U velikim i najpoznatijim muzejima širom svijeta neka od najznačajnijih remek-djela skrivena su od očiju javnosti, pa se postavlja pitanje zašto se ona ne mogu vidjeti, piše BBC.
Brojke ne lažu. U Muzeju moderne umjetnosti u Njujorku samo 24 od 1.221 rada Pabla Pikasa nalazi se u stalnoj postavci i posjetioci ih mogu vidjeti. Samo jedno od 145 dela konceptualnog umjetnika Eda Ruša nalazi se pred očima javnosti, a što se tiče Huana Miroa izloženo je švega devet od 156 djela. Zidovi Tejta, MET-a, Luvra ili MOMA izgledaju savršeno “ukrašeni”, ali velika većina umjetničkih djela koja pripadaju najznačajnijim svjetskim umjetničkim institucijama nalaze se sakrivena od očiju javnosti u, po muzeološkim standardima opremljenim, pedantno organizovanim depoima.
U procentima to izgleda ovako: Tejt prikazuje svega oko 20 posto onoga što posjeduje, Luvr osam, Gugenhajm tri, dok se u Berlinskoj galeriji može vidjeti samo dva posto onoga što imaju.
Berlinska galerija posjeduje oko 6.000 skulptura i slika, 80.000 fotografija i 15.000 printova.
“Nemamo prostora da predstavimo više”, kaže direktor te galerije Tomas Koler i objašnjava da taj muzej, iako ima oko 1.200 kvadratnih metara izlagačkog prostora, nije dovoljan da izloži veliki broj djela koja su stečena putem kupovine i donacija.
“Takođe, neki radovi koji se nalaze u muzeju stoje u sanducima godinama i čekaju da budu sortirana”, objašnjava Koler i dodaje da su neki sakriveni jer su osjetljivi ili su oštećeni. Londonska Nacionalna galerija koristi dvostruki sistem za kačenje slika, čime se povećava stalni broj radova koji su izloženi, a Albertina u Beču posjeduje više od milion starih originalnih otisaka koji su stari vjekovima i veoma su osjetljivi.
Neka od najznačajnih djela koja nisu često izlagana su: “Poljski zec” iz 1502. godine Albrehta Direra, zatim “Bazen” iz 1952. Anri Matisa, “Mural na crvenoj indijskoj zemlji” Džeksona Poloka.
Bonus video:
