Koliko ima činjenica u mitu o čuvenom fotografu: Šta je istina u ratu?

Snimci su mutni.

Ipak, jedanaest fotografija koje je Robert Kapa snimio na plaži u Normandiji, 6. juna 1944. takozvanog Dana D, donijele su mu reputaciju najpoznatijeg ratnog fotografa.

I 75 godina nakon završetka Drugog svjetskog rata, one su među slikama koje se pamte širom svijeta.

Kapa je bio jedini fotoreporter koji je sa američkim vojnicima tokom te invazije izašao na kopno.

Fotografisao ih je s leđa u jurišu na plažu Omaha koju su branile njemačke trupe.

Na snimcima kao što je „Čovjek u talasima“ vide se vojnici koji su do vrata u vodi ili traže zaklon.

Odvažno i hrabro - ali nedavno je nastanak tih fotografija i time Kapina reputacija ratnog fotografa donekle dovedena u pitanje.

Odiseja mađarskog Jevreja po Evropi 30-ih

Robert Kapa rođen je kao Endre Erno Fridman, u Budimpešti 1913. u jevrejskoj porodici krojača. Imao je 18 godina kada je uhvaćen na demostracijma protiv Hortijevog režima 1931, i kada je, da bi izbjegao zatvor, morao da napusti Mađarsku. Odlazi prvo u Beč, pa u Prag i na kraju u Berlin gde je studirao novinarstvo i počeo da se bavi fotografijom. Za njemačke novine je, na primjer, fotografisao Lava Trockog dok je držao govor u Kopenhagenu. Nakon što su nacisti preuzeli vlast u Njemačkoj 1933, on bježi prvo u Beč, a protom u Pariz. Tu upoznaje već renomirane fotografe i talentovanu fotografkinju Gertu Pohorile, Njemicu i takođe Jevrejku koja će postati njegova učenica i vjerenica.

Da bi uspjeli da prodaju svoje fotografije, oni kreiraju priču o bogatom američkom fotografu koji živi u Parizu - Robertu Kapi. Nekoliko mjeseci kasnije, kada urednik otkriva prevaru, on to ime preuzima kao svoje, a Gerta je od tada Gerda Taro. Njih dvoje počinju da se probijaju kao fotografi i avgusta 1936. odlaze u Španiju u kojoj je počeo građanski rat (1936-39).

Građanski rat u Španiji

Kapa i Taro su srećni i zaljubljeni, uvjereni da im se ništa ne može desiti dok su zajedno - jer, samo s ogrebotinama su preživjeli udes aviona prilikom slijetanja u Barselonu. Uspostavljaju novi stil foto-novinarstva - koriste male kamere kako bi se približili borbama. Čuvena njegova rečenica glasi: „Ako ti slike nisu dovoljno dobre, onda nisi dovoljno blizu“.

Njih dvoje se poslije uspešno obavljenog posla vraćaju u Pariz. Međutim, Gerda Taro se 1937. vraća u Madrid, u želji da nastavi da prati borbe republikanca. Tamo je poginula obavljajući svoj posao. Robert Kapa je bio duboko pogođen smrću svoje vjerenice i nikada se nije ženio.

Gerda Taro (1.08.1910. - 26.07.1937.) je bila prva ratna fotografkinja. Njena velika sahrana u Parizu, bila je i masovni protest protiv fašizma, koji su predvodili Pablo Neruda i Luj Aragon. Mnogi njeni radovi su dugo pripisivani njenom partneru, ali ta slika se u 21. vijeku polako mijenja.

Odlazak u Ameriku

Robert Kapa 1939. ulazi u Sjedinjene Države sa turističkom vizom. Svoje dobre kontakte sa novinarima, fotografima i autorima iskoristio je kako bi bi došao do posla. Počeo je da radi za čuveni magazin „Life“.

Kapa je hteo ekskluzivne fotografije i žarko želio da bude fotoreporter tokom savezničke invazije na Normandiju. Prije Dana D slikao je borbe u Sjevernoj Africi i napredovanje saveznika u Italiji. Američka vojska ga je primila u uski krug reportera planiranog Dana D, iako je bio državljanin Mađarske, zemlje koja je bila saveznica nacističke Njemačke.

Dan D - na fotografije je čekao avion

Na Dan D, za tada 30-godišnjeg Kapu, nije se radilo samo o preživljavanju - on je morao i da ispoštuje urednički rok. Rolne sa filmovima morale su da sa francuske obale stignu u London, gdje su filmovi razvijani. Jedan primjerak fotografija je bio za londonski „Life“, jedan za britansku vladu, jedan za Pentagon - gdje se vršila vojna cenzura - a jedan za centralu magazina u Njujorku koji je dobijao i negative.

Avion je čekao da prebaci fotografije i negative preko Atlantika gdje su pisani opisi za fotografije koje Kapa nije slao. Za to vrijeme, Kapa je ostao sa savezničkim trupama koje su napredovale u Normandiji.

Robert Kapa nije bio jedini ratni fotograf Drugog svjetskog rata, ali njegove fotografije Dana D su neke od najpoznatijih slika tog rata. Američki general Dvajt Ajzenhauer mu je 1947. - zajedno sa drugih 19 ratnih izvještača - dodijelio „Medalju slobode“.

Sumnja u detalje

Međutim, mit o ratnom fotografu Robertu Kapi je često bio dovođen u pitanje. Na primjer, autor Alan Daglas Koleman je 2014. započeo blog (capadday.com) u kojem on i drugi pokušavaju da rekonstruišu događaje na Dan D. Ukratko, kritika zasnovana na istraživanju je da je Kapa na plažu Omaha stigao kasnije nego što je rekao - naime, oko sat i po poslije takozvanog prvog talasa, kada su najgore borbe već bile završene. Takođe, navodno nije ostao na plaži toliko dugo kao što je bio rekao.

Takođe se tvrdi da je Kapa napravio znatno manje od 106 fotografija kao što je bio naveo, vjerovatno samo tih jedanaest poznatih snimaka. Priča uredničkog tima magazina „Life“ da je foto-laboratorijski tehničar u Londonu greškom, toplotom uništio ostale filmove - navodno tehnički nije moguća.

Džon Moris, koji je bio dugogodišnji urednik magazina „Life“ i odgovoran za objavljivanje tih fotografija u broju od 19. juna 1944, rekao je na CNN-u novembra 2014. da na tri uništena filma očigledno nije bilo nikakvih snimaka. „Danas mislim da je sasvim moguće da je Bob samo spakovao sve svoje 35-milimetarske filmove i poslao ih u London, znajući da su na jednoj od filmskih rolni slike koje je snimio tog jutra“, reako je Moris koji je u preminuo 2017. Rekonstrukcija onoga što se desilo 6. juna 1944. na plaži Omaha je teška i još nije završena. Na primjer, još nije razjašnjeno ko je čovjek sa najpoznatije fotografije koju je napravio Robert Kapa „Čovjek u talasima“, na njoj su se navodno prepoznali veterani Edvard Regan i Hjuston Rilej.

Diskusija i o „Pogibiji vojnika”

Čuvena Kapina fotografija „Pogibija vojnika“ iz španskog građanskog rata prvi put je bila predmet diskusije još 70-ih godina. Do danas se postavlja pitanje: da li je slika bila prava ili je pogibija vojnika u tom trenutku bila simulirana? Ono što je sigurno je da Kapa i Gerda Taro sebe nisu doživljavali kao neutralne posmatrače u španskom građanskom ratu. Njih dvoje su stali na stranu republikanskih trupa i naroda protiv Franka.

Irme Šaber, biografkinja Gerde Taro, kaže: „Fotografija ‘Pogibija vojnika’ je didaktični dio medijske istorije koja postavlja pitanja koja prevazilaze fotografa Kapa. Ovaj tekući diskurs je neophodan i uzbudljiv i osigurava da ova rana fotografska ikona bude poučno prebačena u digitalno doba.“ Osim toga, a to se odnosi na oba primiera, ostaje naročito teško pitanje - o istini u ratu i o ratu.

Kraj rata i Ingrid Bergman u razorenom Berlinu

Poslije invazije na Normandiju, 25. avgusta 1944. Kapa je u vojnom džipu ušao u svoj voljeni oslobođeni Pariz. U martu 1945. godine, kod njemačkog grada Vezel, nekih 100 km sjeverno od Kelna, Kapa je sa američkim padobrancima skočio iza neprijateljskih linija Nijemaca. On nije fotografisao bitku za Berlin. Kapa je u Berlin došao tek po završetku rata, u ljeto 1945. godine i slikao oslobođeni grad i njegove ljude. Tamo je bila i švedska holivudska zvijezda Ingrid Bergman koja je bila na turneji po Evropi, gdje je zabavljala američke vojnike. Njih dvoje su se upoznali dva mjeseca ranije u Parizu, a ljubavna veza započela je tog ljeta u razorenom Berlinu. Bergmanova se bila jako zaljubila i htjela da ostavi muža zbog njega. U decembru 1945. Kapa je sa njom otišao u Holivud, ali mu se tamo nije dopalo. Poznat je njegov citat u kojem kaže: „Nikada nisam zgazio u veće govno nego što je Holivud“.

O toj vezi sa udatom filmskom zvijezdom, koja se završila u ljeto 1946. Kapa je ćutao, javnost je o tome saznala od Bergmanove.

Ostvaren san i smrt

Poslije Drugog svjetskog rata, Kapa je zajedno sa prijateljima fotografima Henrijem Kartije-Bresonom, Dejvidom Sejmourom i Džordžom Rodžerom ostvario jedan od svojih velikih snova i osnovao foto agenciju Magnum, koja je i dalje je jedna od najpoznatijih. Kapa je potom fotografisao još dva rata: prvi arapsko-izraelski rat nakon osnivanja države Izrael 1948. - rad koji mu je bio veoma važan - i francuski rat u Indokini (1946-1954).

Kaže se da je Kapa uvijek precizno odlučivao za koji je rat rizikovao život kao fotograf, a za koji ne. Zapravo nije želio da ide u Indokinu. Zašto je ipak otišao, ne zna se. Pretpostavlja se da mu je nedostajo rad u ratnom okruženju, ali i da mu je bio potreban novac jer Kapa je bio strastveni kockar, volio je poker. Možda je htio da obnovi reputaciju ratnog fotografa, to je još jedna teza. 25. maja 1954. godine, 40-godišnji Kapa je pratio francusku jedinicu u akciji protiv komunističkih vojnika Vijetmina. Išao je malo po strani u polju i nagazio na minu. Kažu da je mrtav u lijevoj ruci još držao kameru.

„Robert Kapa je bio sjajan umjetnik i fotograf“

Aleks Keršo, biograf Roberta Kape kaže da pitanja u vezi s njegovim fotografijama ne menjaju ništa na tome da su „to najbolje slike Dana D i da su prave”. „Fantastične su“, rekao je Keršo za DW. Ovaj novinar i autor kaže da to takođe ništa ne mijenja na činjenici da je Robert Kapa, jedan od najpoznatijih ratnih fotografa, „bio sjajan umjetnik i fotograf“, „rok zvijezda“ svog vremena.

Da je imao priliku da ga upozna, postavio bi mu dva pitanja: „Da li je vrijedilo rizikovati život sa 40 godina?“ I: „Kako je to kad je u tebe ludo zaljubljena Ingrid Bergman?“