Drugi je preko noći postao - prvi. U maju 2012, uoči prijateljskog susreta u Briselu, Belgija - Crna Gora, dugogodišnji selektor “đavola” Žorž Lekens je objavio spisak kandidata za duel s Crnogorcima, a prekosjutra - podnio ostavku.
Sve se dogodilo munjevito: njegov pomoćnik Mark Vilmoc postao je VD. Prije i poslije utakmice Vilmoc se, na stadionu “Kralj Boduen”, naravno, rukovao i s našim selektorom Brankom Brnovićem. Bilo je 2:2. Taj susret sam upamtio (podrazumijevajući sve dotadašnje utakmice Crne Gore), po najboljoj igri uopšte od 2007...
Vilmoc je, i narednih nekoliko mjeseci, bio samo VD. Belgijanci su se prethodno navikli na Vilmoca kao “vječito drugog”. Upamtili su sadašnjeg prvog stratega Belgije i kao pomoćnika Luisa van Gala. Upamtili su ga, prethodno, i kao poslanika u belgijskom Parlamentu, koji se, kao i njegova partija, zalagao za toleranciju, multietničnost i suštinsko jedinstvo u državi koja još nije suštinski prevazišla decenijske, da ne kažem vjekovne, etničke podjele. A sve to u srcu Evrope.
Stariji Belgijanci - Flamanci ili Valonci - a i mi neutralci, Vilmoca pamte kao stamenog i standardnog člana reprezentacije iz vremena “đavolskih” uspjeha, u periodu 1990-2002.
Te 2002. Belgijanci su - do Brazila - posljednji put bili na završnici Mundijala. A 14. juna, prije 12 godina, upravo Mark Vilmoc je postigao posljednji gol za “đavole” na svjetskim prvenstvima (protiv Rusije 3:2).
To je bio njegov 28. pogodak u reprezentativnom dresu, takođe posljednji. Sada, 12 ljeta kasnije, upravo protiv Rusije, ali sada golom “tinejdžera” Divoka Origija (neki ga zovu i pišu Oriđi) - Belgija je, kolo prije kraja u grupi H, obezbijedila osminu finala.
Origi je još dijete, kako se to kod nas često i za starije kaže. Minulog aprila proslavio je 18. rođendan. Ako nije dijete, jer je već formalno punoljetan, onda je fudbalsko čudo od djeteta, ponikao u akademiji Genka. Nije se dugo zadržao, za prvi tim Genka nije odigrao nijednu utakmicu, a prije 16 mjeseci prodat je Lilu. Bijaše u tom momentu još u Lilu današnji trener Rome Rudi Garsija, pa je Origi kod njega zaigrao kao “stari”.
Sličnih fudbalskih priča imate napretek: koliko vanserijskih talenata - toliko i sudbina. S hepiendom ili bez njega...
Ono što Origijev dosadašnji životopis odvaja od sličnih iz njegove i ranijih generacija, jeste njegov dolazak na SP. U konkurenciji Bentekea, Lukakua, Miraljasa, Mertensa... ni sam nije pomišljao da će biti među 23 “crvena đavola”. Njegovo reprezentativno vrijeme je tek dolazilo. Ovo je sve prijevremeno.
U pripremnom periodu, sa najšireg spiska, Mark Vilmoc ga je minulog 26. maja, u test utakmici s Luksemburgom, uveo u igru u 61. minutu.
Tako je, na stadionu “Kralj Boduen”, onom istom na kojem je Vilmoc protiv Crne Gore (2012) debitovao kao (v.d.) selektor, Origi odigrao 29 debitantskih minuta.
Od tog 26. maja, pa do ovog 22. juna, Origi je upisao pet reprezentativnih “zvjezdica”: Luksemburg, Švedska, Tunis, i na SP, Alžir i Rusija. Precizno: pet utakmica, ukupno 138 minuta. Svaki put je ulazio u igru između 57. i 74. minuta utakmice. I protiv Rusije odlučio.
Origiju sam ovdje posvetio ovoliko redova da bih vam indirektno objasnio otkud - pored već afirmisanih - tolika lavina talenata: De Brujne, Vicel, Eden Hazar, Kurtoa, Minjole, Januzaj, već pomenuti Mertens i Lukaku? Sve su to biseri - izdanci iz akademije fudbala koja je osnovana prije desetak godina, kao odgovor na tadašnju nespornu dijagnozu da je belgijski fudbal u dubokoj krizi. Posebno reprezentativni.
Pod okriljem nacionalnog Saveza, krenulo se temeljito i nepokolebljivo, u renesansu.
Da su Belgijanci izabrali pravi (jedini) put, prva potvrda im je stigla, u seniorskoj konkurenciji, s olimpijskog fudbalskog turnira, u Pekingu 2008. Ako imate vremena, pogledajte olimpijski sastav u Pekingu, gdje ih je dlaka dijelila od bronze. Tamo ih je, baš kao i u Brazilu, predvodio Vensan Kompani.
Vjerovatno i sami, kad čujete ili pročitate imena belgijskih reprezentativaca, instiktivno osjetite da nije riječ o tradicionalnim belgijskim prezimenima. Jednostavni, ali i “komplikovani” odgovor vam je - ovovoremena multietničnost, na belgijski fudbalski način. Sve to pod pokroviteljstvom Akademija fudbala, čiji je idejni tvorac i realizator, Mišel Sablon, tehnički direktor BFS.
To je današnja Belgija, “svih boja i nacija”, fudbalska Belgija koja je iznad etničkih “originalnih” podjela.
To je Belgija Divoka Origija, čiji je otac Majkl Okot Origi, nekadašnji reprezentativac Kenije, a njegova tri brata Odur, Žerald i Entoni, igrali su u ligi Kenije. Uz to, mladi golman Kenije Arnold je njegov bratanić.
Sin Divok je, vidite, novu (ne samo) fudbalsku domovinu pronašao u Belgiji.
To je i Belgija Marka Vimoca...
Bonus video:
