Više od 10.000 pripadnika vojske, javne i tajne policije nekadašnje SFRJ, na planini Raduša 1972. godine 40 dana borilo se sa 19 terorista ubačenih da razbiju tadašnju Jugoslaviju. Velika država tada bila je na nogama. Ubijeno je 13 ljudi.
Crnogorska policija prije destak dana uhapsila je dvadesetočlanu grupu osumnjičenih da su planirali da ubijaju civile i uhapse premijera. Akcija je okončana tokom noći. Žrtava nije bilo.
Učesnik prve opisane bitke protiv terorizma, dugogodišnji oficir Kontraobavještajne službe (KOS) general Nedeljko - Neđo Bošković kazao je da mu je čudna priča o nedavno uhapšenima. Nazvao je bajkom zvanične podatke da su oni planirali da ubijaju policajce i zauzmu neke državne institucije…
“Nije mi jasna grupa uhapšena u Podgorici. Kada se radi o specijalnom ratu i pripremi terorističko-diverzantskih grupa, to rade vrhunski instruktori strane obavještajne službe… Najveći uspjesi se postižu ako su te grupe upućene na saradnike tih službi, jer oni preko njih mogu da naprave približnu procjenu o broju ljudi, pripadnosti opoziciji, poziciji, saznaju gdje su baze... Kontakti im se omogućavaju mnogo prije nego se ubace na teritoriju jedne države. To se najčešće završava ulaskom stranih obavještajaca pod maskom trgovačkih, ekonomskih, diplomatskih i humanitarnih misija, stranih novinara… To su obavještajci koji pod tim plaštom ulaze u jednu državu i koji su najpogodniji da stvore sliku - ko je za koga i na koga mogu da se oslanjaju. Kada se radi o jednodnevnim terorističim akcijama, onda nema potrebe to stvarati… Ali, ako se radi o ubacivanju većih grupa sa namjerom totalnog rušenja sistema i promjene u bilo kom pogledu, e onda se ovo izučava. Stvaraju se baze saradnika u toj zemlji koje su od značaja za njihovu aktivnost”, kazao je Bošković.
General je rekao da je zbog svega bio skeptik kada je čuo za hapšenje terorista u Podgorici.
“Naročito kada su televizije objavile njihovo dovođenje u tužilaštvo. Nisam bio iznenađen njihovim profilom djelatnosti, ali sam se pitao da li je moguće da njih 19 može istovremeno da izvede terorističke napade na više mjesta… Da li mogu da upadnu u Skupštinu i pucaju… Sjetimo se, 24. oktobra 2015. nekoliko hiljada ljudi je krenulo ka parlamentu i nisu mogli dalje od ograde. Nisu mogli čak ni na terasu da se popnu, jer je policija bila efikasna… Mogli su da dobiju naše uniforme… To nije problem, ali da pucaju na građane, a tu policija, to je nemoguće. Kako neko misli da oni ljudi - neobrijani, duge kose, neuredni… obuku uniforme i da ih niko ne prepozna… To su bajke i to je nešto u što normalan čovjek ne može da vjeruje, a naročito mi koji se čitav život bavimo pitanjima bezbjednosti po svim elementima”, tvrdi Bošković.
Apostrfirao je i navodni plan o hapšenju Mila Đukanovića, ocjenjujući da je i to priča sa dosta “rupa”: “Milo ima lično obezbjeđenje, vrlo jako i sposobno. Morali su znati njegovu tačnu lokaciju, a tog dana je morao imati pojačano obezbjeđenje. Kako bi ga uhapsili, gdje bi ga odveli, kome isporučili… To je neviđena maštovitost kao iz dječjih bajki. Zanimljivo je i gdje je bilo oružje i odakle sad druga država. Ako su tek trebali da ga preuzmu, postavlja se pitanje, da li su imali streljačku obuku iz pištolja i automata… Pitanje je i ko je uništio oružje, jer jedini ko je mogao da ga uništi su oni koji su uputili teroriste ovamo. A ako su naši znali da je oružje na teritoriji druge države, onda je apsurdno da nisu odmah intervenisali preko svojih kolega u toj državi i uputili se tamo mješovito da to zaplijene. Dosta je nelogičnosti”.
Kazao je da je mnogo nejasnoća i u vezi sa ulaskom grupe Bratislava Dikića u Crnu Goru - ko je prethodno izvršio opservaciju cjelovitosti Podgorice, ko je bio njihov domaćin u Podgorici, a ko vodič do punktova gdje je trebalo da se organizuju u manje grupe…
“Kako to da su pripadnici grupe bili lak plijen našoj policiji i da su odmah identifikovani i pohapšeni… Mislim da je ta grupa ubačena kao mamac za našu policiju, kako bi se policijske snage angažovale na njihovom okrivanju i hapšenju, a sve sa ciljem lakšeg upada obučenih i pripremljenih terorista koji je trebalo da izvedu zamišljene terorističke akcije u Podgorici. Što znači da su ovo bili samo unaprijed žrtvovani, neobučeni, nestručni i nesposobni pripadnici takozvane terorisičke grupe. Nijedna teroristička grupa nije samoinicijativno ušla na teritoriju druge države bez prethodne pripreme, obuke, bez znanja i učestvovanja stranih obavještajnih službi velikih zemalja. Sumnjam da je i ova zamisao terorizma u Crnoj Gori nije pripremana bez znanja i podrške jedne od velikih stranih obavještajnih službi”.
Objasno je - da je praksa službi koje se bave tom djetanošću da prave što manje diverzantske grupe, jer se veće lakše otkrivaju. Zato je, kaže, u specijalnom ratu pravilo da se grupe dijele u trojke, crne trojke.
“Baveći se čitav život kontraobavještajnim i bezbjednosnim pitanjima i kao neko ko je u Bezbjednosno-obavještajnom školskom centru oružanih snaga SFRJ u Pančevu predavao strane obavještajne službe, NATO pakt, varšavski ugovor, spoljnji i unutrašnji neprijatelj, YU emigraciju, specijalni rat, specijalne snage, terorizam, antiterorizam, trgovinu bijelim robljem, pranje novca, ne mogu da shvatim baš sve oko ove grupe. Nije prikazano da su ovdje imali oslonac. Kod građana je stvoreno nepovjerenje kada je rečeno da su uhapšeni tog dana i kada je saopšteno da elektronski sistem na granici nije bio funkcionalan. Niko više ne pominje sistem na granici, ne pominju kriminalnu grupu iz Danilovgrada… Ko su oni, kakva je i kolika njihova moć, kako su mogli da natjeraju Vojsku da ne izađe iz kasarne, kojim naoružanjem su raspolagali”…
Bošković je rekao da ne može da shvati procjenu da se tokom izbornog dana izda zvanično saopštenje o hapšenju i da se javnost tada konstantno “bombarduje” vijestima o njima…
“Da li su oni koji su donosili takvu odluku razmišljali o kontraindikacijama koje su mogle da proisteknu, o sukobu pozicije i opozicije. Jedan dio opozicije jedva je čekao povod da krenu. Zašto nisu sačekali 17. oktobar da objave”.
Tokom predizborne noći - 16. oktobra, u Podgorici je uhapšen bivši šef srpske Žandarmerije Dikić i njegova 19-člana grupa koju sumnjiče za pripremu terorističkih napada.
Katnić je pravdoljubiv, sačekajmo kraj istrage
Bošković je rekao da uprkos svemu, smatra da glavni specijalni tužilac Milivoje Katnić u taj predmet ne bi ušao bez osnova.
“Znam ga kao časnog, korektnog, principijelnog i pravdoljubivog čovjeka… Čuo sam ga da garantuje čašču i siguran sam da to nije rekao u stanju afekta. Ne bih da prejudiciram stvari, ali ćemo da vidimo šta će istraga do kraja da kaže… Mislim da ne bi bilo nimalo dobro da se ispostavi da su naši policijski, tužilački i pravosudni organi učinili veliku grešku, pa da sve ovo padne u vodu”.
Najniži intelekt se bira za izvođenje terorističkih akcija
General Bošković je rekao da se za izvođenje terorističkih akcija najčešće biraju ljudi niskog koeficijenta inteligencije. “Ne trebaju za to doktori nauka, profesori, inženjeri. Tu trebaju manuelci sa najnižim intelektom, koji samo treba da zapamte šta treba da urade i gdje. Prvo ih moraju naučiti da rukuju oružjem. Zato je i u ovoj grupi uhapšenoj u Podgorici bilo ribara, građevinaca, muzičara.. To je profil ljudi najpogodnijih za manipulaciju - daš mu pare i on ne razmišlja šta će dalje biti. Ipak, takvi profili najlakše padnu u zamke. Ovi što su ovdje došli, nisu ni mogli da uspiju”, rekao je Bošković.
Specijalni rat se vodi protiv država, ali se može propagandom i klevetama voditi protiv pojedinca
General objašnjava da se specijalni rat ne može voditi protiv pojedinca, aludijarjući na izjavu Katnićevu da pojedinici iz Uprave policije protiv njega vode takav rat.
“Specijalni rat podrazumijeva propagandno-psihološku, obavještajnu i izviđačku djelatnost, političke, ekonomske i vojne pritiske, gerilske, diverzantske, terorističke i druge oružane akcije radi izazivanja unutrašnjih nemira, pobuna i slabljenja jedinstva, odbrane i moći zemlje. Konačan cilj specijalnog rata je da se određena zemlja stavi direkto ili indirektno pod uticaj stranih sila i intersa, kao što je slučaj Ukrajine. U širem smislu, specijalni rat predstavlja agresiju u miru, a često i pripremu i uvod u oružanu agresiju”, kazao je Bošković.
Objasnio je da se protiv pojedinca propagandom, kao jednim vidom specijalnog rata, može voditi taj rat.
“Moguće je da propaganda i šaptačke diverzije budu usmjerene na pojedinca, kako bi ga oklevetali, urušili mu ugled, da bi se sumnjalo u njegov rad, ali se protiv pojedinca ne može voditi specijalni rat u cjelini”, kazao je on.
Bonus video:
