U hrvatskim bioskopima prikazan je prvi dio dugoočekivane erotske drame “Nimfomanka” kontroverznog danskog reditelja Lars fon Trira. To je njegov prvi film nakon skandala u kanu 2011. godine, kada je na premijeri “Melanholije” nekontrolisano izjavio da “saosjeća s Hitlerom”, zbog čega je protjeran sa festivala. Fon Trir se nakon tog debakla povukao iz javnog života i u potpunosti se posvetio onome što mu najbolje ide - proizvodnji u kontrolisanim uslovima filmskog seta ili u intimi svoje sobe za montažu.
Prema mišljenju filmske kritičarke hrvatskog “Večernjeg lista” Milene Zajović, “po prvi put u njegovoj trideset godina dugoj karijeri, to mu nije u potpunosti uspjelo”.
“Fon Trir je zaglavio na petiposatnoj verziji filma koju producenti nisu htjeli da prihvate, zbog čega su bili prisiljeni na sporazumno rješenje - angažovanje nezavisnog filmaša koji je premontirao film na 'prihvatljivih' četiri sata podijeljenih u dva nastavka. Trir je na to pristao, ali očigledno nije bio oduševljen ishodom, jer film otvara natpis koji skraćenu 'Nimfomanku' označava kao 'oskrnavljeno i cenzurisano djelo'”.
Prvi kadrovi, smješteni u prljavoj ulici, prikazuju glavnu junakinju Džo kako pretučena leži u lokvi, dok joj se krv sliva niz lice. Igra je Šarlot Ginzburg, stalna Fon Trirova muza koja je ostvarila značajne uloge u “Melanholiji” i seksualno eksplicitnom “Antihristu”, zbog kojeg su danskog reditelja optuživali za podsticanje nasilja nad ženama.
“Iako je u svojoj suštini emancipacijski, sigurno da će ovaj film zbog prizora nasilja i neprihvatanja lične seksualnosti podići sličan talas neodobravanja u feminističkim krugovima. Čitav prvi film strukturisan je kao ispovjedna intelektualna debata između Džo, koja ne krije samoprezir zbog života vođenog često razornom požudom, i sentimentalnog udovca (igra ga Stelan Skarsgard), koji sluša njenu životnu priču. Njihov verbalni duel, ispresjecan reminiscencijama seksualne istorije glavne junakinje (u kojima mladu Džo tumači zanimljiva Stejsi Martin, a Uma Turman ostvarila je izvanrednu ulogu ostavljene žene), intelektualno je podsticajna, iako ne i revolucionarna meditacija o vjerskom i građanskom moralu, značenju ljubavi, tabuima”, komentariše Zajović ističući da time odnos glavnih junaka više skreće u filozofsku nego erotsku sferu, kao i većina Fon Trierovog novog filma, “nabijenog seksom, ali nimalo erotičnog”.
Foto: movies.mxdwn.com
“Kada bi ovo što smo vidjeli bila finalna Fon Trirova verzija, mogli bismo govoriti o nedostatku atmosfere koncentrisane anksioznosti koja mu je postala gotovo zaštitni znak. Novi je film, baš kao i njegova junakinja, lišen tenzije, metodičan, zatvoreni sistem kojem kao da nije stalo što će drugi o njemu da misle. On nimalo ne podilazi, a rezultat je zanimljiv, iako zasad ne i senzacionalan - nakon drugog nastavka, lakše ćemo suditi čitavom djelu”, zaključuje Zajović.
U potpunosti lišen strasti
“Prizori kakve smo donedavno mogli pronaći samo u pornografskim filmovima, u 'Nimfomanki' su svedeni na sredstvo za prevazilaženje dosade, mehanički način popunjavanja praznine koju Džo osjeća od ranog djetinjstva.
On je gotovo u potpunsti lišen strasti koja se, recimo, osjećala u 'Antihristu', estetski čak više naginjući majstorskom 'Dogvilu' iz 2003. godine”, piše u svojoj kritici Milena Zajović naglašavajući da je nezahvalno novi Trirov film upoređivati s njegovim ranijim ostvarenjima, jer je ipak riječ o filmu koji je završila druga osoba.
Galerija
Bonus video:
