. Medij čudnog imena naročito je na udaru od kada su pokrenuli “Green Radio” preko kog žiteljima sela objašnjavaju da žene nisu robovi.
To ih nije obeshrabrilo i nastavili su borbu, pa su se nedavno preselili i u veću zgradu, pokrenuli i internet portal, a tog dana su imali naročito puno posla jer se na Papui slavio Dan nezavisnosti, pa se očekivalo da u zemlji bude tenzija jer su separatistički pokreti itekako aktivni.
Bolji od Malezije
Jedino što prosječni Indonežanin zna (van fudbala) o Balkanu, Jugoslaviji i Crnoj Gori, jeste da je odatle negdje Tito koji je bio u sjajnim odnosima sa „ocem nacije“ Suhartom.
Spomenik u samom centru grada zato i podsjeća na nešto što možete vidjeti u komunističkim i postkomunističkim zemljama.
Nijesu bili pretjerano oduševljeni informacijom da je Miloš Crnjanski napisao zbirku pjesama pod nazivom „Sumatra“, htjeli su da znaju više o Titu i sadašnjim odnosima u Jugoslaviji.
Međutim, kad se pomene fudbal odmah se sjete Mirka Vučinića i Stevana Jovetića, i obavezno istaknu da su bolji od svog najvećeg rivala Malezije (Holandija i Japan takođe nisu omiljeni jer su jedni bili kolonizatori, a drugi okupatori).
Na pitanje kako to da su onda dan ranije izgubili od pomenute Malezije sa 2-0, stiže odgovor da postoji raskol u fudbalskom savezu. Zato, najbolji igrači ne igraju za reprezentaciju, “inače ovi ne bi imali šanse”.
“Pozdravi Mirka” poručio je recepcioner kojem je bio zanimljiv podatak da Crna Gora ima samo 650.000 stanovnika, i u šali je prokomentarisao da se sigurno svi znamo između sebe.
Ne znamo se, ali pozdrav Mirko!
Galerija
Bonus video:
