Za Pljevljaka Danka Despotovića, učesnika brojnih maratona, trčanje predstavlja zadovoljstvo i način da ispita sopstvene mogućnosti.
Ovaj četrdesetsedmogodišnji profesor Fizičke kulture u pljevaljskoj Gimnaziji “Tanasije Pejatović” do sada je istrčao 14 polumaratona, četiri maratona i četiri ultramaratona. Posljednji put to je uradio u avgustu kada je učestvovao u brdskoj trci na Prokletijama, gdje je stazu dugu 30 kilometara pretrčao za sedam sati i 40 minuta. Bio je to, ističe on, izuzetan ispit izdržljivosti, jer trke u brdovitim predjelima zahtijevnije su i teže nego trčanje u gradskim sredinama.
”Odlučio sam da ove godine trčim brdsko-planinske trke, jer je većina uličnih maratona u regionu otkazana zbog pandemije, što je i razumljivo jer one obično okupljaju veliki broj učesnika. Kod brdsko-planinskih trka znatno je manji broj učesnika i veliki razmak, odstojanje između trkača, što im uz poštovanje mjera dozvoljava da se održe, Brdsko - planinske trke su znatno teže od gradskih, uličnih, većinom se trči po makadamu, planinskim stazama i puteljcima, po neravnom terenu, kamenu, šljunku, travi, blatu, sa velikim usponima gdje su opterećenja za mišiće nogu jaka i prilikom brzog silaska sa planinskih vrhova”, objašnjava Danko, koji je nakon preležane korone u decembru prošle godine i pauze od tri mjeseca ljetos istričao tri brdske trke.
Za sebe kaže da je rekreativac kojeg trčanje ispunjava.
”Ja volim da trčim i to me ispunjava. Posebno brdske trke, zbog prirodnih ljepota a usput upoznajem i nove ljude sa kojima razmjenjujem iskustva. Za neke ozbiljnije rezultate moralo bi se više trenirati i biti mlađi”, kazao je ovaj četrdesetsedmogodišnjak..
Trka na Prokletijama, ističe on, bila je najzahtijevnija od svih na kojima je do sada učestvovao, zbog uspona na vrhove visoke i preko 2.200 metara. Uz Danka trčao je i još jedan Pljevljak Željko Terzić koji živi u Podgorici.
”U toku trke od trideset kilometara dva puta smo se peli preko dvije hiljada metara nadmorske visine. Koliko je sve to bilo teško govori i to da je od oko 200 učesnika tek njih 80 završilo trku, a da je od oko 80 učesnika koji su trčali 50 kilometara završilo samo njih 26. Bio je tu jedan iskusan trkač, maratonac, koji trči oko 15 godina, prošao je desetine takvih staza širom svijeta i po prvi put u životu je morao da odustane. Kazao mi je da nije vjerovao da će doći taj trenutak kada neće završiti neku trku, ali desilo mu se to na Prokletijama, gdje je drugu dionicu trčao čitavih 5 sati i nije uspio da na vrijeme dođe na kontrolnu tačku”, rekao je Despotović.
Među onima koji su uspjeli da savladaju cijelu stazu bilo je i osoba od 50, 55 i preko 60 godina.
”Jedan trkač je imao 62 godine i postigao je bolji rezultat nego polovina onih koji su stigli na cilj, ali on se bavi trčanjem od svoje sedme godine. Ja trčim rekreativno, iz zadovoljstva, jer želim da ispitam i prevaziđem sopstvene mogućnosti. To je neka vrsta hobija a sve troškove odlaska. Volio bih kada bih se i sa 60 i više godina uspješno bavio trčanjem”, kazao je Despotović.
Maratonom je počeo da se bavi prije pet godina, želeći da ispita i prevaziđe sospstvene mogućnosti.
Despotović je u junu istrčao brdsku trku na planini Tari u Srbiji dugu 25 kilometara za oko 5 sati i 20 minuta. Potom je u julu na Jadovniku kraj Prijepolja pretrčao stazu dugu 45 kilometara za oko 6 sati i 10 minuta, da bi u avgustu trčao na Prokletijama.
Trka na Prokletijama odvijala se na prostoru Nacionalnog parka i bodovana je, za razliku od Tare i Jadovnika, od Svjetske organizacije brdskog trčanja.
Učesnici ove trke morali su da poštuju stroga pravila, što potvrđuje i primjer jednog takmičara iz Francuske, koji je diskvalifikovan, iako je kroz cilj prošao drugi.
”Obavezno je da svaki trkač ima vodonepropusnu najlonsku jaknu, takozvani šuškavac, termalnu foliju, pištaljku, aktivni veš i napitak za okrepljenje.Patike koje se koriste za trčanje u brdima i planinama su posebne, sa kramponima za bolje prijanjanje na podlogu, nešto su skuplje od običnih”, istakao je Despotović.
Staza kojom su trčali bila je označena, a na određenim mjestima postavljeni napici za osveženje, visoko energetska hrana, kao i osobe koje prate zdravlje trkača.
”Napori tokom trčanja su veliki kao i gubitak tečnosti i soli pa je nepohodno da se često pije voda, sokovi ili izotonični napici. Da bi se povratila snaga potrebno je da se pojede neka visokoenergetska hrana kao što su na primjer čokoladice, kikiriki, banane i slično. Tjelesna izdržljivost na veoma dugim i teškim trkama obično dolazi u zrelijem dobu od kraja dvadesetih godina i razvija se tokom tridesetih i četrdesetih godina života”, rekao je Despotović.
Želja mu je da njegov primjer slijedi što više mladih ljudi, jer je trčanje, ističe on zdrav i aktivan način života, koji doprinosi zdravlju.
”Nekoliko mojih bivših učenika je krenulo mojim stopama i bavi se rekreativnim trčanjem na kraćim stazama, a od mene su tražili odgovarajući program treninga. Ja trčim iz zadovoljstva i želja mi je da se neprestano usavršavam, prevazilazim svoje mogućnosti, stalo mi je da održim dobru formu i da se povremeno udaljim od sjedećeg gradskog života zatvorenog u skučene prostore soba i vozila”, rekao je Despotović.
Želja mu je da učestvuje na najprestižnijem maratonu, na Mon Blanu koji se trči od 170 kilometara.
”Nemoguće je učešće za rekreativce ako se ne sakupe dovoljno bodova na registrovanim trkama koje boduje Svjetska trkačka organizacija. Potrebno je najmanje 10 bodova iz dvije trke da bi se ostvario jedan od uslova za učešće na ultramaratonu na Mon Blanu, a to znači da se uspješno završe dvije trke od po najmanje 100 kilometara dužine”, kazao je Despotović.
Bonus video:
