Bivši dugogodišnji načelnik Generalštaba Vojske Crne Gore i vojnik koji je u crnogorskim oružanim snagama do sada “dogurao” do najvišeg čina – admiral Dragan Samardžić za sobom ima nerazjašnjenu prošlost iz ratnih dejstava bivše Jugoslovenske ratne mornarice (JRM) za vrijeme rata u Hrvatskoj.
Javnosti najmanje poznata je Samardžićeva uloga iz vremena rata u bivšoj Jugoslaviji 1991-1992. godine.
Od početka svoje karijere u JRM Samardžić po specijalnosti artiljerijsko-raketni oficir je službovao u 18. Flotili raketnih brodova JRM, sa bazom u ratnoj luci Lora u Splitu. Tadašnji poručnik fregate Dragan Samardžič 22. januara 1991. preuzima svoju prvu komandnu dužnost i postaje komandant raketne topovnjače RTOP-406 “Ante Banina”. Uskoro počinju i prvi sukobi, prvo politički, a onda i oružani, suprostavljenih strana u bivšoj SFRJ i prerastaju u građanski rat u kome je JNA otvoreno stala na stranu rukovodstava Srbije i Crne Gore koje su, kako je tada zvanično saopštavano, nastojale da “sačuvaju Jugoslaviju” i spriječile secesiju ostalih republika.
Najdramatičnije je nakon kratkotrajnog rata u Sloveniji bilo na jesen, i u zimu 1991. godine u Hrvatskoj, gdje je JRM tada vodila povremena borbena dejstva protiv snaga nove, Hrvatske Ratne Mornarice u nastajanju, i sprovodila pomorsku blokadu hrvatske obale. Treća i najduža pomorska blokada zvanično je počela 8. novembra i trajala je do 3. decembra 1991. Blokade je JRM sprovodila preko posebno formiranih operativnih sastava svojih ratnih brodova nazvanih taktičkim grupama kojih je imala ukupno pet.
Najjača i najvažnija od njih bila je Taktička grupa (TG) “Kaštela” koja je sprovodila pomorsku blokadu Splita. TG “Kaštela” bila je pod komandom kapetana fregate Zorana Gilića, a činili su je veliki patrolni brod (u javnosti nazivan razaračem) VPBR-31 “Split”, torpedni čamac TČ-224, patrolni čamac PČ-176, te raketne topovnjače RTOP-405 i RTOP-406. Komandant ove posljednje, bio je tada 28-godišnji poručnik fregate Dragan Samardžić.
TG “Kaštela” djelovala je u Splitskom kanalu i Splitskim vratima. Sa brodova su pripadnici JRM mogli da vide kako na ostrvima Braču i Šolti, te na brdu Marjan iznad Splita, HRM tada već postavlja i uređuje vatrene položaje za svoje topove obalske artiljerije i vrši izviđanja pozicija i aktivnosti brodova JRM.
Komanda HRM tada je odlučila da uprkos tome što je uskoro trebalo da stupi na snagu ko zna koje po redu, pod okriljem posmatračke misije EU, dogovoreno primirje, intenzivira borbena dejstva i pokuša da brodove JRM istjera iz splitskog akvatorijuma i tako razbije pomorsku blokadu tog područja koja je hrvatskoj ekonomiji nanosila ogromnu štetu. Tako su hrvatske snage u noći 14. novembra uspjele da improvizovanim malim torpedom, koji se kretao po površini mora, u uvali Bobovišća na ostrvu Brač, pogode i teško oštete patrolni čamac PČ-176 “Mukos” kojom prilikom su na njemu smrtno stradala trojica mornara.
Nakon ovog napada Komanda Vojnopomorske oblasti JNA stavila je sve svoje brodove u najviši stepen borbene gotovosti. U ranim jutarnim satima komandant TG “Kaštela”, koji se nalazio ukrcan na VPBR-31, izdaje naređenje brodovima u sastavu TG da započnu borbena dejstva, pa ubrzo VPBR-31 otvara vatru iz svojih topova kalibra 76 mm po ostrvima Šolta i Brač prilikom čega je oštećeno nekoliko kuća i crkva.
Najteže, međutim, tek dolazi jer u 6.30 sati komandat VPBR-31 kapetan frigate Dragan Jovin radio vezom naređuje svim brodovima TG “Kaštela”, ali i snagama JNA na kopnu koje su se u tim trenucima nalazile u ratnoj luci Lora, Divuljama i Dračevcu, da “djeluju po već određenim metama u gradu Splitu”. Narednih skoro sat vremena nastao je pravi pakao za Splićane jer je sa brodova JRM koji su plovili u Splitskom kanalu na samo nekoliko milja od grada, krenula kanonada iz svih raspoloživih kalibara po metama u tom gradu.
Za čudo, komandanti kopenih jedinica nisu poslušali Jovinovu naredbu, pa iz Lore, Divulja i Dračevca tada nije pucano po gradu. Prema navodima hrvatskih medija, tada su granatama kalibra 30, 57 i 76 mm sa brodova TG “Kaštela”, među kojima je bila i RTOP-406 pod komandom budućeg načelnika Generalštaba crnogorske vojske Dragana Samardžića, pogođeni striktno civilni ciljevi: svjetionik “Pomorac” na Katalinića brijegu, zgrada Opštine Split, Tehnička škola, Arheološki muzej, trajekti “Vladimir Nazor” i “Bartol Kašić” u trajektnoj luci, kompleks Gripe, Higijenski zavod i mnoge druge znamenitosti grada.
Pogođeno je i staro istorijsko jezgro Splita - srednjovjekovne kamene kuće u blizini Zlatnih vrata u Dioklecijanovoj palati, a najviše je stradala zaštićena spomenička baština, pučko predgrađe Veli Varoš, dok je nekoliko projektila palo i na istočno gradsko predgrađe Lučac. Tri projektila pogodila su crkvu Blažene Djevice Marije na raskrsnici Spinutske i Bakotićeve ulice kojoj su projektili prodrli kroz krov i južni zid, te probušili knjigu evanđelja. Pored toga, manja oštećenja pretrpjele su i crkve Svete Trojice u blizini splitskog aerodroma, odnosno Svetog Bartula u naselju Kaštel Štafiliću. Osim spomeničke baštine, napad sa brodova TG “Kaštela” tog su dana pretrpjele i brojne civilne ustanove.
Prema izvještajima hrvatskih medija, štetu od granatiranja pretrpio je pogon “Dalmacijavina” u trajektnoj luci, Institut za oceanografiju i ribarstvo, zgrada Doma zdravlja u ulici Antuna Gustava Matoša, hotel “Jadran – Koteks” na Zvončacu, kao i oko trideset stanova u više stambenih zgrada u ulicama Splita i desetak parkiranih automobila, dok se u krov zgrade Lučke kapetanije zabila granata koja na sreću nije eksplodirala.
Pored velike materijalne štete, napad sa brodova TG “Kaštela” na Split u rano jutro 15. novembra 1991. na žalost, prouzrokovao je i ljudske žrtve. Od pogotka granate u trajekt “Vladimir Nazor”, koji je tada bio vezan u trajektnoj luci, smrtno su stradali upravitelj stroja Dinko Maras i vođa stroja Jure Kalpić. Pored njih, u granatiranju je povrijeđen i kormilar sa “Vladimira Nazora” Ante Vidović, kao i šest civila - građana Splita, te jedini u ovom napadu ranjeni pripadnik Hrvatske Vojske - gardista Drago Češkić.
Na dan napada Kliničko-bolnički centar Split u koji su dovoženi povrijeđeni, nakratko je morao da rad s ranjenicima i bolesnicima, zbog zaštite i sigurnosti, prenese u podrumske prostorije bolnice. Hrvatski forenzičari kasnijom analizom su utvrdili da je trajekt “Vladimir Nazor” pogođen granatama kalibra 57 mm koje isključivo koriste raketne topovnjače JRM u svojim brzometnim topovima “bofors” kojima su ti brodovi naoružani.
Hrvatski istražitelji su zvanično saopštili da je trajekt pogođen, a članovi njegove posade - civili usmrćeni i ranjeni granatama ispaljenim sa RTOP-405, a ne njene bliznakinje RTOP-406 sa komandantom Draganom Samardžićem koja je tada takođe dejstvovala po cijevima u Splitu. Nakon što su obalne baterije HRM-a sa Brača, Šolte i Kašjuna pojačale svoju paljbu, te su njihove granate tzv. “urakljile” brodove JRM, a hrvatska vojska oborila dva borbena aviona tipa “jastreb” koje je komanda JNA poslala da pomognu TG “Kaštela”, ovaj sukob je okončan. Brodovi JRM su se povukli prema Visu i Makarskoj.
HRM i danas u spomen na ove događaje, svečano obilježava 15. novembar kao Dan odbrane Splita u Domovinskom ratu.
Teško, mučno i puno propagande
”Vijesti” su razgovarale s nekoliko aktera ovih događaja koji su insistirali na anonimnosti, ali koji su manje-više identično potvrdili razvoj događaja tog dana, ograđujući se da je to bilo vrlo teško, mučno i napeto vrijeme u kojem se raspadala jedna velika država, a akteri sukoba s obje strane bili izloženi neizvjesnosti i velikoj propagandi, te bez danas dostupnih mogućnosti brzog i višestranog informisanja putem interneta ili društvenih mreža. Neki od ljudi koji su bili na nekim od brodova u sastavu TG “Kaštela” i obližnje TG “Vis”, koja je njoj došla u pomoć, potvrdili su da je i RTOP-406 Dragana Samardžića tada po dobijenom naređenju otvorila vatru.
Tvrde, međutim, da civilni ciljevi u Splitu nisu namjerno gađani već da je to bio splet nesrećnih okolnosti - lošeg obučenih poslužilaca pojedinih oruđa, te promašaja odnosno prebačaja prvobitno zadanih ciljeva. Naši sagovornici naglašavaju da su porodice nekih od članova posada brodova iz sastava TG “Kaštela”, kao i samog viceadmirala Mileta Kandića, komandanta Vojnopomorske oblasti JNA, tada još bili u Splitu zbog čega po njima, ne stoji priča da je namjerno naređeno da se gađaju civilni ciljevi.
S druge strane, hrvatska strana je snimila više presretnutih radio komunikacija brodova iz sastava TG “Kaštela” i TG “Vis”, te ih je kasnije objavila u medijima. Iz tih snimaka se jasno naslućuje da neki civilni ciljevi poput svetionika “Pomorac” i područja Katalinič brijega jesu namjerno gađani po naredbi. Isto tako iz komunikacije se vidi da su brodovi međusobno nastojali da vrše korekturu vatre i ispravljaju prebačaje i podbačaje, te da su, pritom, bili svjesni da pogađaju civilna područja: “Komar (radio pozivni znak za jedan od raketnih čamaca koji su učestvovali u akciji), pazite malo na elevaciju, ide vam sve preko, tamo u Varoš. Ko to puca?”- čuje se pored ostaloga u toj komunikaciji.
Ostaje činjenica da je grad Split tog dana pretrpio značajnu materijalnu štetu, da su pogođeni brojni civilni, a ne vojni objekti, te da je dvoje civila izgubilo život, ranjeno je njih još pet, a povrijeđen je samo jedan hrvatski vojnik.
Optužnica za ratni zločin
Hrvatsko tužilaštvo protiv 31 pripadnika JRM na čelu s viceadmiralom Milom Kandićem 1992. podiglo je optužnicu kojom ih je teretilo za ratni zločin nad civilima na području Srednje Dalmacije, sproveden od kraja ljeta 1991. do januara 1992. godine.
“Izravno zapovjedajući, prenoseći ili izvršavajući zapovjedi odgovorni su za smrt petoro civila i 22 ranjenih, te golemu materijalnu štetu na civilnim, stambenim i gospodarskim objektima od 32 miliona maraka” - pisalo je u toj optužnici na kojoj se većina optuženih našla i zbog napada brodova TG “Kaštela” na Split 15. novembra 1991. i granatiranja civilnih ciljeva u tom gradu i na obližnjim ostrvima.
Među optuženima, od kojih je većina bila nedostupna hrvatskom pravosuđu jer su nakon rata u SFRJ karijeru i živote oni nastavili u Srbiji i Crnoj Gori, bilo je i nekoliko komandanata ratnih brodova koji su učestvovali u napadu na Split i obližnja ostrva 14. i 15. novembra 1991: komandant VPBR-31 kapetan fregate Dragan Jovin, komandadt VPBR-34 kapetan fregate Ilija Brčić, komandnant TG “Kaštela” kapetan fregate Zoran Gilić, kao i komandant RTOP-404, poručnik bojnog broda Dragutin Horvat.
Iako su na spisku optuženih, od kojih je 31 proglašen krivim i osuđen na visoke zatvorske kazne, bila čak i nekolicina podoficira koji su službovali na kopnu i kojima nisu bile potčinjene nikakve borbeno jake jedinice, te čak i komandant jednog malog i nenaoružanog pomoćnog broda JRM – lučkog remorkera, te čak i oficir mašinsko-tehničke struke koji je bio upravitelj stroja na VPBR-31 te kao takav nije uopšte ni mogao biti akter vatrenog dejstva tog broda po Splitu, na spisku se nije našlo ime komandanta RTOP-406 tadašnjeg poručnika fregate Dragana Samardžića iako je njegov brod 15. novembra 1991. dejstvovao topovima kalibra 57 mm po ciljevima u Splitu.
Na pitanje da li se Državno odvjetništvo Republike Hrvatske (Vrhovno državno tužilaštvo) bavilo istraživanjem uloge današnjeg admirala u penziji Dragana Samardžića kao oficira JRM u napadu TG “Kaštela” na Split, portparolka DORH-a Martina Mihordin “Vijestima” je kazala da “Državno odvjetništvo Republike Hrvatske ne postupa u prvom stupnju i nije u nadležnosti tog državnog odvjetništva provođenje istraga i podizanje optužnica”.
“Slijedom toga ni ne odgovaramo na pitanja “je li DORH ikada istraživao” nekoga”- istakla je Mihordin preporučivši novinaru “Vijesti” da “konkretizira svoj upit s podacima potrebnim za utvrđivanje o kojem je predmetu riječ (kada je podnesena kaznena prijava, kome je podnesena, koja policijska uprava je provodila svoj dio postupanja, protiv kojih osoba je podnesena kaznena prijava, tko je podnositelj kaznene prijave)”, te da se time onda obratimo “nadležnom državnom odvjetništvu.”
Mnogo konkretniji bili su u Županijskom državnom odvjetništvu Splita čija je portparolka Rene Laura kazala da je ona lično “provjerom kroz evidenciju Županijskog državnog odvjetništva u Splitu utvrdila da Dragan Samardžić ne prolazi kroz ovu evidenciju odnosno da protiv imenovanog nije podnesena kaznena prijava zbog kaznenog djela ratnog zločina protiv civilnog stanovništva iz članka 120 stavak 1 Osnovnog krivičnog zakona Republike Hrvatske”.
Laura je podsjetila da je Županijsko državno odvjetništvo u Splitu “podiglo optužnicu broj KT-5/92 od 7. srpnja 1992. protiv tridesetjednog (31) okrivljenika zbog kaznenog djela ratnog zločina protiv civilnog stanovništva iz članka 120 stavak 1 Osnovnog krivičnog zakona Republike Hrvatske”.
“Činjenični opis ovog kaznenog djela odnosi se na napade borbenih postrojbi okupatorske srpsko-crnogorske vojske tzv. 'Jugoslavenske narodne armije' na širem području općina Splita, Trogira, Kaštela, Solina, Brača i Ploča u vremenu od 14. rujna 1991. do 28. siječnja 1992”- pojasnila je Laura.
Protestovali zvanični Zagreb, Krivokapić...
Kada je tadašnji kontraadmiral Dragan Samardžić 2008. imenovan za načelnika Generalštaba VCG, tome se javno usprotivio član Savjeta za odbranu i bezbjednost – tadašnji predsjednik Skupštine Crne Gore Ranko Krivokapić (SDP) zbog, kako je saopšteno “nerazjašnjene Samardžićeve uloge u agresiji na Rrepubliku Hrvatsku”.
Nešto ranije, kada je Samardžič prvo imenovan za zamjenika načelnika GŠ VCG, zvanični Zagreb je protestovao kod Vlade u Podgorici iako se Samardžićevo ime ni tada, a ni danas, ne nalazi na javnosti dostupnim dokumentima o osumnjičenima za ratne zločine u Hrvatskoj. Indikativno je i da je administracija SAD kada je Samardžić, kao tadašnji pomoćnik ministra odbrane Crne Gore Bora Vučinića za materijalne resurse, trebalo 2007. da u sastavu delegacije VCG posjeti SAD, to nije odobrila upravo zbog nerazjašnjenih okolnosti iz njegove ratne prošlosti.
Samardžić je od sticanja crnogorske nezavisnosti, koja ga je zatekla u činu kapetana bojnog broda na mjestu komandanta tadašnje Mornarice Vojske Srbije i Crne Gore, obavljao niz visokih dužnosti u VCG i Ministarstvu odbrane. Iako zakon dozvoljava maksimalno pet godina, Samardžić je ukupno čak devet godina bio načelnik Generalštaba VCG, nakon čega je bio vojno-diplomatski predstavnik Crne Gore na rezidentnoj osnovi u Austriji, zadužen i za OEBS i Ujedinjenje Nacije. Na nerezidentnoj osnovi Samardžić je tada pokrivao i dužnost vojnog atašea Crne Gore u Mađarskoj, Slovačkoj i Češkoj.
U martu 2020. godine bivše DPS državno rukovodstvo ga je postavilo na dužnost zvaničnog vojnog predstavnika Crne Gore pri NATO-u i EU u Briselu, a sa koje ga je u januaru ove godine bivša ministarka odbrane dr Olivera Injac konačno poslala u penziju. Nakon penzionisanja Samardžić se aktivirao na društvenim mrežama i u javnosti žestoko kritikujući bivšu Vladu premjiera Zdravka Krivokapića, donedavnu ministarku odbrane Injac i političke neistomišljenike DPS-a, a javno se založio i za formiranje “nove, prave crnogorske stranke”.
“Vijesti” su pozvale admirala u penziji Dragana Samardžića i ponudile mu da odgovori na naša pitanja u vezi sa svojom ulogom u napadu brodova JRM na Split 15. novembra 1991. On je rezolutno odbio da to učini. “Ne želim da odgovaram na bilo koja vaša pitanja”, istakao je Samardžić iako je samo dan ranije na twiteru prozvao novinara “Vijesti” i saopštio da je spreman da objavi sve u vezi sa svim kontroverznim aspekatima njegove karijere i službe, posebno u zadnjih 15 godina.
U misiji “peglanja” odnosa
Samardžič je bio gotovo neprimjetan u javnosti nakon što je izbio skandal kada je njegov kolega iz borbenih dejstava oko Splita i srednjodalmatinskih ostrva u jesen 1991, bivši komandant VPBR-34 kapetan bojnog broda MVCG Iija Brčić, uhapšen u Italiji po Interpolovoj potjernici koju je Hrvatska izdala na osnovu pravosnažne presude za ratni zločin iz 1993. godine.
Brčić, koji je tokom ratnog pohoda na Hrvatsku, teretio se za granatiranje Splita, Brača i Šolte, uhapšen je novembra 2007. kao član zvanične crnogorske državne delegacije koja je trebalo da prisustvuje vojnim vježbama NATO snaga u Napulju. Hrvatska je zatražila ekstradiciju oficira Brčića, ali italijanske vlasti tome nisu udovoljile i on je nakon nekoliko mjeseci provedenih u zatvoru, pušten na slobodu i vratio se u Crnu Goru gdje je živio do smrti 2010.
Brčićevo hapšenje u Italiji po osnovu presude za ratni zločin iz Hrvatske tada je izazvalo pravi skandal u crnogorskom vojnom i političkom vrhu jer je hapšenje u Rimu visokog oficira njene vojske bilo nezapamćeno poniženje za državu Crnu Goru s mogućim vrlo neugodnim drugim političko-pravnim implikacijama.
Dobro obaviješteni sagovornik “Vijesti” kazao je da su dugogodišnje crnogorske vlasti, koje je predvodio DPS, bile svjesne da postoji šansa da Hrvatska proteklih godina procesuira ili po tajnim optužnicama negdje u inostranstvu uhapsi još po nekog oficira crnogorske vojske zbog onoga u što su ti ljudi bili uključeni tokom rata u bivšoj SFRJ.
To se onda, posebno nakon čuvenog zvaničnog “žaljenja” Mila Đukanovića izraženog u Dubrovniku za agresiju JNA i crnogorskih rezervista na taj grad 1991-1992, pokušavalo na razne političke načine “ispeglati” u odnosima sa zvaničnim Zagrebom.
“Pouzdano znam da je pokojni Vukašin Maraš svojevremeno išao u Zagreb sa izričitim nalogom da kod hrvatskih vlasti izdejstvuje da one odustanu od krivičnog procesuiranja i gonjenja admirala Milana Zeca i admirala Dragana Samardžića jer bi njihovo inkriminisanje za ratna dešavanja oko Dubrovnika, odnosno Splita 1991. godine bilo vrlo neugodno i sa teškim dugoročnim političkim i pravnim posljedicama po državu Crnu Goru. Izgleda da je Maraš u tome i uspio jer Hrvati nikad nisu procesuirali ovu dvojicu”, kazao je sagovornik “Vijesti” koji je nekada bio visokopozicioniran u JNA.
Vukašin Maraš (DPS) bio je dugogodišnji direktor Službe državne bezbjednosti Crne Gore i čovjek od najvišeg povjerenja Mila Đukanovića.
Na sebe registrovao poklon pištolj
Prilikom posjete Crnoj Gori aprila 2014. tadašnjeg načelnika Generalštaba Hrvatske Vojske generala Draga Lovrića Samardžić je, nakon sastanka sa hrvatskim kolegom u Tivtu, od Lovrića kao protokolarni poklon dobio primjerak novog hrvatskog poluautomatskog pištolja HS2000 (Hrvatski samokres), kalibra 9 mm.
Prema tvrdnjama izvora “Vijesti”, iako je riječ o protokolarnom poklonu koji je dobio kao tadašnji načelnik Generalštavba VCG i koji po zakonu pripada državi jer je vrijednosti veće od 50 eura, admiral Samardžić je HS2000 zadržao za sebe i uspio da ga registriuje na svoje ime kao oružje u privatnom vlasništvu. Samardžić nije želio da odgovori ni na pitanja “Vijesti” u vezi s ovim.
“Ne priznajem da je iko tada mrzio NATO više od mene”
Tadašnji kapetan fregate Mornarice Vojske Jugoslavije Dragan Samardžić u proljeće 1999. ratovao je protiv snaga NATO-a koje su napale i bombardovale Saveznu Republiku Jugoslaviju. Samardžić se tada, kako u svojoj knjizi “Ratni dnevnik Ratne mornarice” navodi penzionisani kontraadmiral Boško Antić koji je za vrijeme NATO bombardovanja po posebnom zadatku bio iz Beograda poslat u Komandu RMVJ u Kumboru, istakao u borbenim dejstvima protiv NATO vazduhoplova koji su prelijetali zonu odgovornosti RMVJ.
“Vest da je protivvazdušna odbrana RM uspešno dejstvovala i iznad Bara pogodila neprijateljski avion, brzo se raširila duž cele obale. Zadovoljstvo je bilo na svakom licu. Opis događaja slikovito je dao novinaru “Ratnog biltena RM” dao komandant taktičke grupe raketnih brodova, kapetan fregate Dragan Samardžić. “E, juče smo im pokazali! Bila je to prava borba. Njihov najžešći napad do sada. Letjeli su na Podgoricu, gađali brda oko Bara. Naleti su trajali punih sat vremena. Imali su i lovačku zaštitu. Dočekali smo ih spremno. Naši artiljerci su im zadali dosta problema. Nebo je bilo vruće, podgrijali smo im krila, da su neki i padobrane isprobavali!”- zapisao je 4. maja 1999. kontraadmiral Antić u svom “Ratnom dnevniku Ratne mornarice” (izdanje Media centar “Odbrana”, Beograd, 2019, strane 143-144).
Crnogorske civilne vlasti inače, upravo tada su prozivale RMVJ na koju nisu mogle uticati, da ova navodno namjerno pokušava da isprovocira reakciju NATO pilota i izazove ih na bombardovanje ciljeva u Crnoj Gori. Kao primjer takvog ponašanja crnogorska vlast tada je navela baš ovaj slučaj u kome su dvije raketne ropovnjače RMVJ pod Samardžićevom komandom, vezane uz operativnu obalu Luke Bar, otvorile vatru na NATO avione iako su oni letjeli na visinama koje su bile van dometa topova tih brodova.
Samardžič je samo nekoliko godina kasnije, kada su ga crnogorske vlasti nakon sticanja nezavisnosti, postavile na visoke vojne i političke dužnosti tranzitirao u žestokog pristalicu i promotera NATO-a.
U kampanji za ulazak Crne Gore u Alijansu admiral je obilazio crnogorske gradove i govorio na promocijama, pa je tako septembra 2015. u Tivtu prednosti članstva u NATO-u objašnjavao građanima. Na opasku novinara “Vijesti” da je neukusno da među promoterima NATO-a danas u Crnoj Gori budu i oni koji su 1999. ratovali protiv Alijanse, Samardžić je tada kazao da je tačno da je on kao oficir tadašnje RM Vojske Jugoslavije učestvovao u tom sukobu.
“Ja jesam ratovao 1999. protiv NATO-a i ja ne priznajem da je iko tada mrzio NATO više od mene. Ja sam vojnik i ja ne donosim odluku kada će i s kim zemlja stupiti u rat, ali onog trenutka kada stupimo u rat, mene ne interesuje ko je na drugoj strani i ja ću pružiti sve od sebe da branim zemlju i to sam radio 1999. Znate dobro gdje sam tada bio, ali ja ne razmišljam emocijama, već razumom. I mi u ovoj priči o integracijama treba da isključimo emocije i opredjeljujemo se razumom”, kazao je 23. septembra 2015. tadašnji načelnik Generalštaba VCG Dragan Samardžić.
Bonus video:
