Listajući stare dnevnike, naletim nedavno i na tu 1991. godinu, kada sam pohađala kurs računara. Nisu se tada učili Windows, Microsoft Office – učili smo programiranje. Ako me sjećanje dobro služi, bijaše to Basic. I da nisam na časove redovno išla zbog jednog Igora, ko zna da li bih iz tog vremena upamtila i te dvije komande FOR… TO… STEP…
Moj motiv više u to vrijeme bijaše, eto, jedan Igor. Dobro, nije da me nije zanimalo i programiranje, zapravo sam maštala o kompjuterskoj animaciji, ali je Igor definitivno odigrao važnu ulogu i učinio odlaske na časove zanimljivijim.
Djeca sa kojom radi Goran Šuković, profesor sa podgoričkog Prirodno-matematičkog fakulteta, na časove programiranja idu jer žele da prave igrice. Neko bi radije pravio viruse, a neko bi možda onda radio na zaštiti od tih istih virusa, ali za takvo što će sačekati, jer zasad rade osnove programiranja i prolaze takmičarske zadatke, ali oni ne mare i rado svoje subote provode na PMF-u.
“Nekad su ljubomorno čuvali vikende, nisu željeli da se uključe u sekcije, bilo šta… a sada vrlo rado subotom idu na programiranje”, pohvalila se i majka dva polaznika profesoru Šukoviću.
Da je neophodno raditi sa djecom, postalo je jasno 2008. godine, na državnom takmičenju iz informatike, kada su učenici sa najboljim rezultatima na školskim, na nacionalnom takmičenju osvajala – nula bodova.
Škole programiranja, u kojima se đaci pripremaju za takmičenja tokom školske godine, već pet godina organizujuju PMF, Ispitni centar i kompanija Domen, agent registracije crnogorske internet oznake (.ME).
Crna Gora je iste godine učestvovala prvi put i na Balkanskoj olimpijadi iz informatike (BOI). Tada su se takmičari vratili bez medalja.
Prva crnogorska medalja sa nekog međunarodnog takmičenja iz programiranja stigla je dvije godine kasnije, 2012. godine, kada je Luka Bulatović, tada maturant podgoričke Gimnazije “Slobodan Škerović”, na 20. Balkanskoj olimpijadi, osvojio bronzu.
“Već tri godine zaredom sa Balkanske olimpijade dolazimo sa medaljama”, ponosan je Šuković, koji sve ove godine radi sa djecom.
Do ove godine, polaznici škole programiranja na PMF-u bili su srednjoškolci. Grupa sa kojom sada radi su učenici 7, 8. i 9. razreda osnovnih škola iz Podgorice. Srednjoškolce umjesto njega vode bivši olimpijci i polaznici škole, sada studenti PMF-a, Luka Bulatović, Kosta Pavlović i Lazar Radinović.
Goranov zadatak je zahtjevan, jer osnovci u školi ne uče programiranje. Umjesto toga, sa razlikama od škole do škole, ponuđeni su im izborni predmeti: Računarska obrada i dizajn teksta, Izrada grafike i obrada slike i fotografije, i Izrada multimedijalnih slajd prezentacija.
Školu programiranja pohađa petnaestak osnovaca.
“Kad smo počeli, prijavilo se njih preko 60. Tada smo nastavu organizovali u dva termina. Vrlo brzo se broj polaznika počeo smanjivati, i na kraju su ostali samo oni najzainteresovaniji. Sada se okupljamo subotom, u 10 sati”, kaže Šuković.
Djeca su se za obuku prijavljivala sama, nakon što im je u školama predstavljen program škole programiranja.
Kad sam posjetila ovu djecu na na PMF-u, na času je bila samo jedna djevojčica, Teodora. Časove zapravo pohađaju njih dvije, ali ova druga je tog dana izostala sa nastave.
Teodora je polumaturantkinja OŠ “Pave Rovinski”, odlično joj ide matematika, a programiranje joj je, kaže, još i zanimljivije.
Programiranje je privuklo nakon što je lani u njenoj školi održana Prva Lego Liga (First Lego Ligue, FLL), program robotike za djecu uzrasta od devet do 16 godina. Motiv više je činjenica da je baš tim OŠ “Pavle Rovinski”, “Montebot”, bio pobjednik takmičenja.
Goran želi da polaznike škole pripremi za Juniorsku balkanijadu.
“Nije najvažnije kakve će rezultate postići na takmičenju, važnije je da djeca osjete atmosferu, da se povežu sa drugim takmičarima.”
Profesor Šuković pomalo žali što prije toga, na državnom takmičenju, vjerovatno neće vidjeti Kostu, najmlađeg polaznika škole. Kosta je učenik 7. razreda OŠ “Štampar Makarije”. Lani je bio drugi iz matematike i vjerovatno će se i ove godine takmičiti iz tog predmeta.
“Postoji teorija da ako želite olimpijca, da onda taj takmičar ide na samo jedno takmičenje. Međutim, i ta pravila se razlikuju od države do države, pa je, recimo, u Bugarskoj tako, dok u Hrvatskoj djeca mogu da učestvuju na takmičenjima iz više od jednog predmeta”, objašnjava Šuković.
I najmlađi polaznik škole žali zbog pravila Ispitnog centra: “Volio bih da mogu da idem na oba takmičenja.”
Kosta je prilično skroman. Kad sam ih posjetila, sjedio je sam, u klupi u predzadnjem redu. Kad je počeo čas, i kad ih profesor pitao ko je uradio domaći, on je, pomalo i magupski, rekao da jeste.
“Ali ne bih ja to radio, nego su moji drugovi svi negdje otišli, pa nisam znao šta drugo da radim”, kaže.
Nije posebno svjestan svog talenta.
“Matematika mi, eto, jednostavno ide”, odgovorio mi je sležući ramenima, kad sam pokušala sa njim popričati o prošlogodišnjem takmičenju i uspjehu.
Polaznici škole programiranja su sjajna djeca. Svi oni, uz programiranje, imaju i druge obaveze. Uglavnom se bave sportom, neko fudbalom, neko košarkom. Ali sve stižu…
Svi će oni, kaže Goran, vjerovatno biti polaznici i Ljetnje škole programiranja, u koju su do sad đaci išli po preporuci nastavnika. Ovi su se đaci sami preporučili. Jer, oni već znaju šta je njihova budućnost: većina polaznika škole programiranja upisuje PMF ili elektrotehniku, ili završavaju studije u inostranstvu…
Izvor: digitalizuj.me
Bonus video:
