Dodeljivanje Nobelove nagrade za književnost Bobu Dilanu podstaklo je debatu o tome da li se tekstovi pjesama mogu uopšte smatrati poezijom.
S vremena na vrijeme, pojedine cijenjene književne ličnosti će naći za shodno da osuđuju rad pop zvijezda.
To traje još od 1960-ih godina kada su tekstopisci prvi put počeli da teže nečemu ozbiljnijem od sklapanja najobičnijih rima.
Književni establišment, podjednako užasnut i fasciniran pažnjom koja je pružena ovim "novajlijama", osjetio je obavezu da kao “čuvari kulture” kažu nešto.
“Tekstopisci pjesama nisu pjesnici”, napisao je Sajmon Armitadž, jedan od najpopularnijih pjesnika Velike Britanije, u Gardijanu 2008. godine.
“Ili bi trebalo da kažem da se pjesme ne mogu smatrati poezijom. Zapravo, pjesme su uglavnom loš pokušaj stvaranja poezije. Ukoliko izbacite muziku, ostaje samo neprijatan oblik kreativnog pisanja pun sirove rime, iscrpljenih klišea i mješovite metafore.”
Međutim, tekstopisci imaju dara da spajaju riječi i muziku u jednu cjelinu. Zato se postavlja pitanje da li je bitno da li se sam rezultat tog rada smatra poezijom ili ne.
Profesor Hauard Rembsi, profesor na Univerzitetu Južni Ilinois, koji drži predavanja o tekstovima rep muzike smatra da je to veoma bitno.
On je izuzetno uzbuđen Dilanovom nagradom i kaže da nema vremena za one ljude koji na društvenim mrežama govore da je ta nagrada trebalo da pripadne nekom “zaslužnijem” piscu ili pjesniku.
Veoma popularni umjetnici kao što su Bitlsi i Rolingstounsi, ugledajući se na Dilana, počeli su da proširuju svoju lirsku paletu i da se bave ozbiljnijim pitanjima.
“Razlika je u tome što je Dilan uvek bio ozbiljan, a da se nije ni trudio”, napisao je Dilanov biograf Hauard Souns. “On je bio ozbiljan samo zato što je imao nevjerovatan um.”
“Bez obzira na to da li je u redu da se nazove pjesnikom, njegove pesme su svakako poetične i veoma književne – kompleksne i suptilne, pametne, duhovite ali i tužne. Niko ne zaslužuje Nobelovu nagradu više od Dilana”, rekao je Souns.
Bonus video:
