Klan Nebojše Stojkovića Stojketa čuvao je Damira Mandića, za Armina Mušu Osmanagića bio je zadužen Ratko Buturović, zvani Bata Kankan, dok se Beranac Vuk Vulević nalazio pod zaštitom Luke Bojovića, objavio je beogradski nedjeljnik “Ekspres.
Taj nedjeljnik do detalja opisuje veze srpskih kriminalaca sa jedinim osuđenim za ubistvo urednika Dana Duška Jovanovića, ali i onih koji su dovođeni u vezu sa ovim zločinom, piše "Dan".
Jovanović je ubijen prije 15 godina, a do danas je za taj zločin osuđen samo Mandić.
“Dvadesetak minuta prije ponoći 27. maja 2004, Jovanović je izašao iz redakcije u Ulici 13. jul i krenuo ka svom automobilu. U trenutku kada je sjeo u svoje vozilo, prišao mu je golf tamne boje sa zatamnjenim staklima, iz koga je u Jovanovića ispaljeno 16 hitaca iz automatskog oružja podsjeća Ekspres.
Za ovaj zločin jedino je osuđen karatista Damir Mandić, i to kao saizvršilac u ubistvu. Glavni dokazi bili su njegovi otisci na pušci iz koje je Jovanović ubijen, kao i otisci koji je ostavio na limenci red bula, ostavljenoj u blizini automobila iz kog je pucano na urednika Dana, a koji je policija pronašla poslije izvršenja zločina.
Mandić je u sudskom postupku koji je uslijedio najprije 2006. godine oslobođen optužbi, zatim je osuđen na 30 godina zatvora, da bi kasnije ta kazna bila smanjena na 18 godina. Ustavni sud je 2014. godine ukinuo tu presudu, uz obrazloženje da su Mandiću povrijeđena prava na pravično suđenje, pa je naloženo novo suđenje, koje je okončano presudom od 19 godina zatvora.
Mandićevi saučesnici i nalogodavci ubistva Jovanovića nikada nisu ni identifikovani, a kamoli uhapšeni.
U obrazloženju presude Mandiću, sudsko vijeće je navelo da je ubistvo Duška Jovanovića izvršeno s umišljajem.
“Mandić je sa još nekoliko N.N. osoba 6. februara 2004. godine preko svog mobilnog telefona kontaktirao sa Veselinom Vučeljićem, od kog su kupili “golf 3” bez registarskih oznaka, iz kojeg je kasnije pucano na Jovanovića. Oni su to vozilo odvezli u servis Uroša Marčetića, gdje su stakla zatamnjena, a potom su postavil i tablice ukradene 24. marta sa opel vektre u v lasništvu Momčila Mirkovića. U taj su automobil 27. maja stavili dvije automatske puške marke crvena zastava i parkirali se u blizini vozila Duška Jovanovića, čekajući njegov dolazak. Kada je Jovanovićušao u vozilo, prišli su mu svojim automobilom, iz kojeg je Mandić zajedno sa nepoznatim osobama u pravcu Jovanovića ispalio više projektila i nanio mu teške povrede”, piše u presudi.
Mandić je za ubistvo Duška Jovanovića osumnjičen i uhapšen poslije nepunih šest dana, 2. juna 2004. godine, i to na beogradskom aerodromu. Mandić je iz Crne Gore pokušao da pobjegne u Beograd, gdje mu je logističku podršku poslije zločina trebalo da pruži rakovički klan Nebojše Stojkovića Stojketa, piše u tekstu koji je objavio “Ekspres.
Taj klan je, kako se dalje navodi u tekstu, bio razbijen godinu dana ranije u akciji Sablja, u kojoj je Stojković uhapšen.
Međutim, iako se vođa rakovičkog klana nalazio u Centralom zatvoru, njegova ekipa i dalje je imala moć na beogradskim ulicama, a njihov zadatak bio je da prihvate i zaštite Mandića od eventualnog hapšenja koje mu je prijetilo. Srbija i Crna Gora su u to vrijeme bile u zajedničkoj državi, a policije obje zemlje su sarađivale, iako su i jedni i drugi sumnjali da je crnogorska tajna policija očigledno debelo umiješala prste u ovaj zločin. Rezultat te saradnje bila je i akcija hapšenja Mandića na aerodromu, a zatim i njegovo izručenje Crnoj Gori.
Ključna veza između Stojkovića i Mandića bio je Baranin Ljubo Bigović, čija je sestra udata za Stojkovića. Bigović je kasnije optužen za učešće u drugom velikom zločinu koji je potresao Crnu Goru tri mjeseca nakon ubistva Duška Jovanovića ubistvu policijskog inspektora Slavoljuba Šćekića. Ekipa Nebojše Stojkovića Stojketa u Beogradu i tada je dobila isti zadatak koji je imala i poslije ubistva Duška Jovanovića skrivanje učesnika u zločinu Milana Čile Šćekića.
Veza Mandića i Bigovića potvrđena je i u zatvoru u Spužu, gdje obojica služe zatvorske kazne, Mandić zbog ubistva Duška Jovanovića, a Bigović zbog ubistva inspektora Šćekića. Naime, Mandić se 2014. godine vjenčao sa Barankom J.K. (25), a kumovao mu je upravo Ljubo Bigović objavio je “Ekspres.
Kako se dalje navodi u tekstu, za istragu o ubistvu Jovanovića i sada, 15 godina kasnije, osim Mandića, bila su važna još dva-tri imena ostalih osumnjičenih zaučešće u zločinu, ali protiv njih nikada ni je pokrenut sudski postupak: Beranca Vuk Vulević, Armin Muša Osmanagić iz Bara i Milan Čila Šćekić.
“Osmanagiću je podršku u Srbiji pružio Ratko Buturović, zvani Bata Kankan, novosadski biznismen i predsjednik FK Vojvodina, kojeg je Duško Jovanović u nekoliko novinarskih tekstova povezivao sa švercom kokaina iz Latinske Amerike. Osmanagić, koji je bio oženjen drugom sestrom Ljuba Bigovića, ubijen je 16. septembra 2014. u Baru”, navodi se u tekstu “Ekspresa.
Kako tvrdi beogradski nedjeljnik, Vuk Vulević je tada imao najmoćniju logističku podršku podršku Luke Bojovića, koji se u to vrijeme već popeo na tron zemunskog klana, a imao je i svoju staru ekipu, koja je u to vrijeme, osim uličnog beogradskog tržišta narkotika, u kome je već bila ustoličena, uspostavila i direktne kontakte sa kolumbijskim kartelima, koji su im omogućavali međunarodni šverc kokaina.
“Bojovićeva podrška je međutim podrazumijevala mnogo više od klasične zaštite, pogotovo kada je u pitanju Vuk Vulević, već tada registrovan u policiji kao ozbiljan pripadnik beranske kriminalne organizacije. Naime, Luka Bojović je u to vrijeme boravio u Crnoj Gori, gdje je pod zaštitom držao tada najtraženiju kriminalnu trojku – odbjegle pripadnike zemunskog klana Sretka Kalinića i braću Miloša i Aleksandra Simovića.
A onda su upravo Simić i Vuk Vulević, koji se tada već dovodio u vezu sa ubistvom Duška Jovanovića, dobili specijalni zadatak. I to u Beogradu. Uslijedila je jedna od najozbiljnijih akcija srpske policije, a koja je počela saradnjom sa pojedinim kolegama iz Crne Gore, naravno u potpunoj tajnosti od tamošnje Službe bezbjednosti. Službene bilješke putovale su tajno, avionom Montenegroerlajnsa, i predavane su direktno na ruke jednom inspektoru. U Beograd je najpre došao Cvetko Simić, a zatim je stigao i Vuk Vulević. Simić je, kao Bojovićev kum, bio pod tajnim nadzorom policije. Onda su otkriveni njegovi kontakti sa muškarcem za koga je utvrđeno da je Vuk Vulević. U tom trenutku veliki ulov za policiju, ali se na hapšenje čekalo kako bi se otkrilo šta Vulević plaira u Beogradu. Za to vrijeme već je bilo utvrđeno i da Cvetko Simić održava telefonski kontakt sa Lukom Bojovićem, i to razgovorima preko javne govornice u centru Beograda. Imali su tačno dogovoreno vrijeme i šifre za razgovore. Policija je govornicu stavila pod mjere prisluškivanja. A on da je Simić Bojoviću, koji se nalazio u Crnoj Gori, izgovorio rečenicu: “Nabavljene su perike, sve je spremno”.
Poslije te rečenice, naređeno je hitno hapšenje Vulevića. Naime, policija je odmah posumnjala da je Vulević u Beogradu po zadatku, i to, kako se vjerovalo, zadatku za ubistvo. Najbitnije je bilo da se spremana likvidacija spriječi.
Vulević je uhapšen 21. maja 2005. u piceriji u Krunskoj ulici, i to u društvu Ljuba Bigovića i Milana Čile Šćekića, koji su tri mjeseca kasnije u Podgorici ubili inspektora crnogorske policije Slavoljuba Šćekića. Crnogorska policija je i Milana Čilu Šćekića povezivala sa ubistvom Duška Jovanovića. Naime, sumnjalo se da je Milan Šćekić, pored Vuka Vulevića i Damira Mandića, treći čovjek iz golfa 3 iz koga je pucano na direktora Dana. Prema to j pretpostavci, Armin Osmanagić je kao četvrti učesnik atentata bio logistička podrška ubicama, nekoliko stotina metara dalje. Međutim, te pretpostavke nikada nisu dokazane, niti je protiv njih pokrenut sudski postupak.
Da li je i koga planirao da ubije Vuk Vulević nikada nije otkriveno. On je izručen Crnoj Gori, gdje je u pritvoru bio do decembra 2009. godine. Jedna za drugom padale su optužbe protiv njega: za ubistvo Jovanovića, za krijumčarenje 200 kilograma kokaina, šverc kafe, utaju poreza piše u tekstu beogradskog nedjeljnika.
Skrivali i ubice slavoljuba Šćekića
Cvetko Simić ostao je u Beogradu. Po nalogu Luke Bojovića, tri mjeseca poslije hapšenja Vuka Vulevića u Beogradu, Simić je po starom receptu iz Crne Gore u Srbiju tajno prebacio i dvojicu učesnika ubistva inspektora Šćekića. Kasnije je odbjegle “zemunce” Sretka Kalinića i Miloša Simovića prebacio u Hrvatsku. Međutim, pomoć odbjeglima koštala ga je života.
Kalinić, koji je važio za najsvirepijeg ubicu “zemunaca”, zaljubio se u njegovu suprugu Anu Simić. Iz ljubomore je ubio Simića, raskomadao ga i djelove njegovog tijela bacio u zagrebačko jezero Jarun. Zbog svirepog zločina nad Simićem, izbila je svađa između Kalinića i Simovića, koja je u junu 2010. dovela do hapšenja i jednog i drugog.
Onda je Luka Bojović iz Srbije pobjegao u Španiju, a Vuk Vulević je uhapšen u Franfurtu po potjernici Crne Gore, koja je u saradnji sa kolegama iz Švajcarske protiv njega pokrenula postupak za pokušaj ubistva Fariza Kadrića u Cirihu 1999. godine. Oslobođen je optužbi, a zatim je tužio državu tražeći 116.500 eura kao nadoknadu za dvije i po godine neosnovanog pritvora. Po presudi, isplaćeno mu je 8.870 eura, navodi “Ekspres”.
Puška sa urezanim natpisom "Piljak"
Automatska puška sa urezanim natpisom “Piljak” glavni dokaz na osnovu kog je Damir Mandić osuđen za saučesništvo u ubistvu Duška Jovanovića pripadala je crnom fondu oružja za specijalne potrebe crnogorske Službe državne bezbjednosti, a devedesetih godina data je Mandićevom ujaku Samiru Usenagiću, čuvenom karatisti, likvidiranom 2001. godine.
Usenagić je bio pripadnik MUP Crne Gore, koji je tajnim akcijama bio vezan i za DB. Interesantno je da 2000. godine sumnjičen i za napad na Jovanovića, kada su direktora “Dana” pretukla trojica napadača.
Podgorički mediji tvrdili su da su napad izvele “crne trojke”, specijalne antiterorističke jedinice, ali istraga nije došla ni do jednog izvršioca, podsjetio je “Ekspres”.
Bonus video:
