Kakva su to vremena bila!? Ipak, pogotovo mlađim generacijama treba i malo imaginacije. Pokušaću u narednim redovima da im pomognem.
Riječ je o prvoj polovini 20. vijeka. Između dva svjetska rata odigrana su tri mundijala, ali bez Engleske koja je, iako utemeljivač Fife, bila izvan Svjetske fudbalske federacije od 1928. do 1946. Ali, u tom intermecu, svakoj svjetskoj selekciji, posebno zvaničnim šampionima bio je, doslovce, san da se susretnu sa rodonačelnicima modernog fudbala. Tako je i Italija čekala taj momenat koji se dogodio 15. maja 1933. u Rimu na tadašnjem Nacionalnom, da ne kažem nacionalističkom stadionu, pred 50 hiljada gledalaca, a u centralnoj loži Benito Musolini. Bilo je 1:1.
“Azuri” su naredne 1934. postali prvi put prvaci svijeta i 14. novembra iste godine odigrali na “Hajberiju” (starom stadionu Arsenala) “prijateljski” revanš, i to je prva pobjeda Engleza (3:2). A, ostrvska štampa je jednostavno krupnim slovima, na prvim stranicama, zaključila da je zapravo Gordi Albion prvak svijeta, jer je savladan zvanični šampion.
Za Engleze je dva gola dao Bruk, a jedan Drejk. Dvostruki strijelac za Italijane Đuzepe Meaca, ovi mlađi ga poznaju po stadionu u Milanu...
Italijani su 1938. godine odbranili svjetsku titulu u Francuskoj.
Onda - rat! Protiv osovine Hitler-Musolini, sporije ili brže, udružio se na kraju čitav svijet, tako reći. Lopta je bila zaustavljena kad su u pitanju međunarodne reprezentativne utakmice... Samo tri godine docnije, poslije kapitulacije Njemačke i Italije, novi “prijateljski” duel “azura” i Engleske. Ovog puta u Torinu 16. maja 1948, ovog puta 4:0 za Englesku.
Onda je prošlo čak 25 godina do novog okršaja.
Te 1973, 14. juna, konačno je Italija dočekala prvu pobjedu protiv Engleza na stadionu “Komunale” (2:0, strijelci Anastazi i Kapelo). A pet mjeseci kasnije skinut je i posljednji engleski kompleks - “azuri” su 14. novembera 1973. slavili na “Vembliju” ovog puta - 1:0. Taj pogodak je, između ostalog, posebno obilježio cijelu reprezentativnu karijeru strijelca Fabija Kapela.
Englezi, cinici kako ih je bog dao, kad Kapelu kao selektoru Albiona nije išlo kako su oni mislili da treba i mora, znali su da kažu: dobro je bar što je Fabio “naš” da nam opet ne zagorča život na “Vembliju”.
To su, pazi paradoksa, te istorijske, a prijateljske utakmice večerašnjih suparnika. Njima treba još pridodati susret za treće mjesto na SP 1990. kad je Italija pobijedila u Bariju - 2:1 i tako, ipak, spasila čast domaćina čije su ambicije naravno bile - titula.
Večeras, dakle, bivši prvaci svijeta (Italijani četvorosutruki, Englezi “jednostruki”) igraju tek drugi meč na završnici mundijala. Sastaće se na stadionu “Arena da Amazonija”, u srcu brazilske prašume, pored rijeke Rio Negro, u dubokoj brazilskoj provinciji. Manaus je jedinstven grad u Brazilu, iako ima preko milion i 700 hiljada stanovnika. Okružen je skoro netaknutom džunglom, koja tek čeka da jednog dana, a u pitanju su decenije, bude sasvim osvojena i iskorišćena. Sam grad dobio je ime po indijanskom plemenu Manaos, pa putnik-namjernik i dan danas može da se susretne na Aveniji, Đalma Batista, s potomcima plemena Manaus, u originalnoj nošnji svojih predaka.
To se piscu ovih redova dogodilo krajem prošlog vijeka...
Legende Ramzi i Poco
Nije zgoreg prisjetiti se i selektora koji su predvodili večerašnje suparnike u tim istorijskim duelima.
Kad su Englezi trijumfovali u prva dva meča predvodio ih je tadašnji menadžer Arsenala Herbert Čepmen, a na klupi Italijana sjedio je Vitorio Poco, koji je s “azurima” osvojio prve dvije svjetske titule.
Kad su Italijani poslije 40 godina zabilježili prvu pobjedu (1973) predvodio ih je Perućo Valkaređi, a Engleze legendarni Alf Ramzi, koji je 1966. donio zasada jedinu svjetsku titulu postojbini fudbala.
Bonus video:
