"Imao sam sreću da budem zaobilažen i da ne budem nagrađivan. Nijesam navikao da me iko slavi, no sam se navikao da me zabranjuju i progone“, kazao je prozni i dramski pisac i dramaturg Žarko Komanin 2006. godine na simpozijumu kritike posvećenom njegovom djelu u sklopu manifestacije „Pjesnička riječ na izvoru Pive“ u Plužinama.
Nakon 17 godina od tada i 13 od njegove smrti o Komaninu i njegovom djelu govorilo se i u njegovom rodnom Nikšiću, „Gospodinu gradu“, kako ga je zvao. U okviru tribine „Svobodijada“ o piscu koji je neumorno „pričao“ o poraženom čovjeku 20. vijeka, čak i onda kada tu priču mnogi nijesu htjeli, ili umjeli, da čuju, govorili su profesorka Lidija Tomić, akademik Jovan Delić, Radoje Femić i urednica „Svobodijade“, književnica Milica Bakrač.
Iako je mogla da o Komaninu priča i iz ugla sestrične, Lidija Tomić je sa književnog stanovišta govorila o čovjeku koji je, kao pisac, „u jednom vremenu u Crnoj Gori bio i proganjan i zanemarivan“, a čija djela se čitaju „kao pamćenje mitskih slika i tradicije koju čine riječi u značenju neprekinutog ljudskog iskustva“.
Podsjetila je da je Komaninova drama „Pelinovo“ 1972. godine bila zabranjena u Crnogorskom narodnom pozorištu, ali da je u istom periodu izvođena u Beogradu, Zagrebu, Skoplju, Kragujevcu, Zrenjaninu, Subotici, Prištini, Mostaru.
„Centar njegovog pripovjedačkog opusa je čovjek u temi rata i ideološki rigidnim vremenima, u vremenima tragičnih porodičnih i društvenih dioba. Predmet njegovog djela nadilazi taj okvir, jer se on bavi stanjem bića u temi ljudskog pada i poraza, ali i u nadi u vaskrsenje i vječni život. Širok dijapazon ratne drame u njegovom djelu omogućava izbor mitskih tema, od teme bratoubitstva do izazova patrijarhalnog života u komunističkom dobu“, kazala je Tomić.
Kako je istakla, predmet njegovog djela je mnogo širi od teme rata i revolucije.
„On se tiče ljudskih razdora i sukoba i u prestupnoj godini golootočkih stradanja, i u podijeljenim vojskama, i u istorijskom kontekstu 'obnove i izgradnje', i u sjećanjima sina na stradanje oca“, riječi su Lidije Tomić.
Dok Komaninov pripovjedač, smatra ona, osjeća i vidi tragiku bića, on istovremeno razumije ljudske slabosti i situira ih u ontološkoj slici palih junaka i u izazovima totalitarnih režima.
„Govoreći o njima Komanin pripovijeda o ljudskom udesu, o tragičnim nesporazumima čovjeka sa sobom i svijetom, o pobjednicima i poraženima u raskolima ideoloških sukoba. U sunovratima ratnih i porodičnih situacija, u ishodu ljudske drame, Komanin ne odriče ljepotu postojanja...Sukob iluzija i ideala, sna i jave, patrijarhalnog i novog doba iznijansiran je realističkom i psihološkom motivacijom pripovijedanja“, istakla je Tomić.
Akademik Jovan Delić, urednik zbornika radova „Ako te zaboravim, moj oče“, smatra da je Komanin književno živ pisac.
“Ako jedan pisac nakon smrti ima naučne skupove, zbornike radova i ako je njegovo djelo predmet doktorske disertacije, onda se mora konstatovati da je Komanin dobio sasvim lijepo mjesto u srpskoj književnosti druge polovine 20. stoljeća”, kazao je Delić ističući da se Komanin u svojim djelima oslanja na čvrst sistem vrijednosti, sukoblja arhetipske, stare vrijednosti i tzv. nove vrijednosti, a njegovi junaci nose sa sobom strah i stid.
Radoje Femić zaslužan je što je djelo Žarka Komanina „ušlo“ i u doktorsku disertaciju. On je, prije dvije godine, na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu, odbranio disertaciju pod nazivom “Književno djelo Žarka Komanina: tekstovi, poetika, kontekst”. Smatra da je Komaninovo književno djelo, objavljivanjem knjiga i zbornika nakon njegove smrti, dobilo neku vrstu novog čitanja.
„Komanin je cjelinom svog književnog djela i intelektualnog angažovanja svjedočio vlastitu vjeru u čovjeka, ali i u vrijednosti duha bez kojih je nezamisliv opstanak...On ogoljava pogubnost ideološke zaslijepljenosti, dovodeći u nerazrješivi konflikt partiju, na jednoj, i porodicu, na drugoj strani. Susret dva načela po pravilu se odvija na štetu porodičnog opstanka, čiji tragizam se evocira žrtvovanjem za ideologiju ili protiv nje. Pogubnost ideološkog stava, a naročito ideološkog djelanja, čini konsekventno obilježje sveukupnog autorovog opusa“, smatra Femić.
Kako je istakao, čini se da Komaninova tragičnost nije sasvim od ovog svijeta.
„U njoj ima antičke misterioznosti i ćudljivosti kojoj se čovjek prinudno pokorava“.
„Rođen da se bori za Sunce, a da ga razdire zemaljska tama... I da je razdire... da otkopava istinu o čovjeku, o našim raskolima, da se bori na strani žrtve. Borio se svojim knjigama... I dušom i tijelom, nadvisio je mnoge svoje značajne savremenike. Žarko Komanin – soj od soja“, zapisao je svojevremeno pjesnik Ranko Jovović.
Milica Bakrač, koja je bila moderatorka večeri, podsjetila je da je Komanin prvu prozu, priču “Bjegunac” objavio 1956. godine u “Studentu”, a zatim su usijedile drame – “Prorok”, “Pelinovo”, “Ognjište”, “Timočka buna”, “Vožd Karađorđe i knez Miloš” i “Godo je došao po svoje”, romani – “Kolijevka”, “Kostanići”, “Provalije”, “Prestupna godina”, “Gospod nad vojskama”, “Ako te zaboravim, moj oče” i „Ljetopis vječnosti“, knjiga priča „Zakopano i otkopano“ i scenario za film “Jovana Lukina”. O njegovom književnom djelu objavljena je knjiga „Pelin Žarka Komanina“, autora Miloša Jevtića, zbornik radova „Ako te zaboravim, moj oče“, urednika Jovana Delića, i „Žarko Komanin - jezik, mit, literatura“, koju je uredila profesorka Lidija Tomić.
Tribinu „Svobodijada“ organizovala je JU „Zahumlje“ u okviru „Septembarskih dana kulture“.
Sabrati i objaviti Komaninovo djelo
Femić je kazao da je podnesena inicijativa da jedna od ulica ponese ime po Žarku Komaninu. Akademik Delić je predložio da se objave Komaninova sabrana djela, uradi njegova bibliografija, da se saberu i objave njegove dramske i pozorišne kritike koje je objavljivao čitavu deceniju i koje su i dragocjeno svjedočanstvo za proučavanje tadašnjeg pozorišnog života u Jugoslaviji, kao i njegove drame, kako bi se stekao uvid u Komaninove dramske kriterijume i u poetiku drame.
„Niko nema tapiju nad istinom i nad ljepotom. Ima samo Bog. Ali, čovjek teži istini i ljepoti... Stvarao sam ne nadajući se ničemu“, kazao je Komanin 2006. godine ističući da se trudio da ispiše i zapiše svoju bol, udes oca i porodice, bol i muku Crne Gore.
Bonus video:
