„Sedam vrsta pečuraka“, roman kineskog pisca Džanga Veja na suptilan način se bavi vremenom Kulturne revolucije u Kini. Taj period trajao je od 1966. do 1976. godine, kada se okončao sa Maoovom smrću. „Sedam vrsta pečuraka“ je priča o izdaji, političkim spletkama, strastima i požudi. Roman je objavila “Geopoetika”, a prevodilac je Zoran Skrobanović.
Za vrijeme Kulturne revolucije kinesko rukovodstvo je izolovalo zemlju i udaljilo je od sovjetskih zbivanja, sa ciljem održanja autohtonosti kineske revolucije i kineskih stavova prema borbi za socijalizam. U takvom društveno političkom ambijentu živi i Vejev junak, bivši partizan Stari Ding. Šuma na obali rijeke Lućing, obiluje pečurkama koje pomažu mjesnom stanovništvu da preživi teške revolucionarne godine, ali neke od njih mogu da izazovu halucinacije, a one najotrovnije u rukama zlonamjernika i očajnika postaju smrtonosno oružje. Kao vrsni poznavalac pečuraka, nepismeni Stari Ding pretače svoje opservacije o šumskim gljivama u životnu filozofiju, pa pečurke dobijaju simbolička značenja pomoću kojih samouki mislilac tumači stvarnost i zakonitosti ljudskog postojanja.
Poigravajući se slojevima književnog jezika starim nekoliko hiljada godina, pisac Džang Vej vješto suprotstavlja moć mašte i pisane riječi lošoj fikciji političke propagande koja je nekoliko decenija prošlog vijeka u Kini bila osnovno mjerilo književnog izražavanja. “Sedam vrsta pečuraka” predstavlja vještu književnu dekonstrukciju dogmatskog jezičkog izraza i mitotvorstva maoističke epohe, jer Džang Vej na satiričan način iznosi na vidjelo zloupotrebu jezika, do danas svojstvenu vlastodršcima i svima onima koji žele da se dokopaju političke moći.
Džang Vej (1956) jedan je od najzanimljivijih savremenih kineskih pisaca. Slavu je stekao još osamdesetih godina nizom značajnih romana i novela („Stari brod“, „Jesenji gnjev“). U to vrijeme, važio je za jednog od vodećih pisaca takozvane „književnosti potrage za korijenima“, ali je svojim književnim stvaralaštvom veoma brzo tematski i poetički prevazišao odrednice pomoću kojih su se kineski kritičari trudili da definišu različita postmaoistička književna nastojanja.
Svoj književni uticaj potvrdio je i u narednim decenijama („Septembarska priča“, „Sedam vrsta pečuraka“, „Baihuj“), a 2011, za roman „Na visoravni“, dobio je prestižnu književnu nagradu „Mao Dun“.
Bonus video:
