Kultni klasik Oskara Vajlda pored svog književnog ima i onaj supkulurni kemp status, posebno u okviru queer kulture, što zbog cjelokupnog Vajldovog života i djela, što zbog tema koje roman generiše: vječita ljepota, čežnja i zlo, život umjetnika i privilegovanih slojeva, itd. U adaptaciji romana i inscenaciji državnog teatra iz Tbilisija, gej kontekst koji je često bio prećutkivan u čitanjima ove knjige, ovdje se ne sakriva, a Dorijan Grej, Henri Voton, Bazil i ostali smješteni su u kontekst nekakve klabing kulture u njenom najširem smislu, s obzirom na to šta slušaju i kako su obučeni.
Dakle, reditelj Nini Chakvetadze je prebacio radnju u nekakav savremeniji kontekst, i iz Vajldove knjige fokusirao se na osjećaje praznine, usamljenosti, želje za ljubavlju i nemogućnosti iste. Sam scenski prostor podržava ovaj tematski fokus: scena je uglavnom prazna, i insistrira se na korišćenju svog tog brisanog prostora. Da li je bilo do prevoda ili do dramaturskih problema (a čini se da je i jedno i drugo), u tom skraćivanju i izoštravanju romana, izgubila se ubojitost Vajldovih rečenica.
Ipak, od Vajlda je na sceni prisutan njegov portret, odnosno obirsi njegovog lica na konstrukciji koja predstavlja sliku u dnu scenografije koju potpisuje Giorgi Ustiashvili. Ta konstrukcija napravljena je da može da se pomjera i modifikuje na različite načine, pa istovremeno može postati i gledalište ili sto po potrebi, i po kojoj će se dodatim crvenim časama, kao dodatim pikselima, mijenjati Dorijanova slika kako vrijeme prolazi.
Uključeni su i dopisani songovi o važnim stvarima noćnih klubova kao što je ekstazi, ili marihuana. Henri Voton Jejija Skhirtladzea dat je kao dendi u odijelu, ciničan do krajnje bezosjećajnosti, da bi u kritičnoj situaciji kad misli da je Dorijan mrtav pokazao svoja duboka osjećanja za njega. Bazil (Shako Mirianashvili) skreće u stereotip flambojantnog feminiziranog gej muškarca.
Najslabija karika je sam Dorijan Grej ( Erekle Getsadze), kod koga nema baš puno od zavodljivosti mladalačke anđeoske ljepote, a i same dramske dionice u njegovoj igri ostaju nekako na površinskom nivou.
Sve u svemu, predstava na momente uspijeva da postigne atmosferu usamljenosti i praznine. Tome pomaže i savremeni muzički izbor, vjerovatno izvođača koje reditelj ili autori predstave vole, kao što su Portishead, Stromae, Sigur Ros. Uprkos osavremenjivanju konteksta, muzici i estetskom planu, ova "Slika Doijana Greja" je prilično konvencionalna predstava. Brojna rješenja djeluju pomalo na prvu loptu, ali, sve u svemu, predstava je izvedena čestito, i funkcioniše kao vjerovatno repertoarski prosjek.
Za kraj Festivala nagrade najboljim ostvarenjima i koncert Ramba Amadeusa u Kuslevovoj kući
Danas, posljednjeg dana Festivala internacionalnog alternativnog teatra, u prostoru Kuslevove kuće u 12 časova biće organizovana dodjela nagrada. O dobitnicima odlučuje internacionalni žiri: Sonja Vukićević, Franko Ungaro i Mirko Vlahović.
U čast nagrađenih biće odigrana predstava “Tri sestre”, Ane Vukotić i Slobodana Milatovića, nastala u produkciji NVO Fiat, Grad teatar Budva i JU “Zahumlje”.
Predstava je zakazana za 20 časova, u prostoru Kuslevove kuće. Za kraj festivala, u prostoru Kuslevove kuće u 22 časa nastupiće Rambo Amadeus. Forma druženja neće biti klasična forma koncerta, već će biti upličeno druženje sa vjernom fiatovskom publikom.
Bonus video:
